منطقه شکار ممنوع درح

منطقه شکار ممنوع درح در مختصات جغرافیایی ً00 19 60 طول غربی تا ً00 43 60 طول شرقی و بین 00 00 32 عرض جنوبی تا 00 24 32 عرض شمالی قرار گرفته و وسعتی در حدود 78186 هکتار را دارا است. این منطقه در 120 کیلومتری شرق بیرجند در استان خراسان جنوبی قرار گرفته است. درح از سمت خاور به افغانستان، از سمت شمال به طبس مسینا و از سمت غرب به‏دهستان مؤمن ‏آباد و از سمت جنوب به شهرستان نهبندان محدود مى‏ شود. دُرُح ازدهستانهاى سربیشه ودر عین حال مرکز دهستان است. درح چون بر سر یک دوراهى واقع است شاید دراصلدُورَه یا به‏اختصار دُرَه بوده که بتدریج ویا برحسب اشتباه به دُرُح نامیده شده است.

مشخصات اقلیم
توپوگرافی منطقه دشتی با رودخانه های فصلی و آبادیهایی به صورت پراکنده در منطقه مشاهده می شود. از نظر اقلیمی منطقه در ناحیه خشک و نیمه خشک قرار دارد. رودخانه های شور و نیزهگا به صورت فصلی در مرکز دشت جریان داشته که در برخی از فصول سال دارای آب می باشد. میزان متوسط بارندگى‏درطول یک دوره 8 ساله (1348 تا 80 (1354 میلى‏متر بوده است. همچنین روزهاى یخبندان 188 روز ومتوسط درجه حرارت سالانه 17/8 سانتى‏گراد، با حداقل مطلق 15- درجه در بهمن ماه وحداکثر مطلق 40 درجه سانتى ‏گراد. مساحت منطقه شکار ممنوع در حدود 77268 هکتار است که به مدت 5 سال تحت حفاظت قرار گرفته است. ادهاى غالب از سمت شمال شرق به جنوب غرب که به بادهاى 120 روزه سیستان معروفند، در ماههاى تیر ومرداد مى‏وزند. ضمناً میزان تبخیر 3600 میلى‏متر در سال اعلام شده است.

حدود اربعه
شمالاً: از روستا کنیف در امتداد جاده آسفالته درح تا روستا درح.
شرقاً: از روستا درح در امتداد جاده جیپ رو تا پای کوه بال عقاب و سپس در امتداد شرق ابتدا به روستا کرسنگ و سپس شیرازه .
جنوباً: از پای کوه خواجه منجی در امتداد جاده جیپ رو در جهت جنوب ابتداد به روستا گله چاه و سپس چاه زرد.
غرباً: از روستا چاه زرد در امتداد جاده خاکی عشایری در جهت غرب ابتدا به روستا چاه عیسی و سپس به روستا کنیف.

پوشش گیاهی

پوشش غالب گیاهى این جنگل ازنوع قیچ، گز، تاغ، و اسکنبیل مى‏باشد. قطع درختان گز و تاغ دراین منطقه نه تنها تبخیر را شدتبخشیده بلکه کوهستانها دشت‏ها رادر معرض فرسایش شدید رار داده است.

سایر پوشش گیاهی شامل تیغ (هزار خار) ، علف مار ، چرخه ، طارم ، پرند ، گون ، لاکتوکا، خار شتر، سئودا ، سالسولا ، اشنان ، تاغ ، چوبک ، افدرا ، گرگ تیغ ، بو مادران ، قیچ ، گز ، بادامشک ، درمنه ، هالوکنموم است.

منطقه پیشنهادی بر اساس تقسیمات اکولوژیک هانری پابو در منطقه استپی ایران و تورانی و بر اساس تقسیمات فیتوگرافیک کشور در ناحیه ایران و تورانی واقع شده لذا چنین شرایط عمدتا موجب غلبه گیاهانی با فرمرویشی بوته ای درختچه های مقاوم به خشکی و با ریشه های عمیق گردیده است با اینحال تحت تاثیر وجود گچ گیاهان گچ دوست با فراوانی متفاوتی در آن پراکنده است شرایط اکولوژیک اشاره شده موجب سیمای گیاهی بوته زار – درختچه ای در عرصه گردیده است که در قسمت های شرقی و حدودی شمالی منطقه حالت بوته ای به خود گرفته است . فراوانترین عنصر گیاهی منطقه درمنه دشتی بصورت پوشش غالب مشاهده میشود فرم درختچه ای تنگرس ( با نام محلی آوال – زیروک)، پرند، تاغ از پوششهای گیاهی نیمه بیابانی و کوهپایه ای میتوان به انواع درمنه ها از قبیل درمنه کوهی، قیچ ، تاغ ، پرو – دم اسبی ، تیغ ، ارمک ، سوسن – زنبق بیابانی، به به شور،کما، خارگونی شیرسگ خارشتر، اسپند، بومادران، گون، اسکنبیل، اشنان ، سلمک ، سیاه شور ،آسمانی ،سلمک ،سلمک ، بونو ، گزسا ، گز ،گاو چاق کن ، پرند ، بادامشک ، بادام خاردار ، بنه ، استپی ریش دار، استپی بیابانی ، مخلصه ، چمن پیازی ، مریم گلی ، بومادران، کاروانکش ، کلاه میرحسن ، کلاه میر حسن ، هزار خار، چوبکمی باشد. بدیل خشکسالی های اخیر درصد پوشش گیاهی به طور متوسط بین 2 تا 5 درصد تخمین زده می شود.

حیات وحش

گونه جانوری شاخص در منطقه آهو می باشد. مساحت منطقه نسبت به کل استان در حدود 1 درصد است. از جمله پستانداران می توان گرگ، شغال، روباه، روباه شنی، قوچ وحشی، جبیر ، خرگوش، خارپشت ایرانی، موش بزرگ، موش خانگی، خفاش بال سفید، جبیر، کفتار، تشی را نام برد.
از پرندگان می توان پرندگان شکاری، عقاب طلایی، جغد کوچک، هوبره، گنجشک خانگی ، سهره معمولی ، دم جنبانک ، باقرقره شکم سفید یاکریم، کبوتر چاهی ، قمری معمولی ، شاه بوف ، چکاوک کاکلی ، چکاوک سردم سیاه ، کبک، تیهو ، کرکس، کوکر شکم سیاه، سارگپه پا بلند، قرقی، شاهین، زاغ بور، گنجشک خاکی، سبز قبا می توان نام برد.
از گونه خزندگان می توان بزمچه بیابانی، انواع مارمولک(سوسمار دونده ایرانی ، سوسمار دم دراز ایرانی ، انواع آگاما آگامای سرزرد ، آگامای صخره ای سیاه ، آگامای دم تیغی ایرانی، انواع مارها (مارپلنگی، مار شتری، مارجعفری، تیرماربیابانی، مار کبری، مارزنگی، مار قیطانی، مار دشتی، مار خالدار) را نام برد.

منبع : کویرها و بیابانهای ایران