روستای شرکان

موقعیت روستای شرکان:

الف)موقعیت نسبی : روستای شرکان یکی از روستا های دهستان سیروان از توابع بخش نوسود شهرستان پاوه می باشد که در کناره جاده ارتباطی پاوه – نودشه قرار گرفته است که فاصله آن تا فاصله کانونی شهر نوسود 11کیلو متر می باشد.

ب)موقعیت طبیعی : این روستا از جمله روستا های کوهستانی است که از نظر بافت دارای بافتی متمرکز بصورت پله ای می باشد،این روستا از شمال به شهر نودشه از غرب به کوههای منتهی به روستای هجیج،از غرب به روستای نروی،از جنوب به رودخانه سیروان محدود می گردد.

ج)مختصات جغرافیایی: روستای شرکان در طول شرقی 46/15 در عرض شمالی 35/9 قرار گرفته،ارتفاع آن از سطح دریا حدود 1250متر می باشد.

خصوصیات جوی: در شکل گیری اقلیم هر منطقه عوامل مختلفی دخالت دارند،که میتوان به عرض جغرافیایی،ارتفاع،دوری و نزدیکی،به مناطق رطوبتی و توده هوای باران زا اشاره نمود. اقلیم این روستا معتدل به شمار می رود .

شرکان نسبت به روستاهای اطراف(نروی،نودشه و نوسود)ارتفاع پایین تری دارد و به همین دلیل هوای آن نسبتا گرم می باشد و این از دلایلی است که باعث می شود در زمستان برف کمتری در این روستا ببارد.دلیل دیگر گرم بودن این روستا نزدیکی آن به رودخانه سیروان است.و تحت تاثیر این رودخانه قرار میگیرد.

بارندگی این روستا بیشتر به صورت باران بوده و میزان بارش آن در طول سال حدود 750 میلی متر است،و این شرایط سبب شده که زمستان آن معتدل و تابستان آن نیز گرم باشد.

وجه تسمیه: روستای شرکان از دو واژه (شر) به معنی جنگ و نبرد و واژه (کان) به معنی کانی وچشمه تشکیل شده است و به جایی که در آن چشمه ها به رقابت و نبرد با هم می پردازند گفته می شود از این جهت این نام بر روستا نهاده شده است که دارای چشمه های متعددی است که در طول سال پر آب هستند.

خصوصیات اجتماعی و اقتصادی روستا:

وضعیت فرهنگی- اجتماعی: میزان رشد جمعیت حدودا 13% و تعداد مهاجرین در طول 28 سال بعد از انقلاب از جمعیت کل روستا حدود 20 درصد می باشد.

از نظر سطح سواد شرکان در سطح نسبتا بالایی قرار دارد . در سال 51 ،سه نفر دیپلمه در این روستا و جود داشته اند که در روستا ساکن و به تدریس سایر روستائیان پرداخته اند.

می توان یکی از دلایل پیشرفت فرهنگی این روستا را مربوط به خدماتی دانست که این سه نفر در گذشته انجام داده اند که با دلسوزی تمام تقریبا بی سوادی را در این روستا ریشه کن نمودند.

در فاصله سال 80-81 به علت آلوده شدن مخزن آب روستا توسط زباله های شهر نودشه که در بالادست روستا خالی می گردند تعدادی از اهالی از ترس این موضوع به شهر های اطراف مهاجرت کردند که خشکسالی سال 80 نیز مزید بر علت گردید چرا که یکسری از باغات پایین دست به سبب کم آبی کم محصول گردیدند،مشکل زباله های نودشه لاینحل باقی مانده و یکی از دغدغه های اصلی اهالی است.

جوی مزران واقع در روستای شرکان از سر چشمه اصلی موسوم به(پلور) حیات گرفته و پس از گذشتن از دره آساو وسرازیر شدن بر روی آبشار ده ها متری سول به شبکه اصلی جوی مزران متصل شده و تمامی باغات سر سبز دیار را بدون استثنا به صورت مستقیم وغیر مستقیم حیاتی تازه می بخشد.طول این جوی حدود 5 کیلو متر می باشد که از بنجو شروع و پس از طی مسافت طولانی از اصلی ترین نقاط باغهای شرکان یعنی نساره ی مزگی٬سوراویه٬اسپه گلیر٬نه ره لاره٬به نوروا٬زه ردی بن٬دوه ته وه نله٬به نو مه ری٬مریم که٬ملکو آلتونی٬سه روسلمانی٬ده راسوری٬ونهایتا شولگا) سر در می آورد.

سر سبزی ، نشاط و خرمی باغهای این روستا مدیون جریان خون در شاهرگ اصلی این جوی یعنی مزران می باشد. اگر بخواهیم ارزش واعتبارآن را در روزگاران گذشته ببینیم کافی است سری به تاریخ کهن و ادبیات این قوم بزنیم که سینه به سینه به ما رسیده و جزء تاریخ واقعی ولاینفک واعتقادات سنتی ودینی ماست .

مثلا گفته اند در قدیم کسی که به خواستگاری می رفته است اولین سوال از زندگی او این بوده که آیا در زیر جوی مزران باغ داشته اش است یا خیر .چون حیات وزندگی هر فردی منوط به داشتن باغی در زیر این شبکه حیاتی بوده است.

آب این جوی بسیار سرد وگوارا است. در ابتدا آن جایی که دست ما بدان نرسیده وآن را آلوده نکرده ایم یعنی‌«پلور»، آبی سرد‌،گوارا ، سبک ودر واقع معدنی دارد.در قدیم این آب چون هیچ گونه آلاینده ای نداشته مورد مصرف و شرب بوده ودر هرباغی منبع کوچکی ساخته اند موسوم به«سرداب» که آب چندین روزه ی خودرادر آن ذخیره می کردند. متاسفانه امرور به علت بی احتیاطی٬عدم وجود نظارت ومسئولیت کافی فاضلاب وفضولات تمامی روستا در آن ریخته شده به طوری که آب آلوده شده و این شبکه ی حیات بخش به بزرگ ترین عامل انتقال بیماریهای مختلف تبدیل شده است .

اگر به تاریخ وجود این جوی وتقسیم بندی منظم آن بین باغها سرکی بزنیم واز ریش سفیدان ومحلی ها پرس و جویی بنماییم این گونه جواب می شنویم :

صاحبان اصلی باغهای شرکان یک خانواده 9 نفره بوده اند که باغهای آن زمان رامیان خودتقسیم کرده اند.این خانواده 9 نفره عبارتند از «بابه – مام یونس – حمزه – کافراله – کیگارا – یاعیشا – میراوا – سوراوا و شعبان» .صاحب اصلی باغ پدر خانواده یعنی «بابه» بوده است.

در یک محدوده زمانی هنگام استیلای حکومت خانها و بگ زاده ها بر این روستا وحوالی تصمیم گرفته شد که برنامه آبیاری به هم ریخته و از نو برنامه جدیدی تهیه گردد بعد از یک ماه به هیچ جایی نرسیدند ومجبور شدند برروی برنامه ی قدیمی آبیاری متفق شوند .

جوی مزران با تلاش مردم وکمکهای جهاد کشاورزی شهرستان پاوه در سالهای 80 و 81 برای دو نوبت بازسازی و مرمت شد وحدود70% کار بتن ریزی وسیمان کاری آن انجام گرفته اما 30% باقی مانده هنوز به همان سبک باقی مانده و مورد استفاده صاحبان باغهای آن نواحی قرار می گیرد. د رسال 88 با احداث جاده جدید پاوه – شرکان در محل «دره ی زه ردی بن» این جوی تخریب گردید و آبرسانی در منطقه ای به طول 50 مترصرفا با لوله انجام می گیرد. و تاکنون مسئولین مربوطه در این راستا فکری نکرده اند.