مراسم عقد کنان را معمولا در خانه عروس برپا می کردند و برای این امر اتاقی را در نظر می گرفتند که مراسم عقد در آن اجرا می شد . قبل از شروع مراسم چند تن از زنان خوش سلیقه و خوش بخت فامیل برای تزیین سفره ی عقد در اتاق مذکور حاضر می شدند و با ظرافت خاصی اسباب سفره را در جا ی خود می چیدند . اسباب سفره ی عقد عموما عبارت بود از نقل و شیرینی و چند کله قند ف چند لاله یا جار ، گلاب دان ، خنچه ، اسپند و کاسه ای آب که رویش یک برگ سبز باشد . هنگام عقد عروس را مقابل آیینه و رو به قبله می نشاندند و هنگامی که عاقد در حال خواندن خطبه ی عقد بود ، لازم می دانستند که عروس حتما در آیینه نگاه کند تا بدین ترتیب بختش هم چون آیینه صاف و روشن باشد . همچنین موقع خواندن خطبه ، دو زن سپید بخت دو سر پارچه ای سفید را گرفته ، در بالای سر عروس نگاه می داشتند و زن سپید بخت دیگری به نیت شیرین شدن زندگی عروس بر سر او قند می سایند و در این هنگام فرد دیگری با یک سوزن و نخ هفت رنگ جلو آمده و بر پارچه مذکور تعدادی کوک می زد . به هنگام این کار ، زیر لب می خواندند : دوختم دوختم زبان مادر شوهر ، خواهر شوهر ، جاری ، پدر شوهر را دوختم .
