به‌گزارش خبرگزاری مهر به‌نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، کورش محمدخانی سرپرست پروژه بررسی و مطالعات آرکئوژئوفیزیک و مستندسازی شهر سیبه و استادیار گروه باستان‌شناسی دانشگاه شهید بهشتی تهران، امروز دوشنبه 8 آبان 96 محوطه شهر سیبه را یکی از بزرگ‌ترین استقرارهای حاشیه رودخانه مهران دانست و گفت: این محوطه با بیش از 50 هکتار وسعت احتمالی در غرب روستای کوخرد از توابع شهرستان بستک استان هرمزگان قرار دارد.
او با اشاره به این نکته که بر روی سطح محوطه تعدادی از سفال‌های اسلامی به چشم می‌خورد، تصریح کرد: علاوه بر سفال، چند سازه نیمه ویران از جمله چند آب انبار و بنایی موسوم به حمام سیبه نیز در محوطه باقی مانده‌است.
محمدخانی افزود: این حمام در اثر سیلاب، کشف شده و در سال‌های اخیر مورد کاوش قرار گرفته است.
او با اشاره به سفال‌های دوره ساسانی که با تراکم بسیار کمی در محوطه پراکنده است اظهار کرد: به ویژه در یک مسیر عبور سیلاب که برشی در لایه‌های استقراری ایجاد کرده، سفال ساسانی و نهشته‌ای این دوره شناسایی شده است.
او گفت: در قسمت غربی محوطه گورستان وسیعی از اهل تسنن مربوط به سده‌های اخیر با قدمتی حدود 300 سال با بقایای یک محوطه‌ای با بناهای سنگی دیده می‌شود.
او با اشاره قرار داشتن آرامگاه سه تن از مشایخ کوخرد در این بخش تصریح کرد: احتمالاً قسمتی از بخش شرقی این محوطه قدیمی در زیر روستای امروزی کوخرد مدفون شده است.
محمدخانی شهر سیبه را به دلیل دارا بودن دوره‌های ساسانی و اسلامی قرون اولیه، وسطی و متاخر احتمالی، یک استقرار بسیار مهم در منطقه دانست و افزود: برای تعیین حدود این شهر باستانی اقدام به بررسی‌های آرکئوژئوفیزیک با روش مغناطیس‌سنجی در منطقه شده است تا علاوه بر یافتن سایر ساختارهای معماری مدفون موجود در محوطه، حدود احتمالی این محوطه باستانی نیز تعیین شود.
این باستان‌شناس اظهار کرد: در برنامه مطالعاتی و میدانی این فصل، علاوه بر بررسی‌های مغناطیس‌سنجی، تهیه عکس‌های هوایی با پهباد، نقشه توپوگرافی، نقشه‌های رقومی ارتفاعی و نقشه‌های رقومی سطحی نیز پیش‌بینی شده بود.
مستندسازی تمام بخش‌های این محوطه عظیم، علاوه بر اینکه گروه را در برنامه‌ریزی حفاظتی این شهر تاریخی بسیار کمک کرد به باستان‌شناسان برای ارائه برنامه‌های مطالعاتی و میدانی نیز بسیار کمک می‌کند.
طرح بررسی و مطالعات آرکئوژئوفیزیک و مستندسازی شهر سیبه با مجوز ریاست پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری و با همکاری اداره‌کل میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری استان هرمزگان انجام شد.
