غول ١٤٠ ساله

 

 

عماد پورشهریاری؛ وقتی از مهمترین و قدرتمندترین رسانه‌ها و روزنامه‌های جهان سخن گفته می‌شود، واشنگتن‌پست قطعا یکی از برجسته‌ترین روزنامه‌ها است. روزنامه‌ای با قدمتی ١٤٠ساله که نقش بسیار مهمی در تاریخ یک قرن گذشته آمریکا ایفا کرده و از توانایی‌هایش کتاب‌ها و مقالات نوشته شده است. واشنگتن‌پست یا آن‌طور که اهالی رسانه می‌گویند WaPo (واپو) یا پُست، در طول همه این سال‌ها تغییراتی زیادی داشته، از زمانی که استیلسون‌ هاچینز پس از تأسیس سنت لوییز تایمز به پایتخت رفت و واشنگتن‌پست را به نمایندگی حزب دموکرات راه انداخت، تا همین چند ‌سال اخیر که روزنامه را غول اینترنتی آمازون خرید و وارد دوران جدیدی کرد. قدرت و اهمیت واشنگتن‌پست چنان است که واکنش روزنامه به اتفاقات و موضعگیری‌هایش در چالش‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی آمریکا و جهان خود یکی از ارزش‌های خبری است و بسیاری از رسانه‌های معتبر دنیا از آن به‌عنوان یک خوراک دایمی استفاده می‌کنند.

 

واپو در عصر دیجیتال حضور پررنگی در پلتفرم‌های جدید دارد و هر روز به تعداد کاربران آنلاینش اضافه می‌شود. پست در کنار نیویورک‌تایمز از مهمترین رسانه‌های لیبرال آمریکا هستند و جدال‌های سیاسی زیادی به‌خصوص با دولت جدید آمریکا ایجاد کرده‌اند؛ تلاش‌های این دو روزنامه برای مقابله با چالش‌های روزنامه‌نگاری و بقا در دوره جدید تأثیر بسزایی در آینده ژورنالیسم جهان خواهد داشت.

 

سال ١٨٧٧ روزنامه واشنگتن‌پست با هدف انعکاس نظرات دموکرات‌ها تأسیس شد. استیلسون‌ هاچینز که بیشتر در سنت لوییس با روزنامه‌های متعددی همکاری می‌کرد در واشنگتن، روزنامه‌ای را تأسیس می‌کند که مخالفت‌هایش با جمهوریخواهان از همان روزهای اول مستحکم و حتی بعضا خصمانه بود.

 

واشنگتن‌پست در حالی آغاز به کار می‌کند که فضای سیاست داخلی آمریکا درگیر تنش‌های انتخاباتی بود. نوزدهمین انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا در نوامبر ١٨٧٦ برگزار شده و آرای مردمی ساموئل تیلدن، نامزد دموکرات را پیروز انتخابات معرفی می‌کند؛ اما براساس قانون بحث‌برانگیز آمریکا رادرفورد‌هایز، فرمانده جمهوریخواه اوهایو به‌عنوان نامزد پیروز معرفی می‌شود. ‌هایز گر چه آرای کمتری نسبت به تیلدن داشت اما در آرای الکترال یک رأی بیشتر از او کسب کرد تا رئیس‌جمهوری جدید آمریکا شود. جنجال ریاست‌جمهوری تا پایان دوره‌ هایز برای ماه‌ها ادامه داشت و در میان همین جنجال‌ها واشنگتن‌پست دموکرات متولد می‌شود. ‌

 

هاچینز هیچ‌گاه پیروزی‌ هایز را به رسمیت نشناخت و روزنامه او هم به‌ندرت‌ هایز را با عنوان «پرزیدنت» خطاب کرد. همین موضعگیری‌های ‌هاچینز بود که باعث شد تیراژ روزنامه‌اش خیلی زود افزایش یابد و به ٦‌ هزار نسخه برسد. استقبال به اندازه‌ای رو به رشد بود که ‌هاچینز تصمیم گرفت حتی روزهای تعطیل (یکشنبه) هم واشنگتن‌پست را منتشر کند. رابطه واشنگتن‌پست و دموکرات‌ها اما بعد از یک دهه سرد شد و‌ هاچینز تصمیم گرفت راه و روش «مستقل‌ها» را در پیش بگیرد، رویه‌ای که لحن روزنامه را تغییر چندانی نداد و پست همواره به‌عنوان یک رسانه چپگرا باقی ماند.

 

در ١٨٨٩ روزنامه به مبلغ ٢١٠‌هزار دلار به فرانک‌هاتون و بریا ویلکینز فروخته شد. فرانک‌هاتون که سابقه روزنامه‌نگاری داشت، مسئولیت تولید محتوا را برعهده گرفت و ویلکینز که چند دوره‌ای در مجلس حضور داشت، امور مالی را عهده‌دار شد. با تغییر مدیریت روزنامه، واشنگتن‌پست به یک شرکت تبدیل شد که تیراژ روزنامه‌اش به ٢٠‌هزار می‌رسید.

 

 

 

 

مک لین لحن روزنامه را تغییر داد و بخش‌های عامه‌پسندتری مانند پاورقی‌ها، کمیک‌استریپ‌ها و ورزش را به روزنامه اضافه کرد. کاهش لحن واشنگتن‌پست به ضرر مک لین تمام شد و تیراژ روزنامه سیر نزولی پیدا کرد. با مرگ مک  لین، پسر جای پدر را پُر می‌کند، مالک جدید تلاش می‌کند با بازگرداندن فضای سیاست داخلی رسانه‌اش را از خطر ورشکستی نجات دهد؛ اما در میان سال‌های ١٩٢٤ تا ١٩٣٢، واشنگتن‌پست تنها در دو ‌سال سودی از خود به جای می‌گذارد و نهایتا در ‌سال ١٩٣٣ به ارزش ٨٢٥‌هزار دلار به یک بانکدار جمهوریخواه اهل نیویورک فروخته می‌شود.

 

اوجین مایر روزنامه‌ها را به امید کسب درآمد مالک می‌شود، حضور یک سرمایه‌گذار بزرگ نیز نمی‌تواند مانع سقوط روزنامه شود و در میان سال‌های ١٩٣٤ تا ١٩٣٧ سالانه یک‌میلیون دلار ضرر روی دست مالک باقی می‌گذارد. اوجین مایر گر چه در روزنامه‌نگاری به موفقیت‌های مالی دست پیدا نمی‌کند، اما در ‌سال ١٩٤٦ از سوی رئیس‌جمهوری ترومن به ‌عنوان اولین رئیس بانک جهانی انتخاب می‌شود. برخلاف گذشته با کنار رفتن مالک، روزنامه فروخته نمی‌شود و مدیریت در خانواده مایر باقی می‌ماند.

 

پس از اوجین مایر دختر و دامادش، کاترین گراهام و فیلیپ گراهام مالکان اصلی واشنگتن‌پست می‌شوند. فیلیپ گراهام مدیریت اصلی روزنامه را بر عهده می‌گیرد و در حدود دو دهه‌ای که پیش از خودکشی‌اش واشنگتن‌پست را اداره می‌کند، آن را بشدت گسترش می‌دهد، او با حمایت‌های پدر همسر خود مهمترین رقیب خود در واشنگتن یعنی اینترنشنال هرالد تریبون را می‌خرد و پس از تصاحب چندین شبکه رادیویی و تلویزیونی در سراسر آمریکا به سراغ نیوزویک می‌رود و مالک آن می‌شود. با مرگ فیلیپ مدیریت روزنامه در ‌سال ١٩٦٦ به کاترین واگذار می‌شود.

 

او همان راه همسر را ادامه می‌دهد و رسانه‌های متعددی را به مجموعه واشنگتن‌پست اضافه می‌کند. در حالی ‌که مخالفت‌های زیادی با حضور کاترین روی صندلی مدیریت وجود داشت، او توانست روزنامه را چنان رهبری کند که علاوه بر لقب بانوی آهنین برای خودش، عنوان مهمترین روزنامه کشور در دهه ١٩٧٠ هم از آن واشنگتن‌پست شود. پس از کاترین، پسرش دونالد گراهام در‌ سال ١٩٧٩ روزنامه را در دست گرفت، در دوره گراهام روزنامه‌های رقیب افت زیادی داشتند و با تعطیلی روزنامه استار، تیراژ واشنگتن‌پست در برخی روزها به حدود یک‌میلیون رسید. در سال‌های پیش رو مجموعه واشنگتن‌پست به لطف موفقیت‌های نیوزویک توانست برنامه‌های توسعه‌ای خود را ادامه دهد و سود سالانه‌اش را هر ‌سال بیشتر کند. سیر صعودی واشنگتن‌پست در دهه ١٩٩٠ متوقف شد.

 

حضور دونالد در واشنگتن‌پست و کسب میلیون‌ها دلار سود سالانه از مجموعه رسانه‌های واشنگتن‌پست تا‌ سال ٢٠٠٠ ادامه داشت، پس از این ‌سال بو جونز جونیور هشت‌ سال روزنامه را در دست گرفت تا دونالِد پا به سن گذاشته وقت بیشتری را در شرکت رسانه‌ای و در همکاری با فیس‌بوک سپری کند. دوران جونز در‌ سال ٢٠٠٨ به پایان رسید و کاترین ویموث، نوه مایر بزرگ، مدیریت را عهده‌دار شد. در دوره این کاترین، شرکت مهمترین رسانه خود یعنی واشنگتن‌پست را به ارزش ٢٥٠‌میلیون دلار به جف بیزوس، مالک و موسس آمازون فروخت.

 

در ‌سال ٢٠١٣ جف بیزوس مالک ثروتمند مجموعه آمازون در یک قرارداد پرسروصدا واشنگتن‌پست را خرید تا حال و هوای دیجیتال و استارت‌آپ‌های پرسود خود را به روح واپو پیوند بزند. واشنگتن‌پست پس از فروش، جزیی از اَبَر شرکت سرمایه‌گذاری نَش هولدینگ شد که شرکت سرمایه‌گذاری جناب بیزوس است. بعد از انتقال واشنگتن‌پست، خاندان گراهام برخی رسانه‌های خود را حفظ کردند اما نامش از شرکت واشنگتن‌پست به گراهام تغییر یافت. بیزوس در این قرارداد علاوه بر روزنامه واشنگتن‌پست، چندین روزنامه، سایت خبری و ساختمان‌های متعلق به آنها را نیز به فهرست بلندبالای اموال خود افزود. بیزوس اگر چه بارها اعلام کرده که به سنت‌های واپو پایبند است اما نباید انتظار داشت کسی که ثروت هنگفتش از طریق اینترنت به دست آمده نسبت به دوره دیجیتال بی‌تفاوت باشد.

 

واشنگتن‌پست از زمان فروش در‌ سال ٢٠١٣، سرمایه‌گذاری چندانی در حوزه چاپ نداشته و به جای آن ظرفیت‌هایش را در فضای مجازی افزایش داده است. برای این کار شرکت تعدادی از بهترین متخصصان سیلیکون ولی را استخدام کرده تا تولید محتواها مجموعه خروجی دیجیتال موثرتری پیدا کنند. در چهار ‌سال گذشته میزان بازدید صفحات اینترنتی روزنامه افزایش چشمگیری داشته است و نرم‌افزارهای مختلفی برای پلتفرم‌های مختلف تهیه شده است.

 

مالک جدید روزنامه در اولین انتخاب‌ها و تغییرات، فردریک رایان، موسس وب‌سایت خبری و موفق پولتیکو را به‌عنوان مدیر مجموعه منصوب کرد تا نشان دهد قرار است رویه ١٤٠‌سال پیش‌ هاچینز به‌ طور کامل تغییر کند اما مارتین بارون سردبیر سرشناس خود را حفظ کرد. با توجه به توان ابزاری و اقتصادی بیزوس و برند معتبر واشنگتن‌پست روزنامه‌نگاری دیجیتال یا آنچه به‌عنوان آینده روزنامه‌نگاری یاد می‌شود تا اندازه زیادی در اختیار جف بیزوس قرار دارد.

 

قدرت واشنگتن‌پست را باید در روزنامه‌نگاران و خبرنگاران جسور و برجسته آن جست‌وجو کرد. این روزنامه در طول حیات خود افتخارات زیادی کسب کرده است. تاکنون ٤٧ جایزه پولیتزر به نویسندگان و روزنامه‌نگاران این مجموعه اهدا شده است. در هزاره جدید مقالات و گزارش‌های جذاب و تأثیرگذار زیادی در واشنگتن‌پست منتشر شده است. جایزه پولیتزر برای گزارش ملی در سه‌ سال اخیر در انحصار واپو بوده است. ‌سال ٢٠١٧ دیوید فاهرنتولد برای پوشش کمپین انتخاباتی دونالد ترامپ برنده این جایزه شد. در ٢٠١٦ همه کارکنان روزنامه برای گزارش‌های خود درباره تیراندازی نیروهای پلیس و قربانیان آنها این جایزه را دریافت کردند و ‌سال پیش از آن، ٢٠١٥، کارول لئونیگ برای گزارشش درباره سرویس جاسوسی آمریکا پولیتزر را از آن خود کرد.

 

گزارش استیو فاینارو درباره حضور شرکت‌های خصوصی در بخش امنیتی در عراق در ‌سال ٢٠٠٨ از دیگر گزارش‌های مهم این روزنامه است که جایزه پولیتزر در بخش گزارش‌های بین‌المللی به نویسنده آن اهدا شد. علاوه بر این، گزارش‌های این روزنامه از شخصیت‌هایی مانند دیگ چنی و بیل کلینتون از مهمترین گزارش‌های این روزنامه درباره شخصیت‌های برجسته سیاسی است.

 

ماجرای واترگیت و گزارش واشنگتن‌پست در این‌باره که منجر به استعفای رئیس‌جمهوری آمریکا شد، اگر مهمترین دستاورد یک روزنامه در تاریخ معاصر نباشد، قطعا برجسته‌ترین گزارش تحقیقی تاریخ روزنامه‌نگاری است. در سال‌های بین ١٩٧٢ تا ١٩٧٥ اتفاق‌هایی در آمریکا رخ داد که با لو رفتن یک نوار ضبط‌شده از محل استقرار ستاد انتخاباتی حزب دموکرات در هتل واترگیت واشنگتن آغاز شد و با استعفای ریچارد نیکسون، رئیس‌جمهوری وقت و محاکمه او به پایان رسید. در جریان این تحقیقات مشخص شد که ستاد دموکرات‌ها بشدت تحت نظر بوده و مقامات بلندپایه‌ای در جاسوسی از آنها به روش‌های مختلف نقش داشته‌اند. این وقایع اگرچه توسط روزنامه‌های مختلفی پوشش داده شد، اما مهمترین گزارش در این‌باره را واشنگتن‌پست منتشر کرد. دو روزنامه‌نگار به نام‌های باب وودوارد و کارل برنستن به منبعی دست یافتند که اطلاعات ارزشمندی در اختیار آنها قرار داد. این منبع ارزشمند که تا ٣٣‌سال بعد مخفی مانده بود مدارکی در اختیار واپو قرار داد که انکار آنها غیرممکن بود. این منبع در ‌سال ٢٠٠٥ افشا و مشخص شد معاون وقت اف‌بی‌آی این اطلاعات را در ملاقات متعدد به وودوارد منتقل می‌کرده است.

 

فضای سیاسی وقت آن‌چنان تحت‌تأثیر گزارش وودوارد و برنستن قرار گرفت که احتمال استیضاح رئیس‌جمهوری توسط کنگره به قطعیت تبدیل شد. نیکسون که با تصمیم قاطع کنگره روبه‌رو بود در ٨ آگوست ١٩٧٤ استعفا کرد. با این حال استعفای نیکسون مانع از تحقیقات بیشتر نشد و سی‌وهفتمین رئیس‌جمهوری آمریکا به جرایم مختلفی ازجمله سوءاستفاده از قدرت محکوم شد. محکومیت نیکسون بعدتر توسط معاون حالا به ریاست‌رسیده‌اش عفو شد، اما گزارش واشنگتن‌پست همچنان مهمترین محصول ژورنالیستی این مجموعه است. هنوز در جهان هر رسوایی را با این کلیشه روزنامه‌نگاری همراه و وقایع را با پسوند «گیت» مطرح می‌کنند. همه مردان رئیس‌جمهوری که اقتباس سینمایی از این واقعه است با بازی رابرت ردفورد و داستین ‌هافمن یکی از بهترین فیلم‌های سیاسی تاریخ سینماست.

 

در این دو گزارش ذکر شده بود که سربازانی با مشکلات جسمی و روحی شدید هفته‌ها و ماه‌ها بدون مراقبت‌های لازم در این مرکز نگهداری می‌شوند. بسیاری از این سربازها در صورت اخذ مدارک لازم مبنی بر ایجاد جراحات و از کارافتادگی می‌توانستند از مزایای مشخص‌شده برای ادامه زندگی خود استفاده کنند، اما این مرکز از ارایه چنین خدماتی امتناع می‌کرد.

 

گزارش واپو ابتدا درباره ساختمان ١٨ این بیمارستان بود، جایی که دانا پریست و آن‌هال، آن را محل اجتماع سوسک‌ها و موش‌ها معرفی می‌کند که حتی سربازان بیمار و بستری در آن از خدمات اولیه مانند سیستم گرمایشی و آب آشامیدنی محروم هستند. همچنین گزارش‌هایی از مرگ بیماران بر اثر اهمال پزشکی و نبود مراقبت‌های درمانی مطرح شد که درنهایت با اخراج مدیر بیمارستان و چندین مقام نظامی، رویه درمان و پیگیری امور پزشکی کهنه‌سربازان تغییر کرد. ساختمان شماره ١٨ که خرابه‌ای توصیف شده بود، بازسازی شد. سایر مراکز درمانی ارتش نیز در سراسر کشور مورد بازبینی دقیق قرار گرفت و درنهایت ٤‌سال بعد از انتشار گزارش واشنگتن‌پست، ارتش آمریکا در ادامه بهسازی‌های پس از رسوایی واتر رید ٣٥٠٠ نیروی جدید برای رسیدگی به امور سربازان مجروح استخدام کرد.

 

واشنگتن‌پست ١٤٠‌سال پیش به‌عنوان یک روزنامه دموکرات متولد شد، اما در طول همه این سال‌ها تمایلات راست و چپی مخالفی داشته؛ از همان سال‌های آغازین که موسسش با دموکرات‌ها هم‌کاسه نشد تا سال‌هایی که بانکداری جمهوریخواه آن را به مالکیت خود درآورد. با این‌حال، واپو به‌طورکلی به‌عنوان یک رسانه چپگرای لیبرال شناخته می‌شود، اما در برخی مطالب، انتقادهایی نیز از سوی دموکرات‌ها برانگیخته است. در ‌سال ٢٠٠٧ این روزنامه به دلیل گزارش‌هایی علیه اوباما مورد نقد قرار گرفت، همچنین در‌ سال ٢٠٠٩ برخورد روزنامه در برابر ال گور و اوباما ناعادلانه خوانده شد.

 

همچنین دیدگاه روزنامه درباره ادوارد اسنودن در ‌سال ٢٠١٦ بشدت مورد نقد سایر رسانه‌ها قرار گرفت. واپو درحالی خواستار محاکمه اسنودن یا قبول مسئولیت جرم از سوی او شد که خود بسیاری از افشاگری‌های خود را از اسنودن دریافت کرده بود. رسانه‌هایی مانند گاردین، نیویورک‌تایمز و اینترسپت خواستار بازگشت بی‌قید و شرط اسنودن به آمریکا هستند.

 

در حالی که معمولا واشنگتن‌پست در انتخابات به‌طور کامل و آشکار کسی را مورد تأیید قرار نمی‌دهد، در ‌سال ٢٠٠٨ و ٢٠١٢ آشکارا باراک اوباما را تأیید کرد. این تأییدیه در انتخابات ٢٠١٦ برای هیلاری کلینتون هم انجام شد. این درحالی است که در‌ سال ٢٠٠٦ روزنامه از نمایندگان جمهوریخواه در ایالت کارولینای شمالی حمایت کرده بود.

 

 

جف بیزوس، مالک و موسس آمازون که چند سالی است واشنگتن‌پست را خریده عقاید لیبرال دارد و باید او را در دسته چپگراهای آمریکا قرار داد. بیزوس پیشتر از برنامه‌های مالیاتی فروشگاه‌های اینترنتی حمایت و در انتخابات مجلس سنا به پتی مورای و ماریا کانتولِ دموکرات کمک کرده بود. نشریه آتلانتیک علاوه بر این دو، از دموکرات‌های دیگری نیز نام می‌برد که در کمپین‌های انتخاباتی خود مورد توجه بیزوس قرار گرفته‌اند.

 

بیزوس در جریان انتخابات ریاست‌جمهوری گذشته آمریکا بارها در مصاحبه‌ها و توییتر خود از ترامپ انتقاد کرد و هشتگی با عنوان «دونالد را به فضا بفرستید» به راه انداخت. او حتی شخصا برای انجام این کار اعلام آمادگی کرد. کمی بعد بیزوس ترامپ را بر هم زننده دموکراسی در آمریکا خواند.

 

کشمکش‌های روزنامه و دولت جدید به لفاظی‌های بیزوس و ترامپ محدود نمی‌شود و از زمان کمپین‌های تبلیغاتی ترامپ، واشنگتن‌پست در مقالات و گزارش‌های مختلفی او و اطرافیانش را حسابی تحت ‌فشار قرار داده است. در یکی از شدیدترین این حملات واشنگتن‌پست مدعی شد که ترامپ، اوباما را به دست داشتن در کشتار اورلاندو متهم کرده است؛ موضوعی که ترامپ آن را «غیر صادقانه» خواند.

 

در حالی که روزبه‌روز از تعداد مخاطبان رسانه‌های کاغذی کم می‌شود، اخبار در شبکه‌های اجتماعی و فضای آنلاین با سرعت و کمیت بیشتری دست‌به‌دست می‌شود. در ‌سال ٢٠١٥ نشریه اشپیگل آلمان در گزارشی به پیامدهای حضور بیزوس در واشنگتن‌پست اشاره می‌کند. نویسنده اشپیگل این فرضیه را مطرح می‌کند که بیزوس یا برای تحول، این روزنامه قدیمی را در اختیار گرفته یا واشنگتن‌پست صرفا یک سرگرمی برای میلیاردری است که نمی‌داند با پول خود چه کند. ایزابل هولسن در ادامه مقاله خود می‌نویسد که استخدام‌های اخیر و توسعه وبلاگ‌های متعلق به روزنامه نشان از توجه بیزوس به دنیای روزنامه‌نگاری آنلاین است و افزایش تعداد مخاطبان وب‌سایت روزنامه نشان از موفقیت مالک جدید در اعمال تغییرات دارد. در‌ سال ٢٠١٥ و در کمتر از دو ‌سال پس از ورود بیزوس، کاربران وب‌سایت روزنامه با ٤٧‌درصد رشد به ٤٢‌میلیون نفر رسید و این عدد در حالی عنوان می‌شد که پتانسیل ١٠٠‌میلیون نفری برای وب‌سایت واپو در نظر گرفته شده بود.

 

در تابستان ٢٠١٦ DIGIDAY گزارش داد که کاربران آنلاین روزنامه به ٦٣‌میلیون نفر رسیده است. این وب‌سایت راه‌های دسترسی پست به مخاطبان آنلاین را از طریق انتشار اخبار در فیس‌بوک، اپلیکیشن رایگان در کیندل و اشتراک رایگان شش‌ماهه برای اعضای ویژه سایت آمازون معرفی می‌کند. همچنین از خبرنامه‌های ایمیلی برای افزایش بازدید سایت کمک گرفته شده و ٥٠ خبرنامه با موضوعات ویژه تهیه شده است که موضوعات مختلفی از سیاست تا ادبیات را دربرمی‌گیرد. این خبرنامه‌ها ترافیک ورودی سایت از این روش را ١٢٩‌درصد افزایش داد و یک‌میلیون نفر به مشترکین آن افزود. در حال حاضر اشتراک نسخه دیجیتال روزنامه برای چهار هفته اول یک دلار است و سالانه تنها ٦٠ دلار خواهد بود.

 

واشنگتن‌پست خود در گزارشی در اوایل ‌سال جاری تعداد کاربرانش را بیش از ٧٨‌میلیون نفر معرفی می‌کند که نشان از رشد ٢٢‌درصدی کاربران است. با این حال تعداد کاربران دیجیتال سی‌ان‌ان با ١٠١‌میلیون نفر و نیویورک‌تایمز با ٩٠‌میلیون نفر بالاتر از واپو قرار می‌گیرند.

 

واپو با تاریخ و گذشته درخشان، با بهره از بهترین روزنامه‌نگارهای آمریکا و جهان و حمایت‌های مالی مالک ثروتمندش در میزان تأثیرگذاری‌اش بین رسانه‌های آمریکا یک غول نیویورکی را کنار خود می‌بیند. نیویورک‌تایمز به عقیده بسیاری و به شهادت تیراژ و جوایز پولیتزرش مهمترین روزنامه حال حاضر آمریکا است.  در مقایسه این دو باید پیش از هر چیزی به نام و محل استقرار اصلی آنها اشاره کرد. نیویورک که به مراتب به حال و هوای روزنامه‌نگاری و فرهنگ و ادبیات نزدیک‌تر است و واشنگتنی که مهمترین اخبار روز سیاست از آن‌جا متولد می‌شود. در رویکردهای سیاسی هر دو جزو روزنامه‌های لیبرال محسوب می‌شوند و شاید تایمز را کمی لیبرال‌تر دانست. علاوه بر این تایمز در پوشش خبرها نگاه بین‌المللی‌تری دارد و پست به ‌طور سنتی به سیاست‌های داخلی آمریکا می‌پردازد. مهمترین اختلاف پست و تایمز را باید در میزان تولید محتوای این دو روزنامه بررسی کرد. به گزارش آتلانتیک در ‌سال ٢٠١٦، واشنگتن‌پست روزانه ٥٠٠ ویدیو و گزارش منتشر می‌کند که این تعداد در نیویورک‌تایمز ٢٣٠ محتوا است.