شناسه : ۶۸۰۳۶۱ - جمعه ۱ دی ۱۳۹۶ ساعت ۲۰:۴۱
خودتان باشید!
تصور کنید نظر دیگران در مورد شما برایتان اهمیت ندارد. این فکر برای شما آرامش بخش است یا نسبت به آن تردید دارید؟ اصالت شخصیت جذبه بسیاری دارد، ولی چگونه میتوانیم کاملا خود حقیقیمان را به تصویر بکشیم؟ برای شروع این ۳ نکته را به خاطر داشته باشید:
تصور کنید نظر دیگران در مورد شما برایتان اهمیت ندارد. این فکر برای شما آرامش بخش است یا نسبت به آن تردید دارید؟ اصالت شخصیت جذبه بسیاری دارد، ولی چگونه میتوانیم کاملا خود حقیقیمان را به تصویر بکشیم؟ برای شروع این 3 نکته را به خاطر داشته باشید:
1-حقیقت را بیان کنید!
اصالت بدون صداقت امکان پذیر نیست. ولی اکثریت ما راستگو تربیت نشدهایم. همیشه عامه پسند بودیم و دروغ مصلحتی گفتیم و یاد گرفتیم که تظاهر کنیم و خوشایند باشیم. ولی تظاهر (حتی اگر بیمعنا یا برای حفاظت از کسی باشد)، نوعی دروغ گویی است.
هر چه قدر هم که به سادگی دروغ گفتن را بلد باشید، باز هم برای ذهن و جسممان استرسزا است.
تستهای دروغ سنجی، دروغ را تشخیص نمیدهند، بلکه اضطراب و ترس ناشی از آن را تشخیص میدهند.
این تستها تغییرات در الکتریسیته پوست، ضربان قلب، تن صدا و تنفس را میسنجند. انگار بدن نهایت سعیش را میکند که به ما بفهماند باید دست نگه داریم.
خوشبختانه، راست گویی نه تنها به اصالت شخصیت، بلکه به امکان یک زندگی خوشحال و سالم نیز کمک میکند.
2- بدنتان حقیقت را میداند.
بعضی اوقات تشخیص دادن کسی که هستیم و چیزی که میخواهیم سخت است. ولی بدنمان همیشه حقیقت را میداند، حتی اگر خودمان از آن بیخبر باشیم.
همین الان امتحان کنید، چیزی بگویید که حقیقت ندارد. مثلا: "خیلی دوست دارم که رئیسم جلوی همه تحقیرم کند!" یا "عاشق مریض شدنم!" بدنتان احتمالا واکنشهای خفیفی مثل بالا آمدن یک شانه، انقباض فک یا حس سنگینی در شکم از خود نشان میدهد.
ولی وقتی حقیقت را بیان میکنید، حس خوب ناشی از آن در بدنتان پخش میشود.
حقیقت، ما را انسان قویتر و آزادتری میکند. در حالی که دروغ، ما را مقید میکند و تحت فشار میگذارد.
3- نازیباییهای خود را قبول کنید.
خودتان بودن، به هیچ وجه به معنای بینقص بودن نیست. همه ما انسانیم و اغلب بینظم و بیتجربهایم. وقتی فقط قسمتی از شخصیتمان که خوب و قوی و باهوش است را دوست داشته باشیم، بخشهایی که ما را یک انسان واقعی میکند را پس میزنیم و ظاهر ساختگی خود را به نمایش میگذاریم. این، بذر شخصیتی دروغین را در ما میکارد.
تنها کاری که با نقصهایمان باید بکنیم، قبول کردنشان با بخشش و درک و محبت کامل است. این به معنای تسلیم در برابر ضعف و رشد نکردن نیست. یعنی در مسیر غلبه بر ضعف، خود واقعیمان خواهیم بود.
عشق ورزیدن و قبول کردن خود، با تمام نقصها و عصبانیتها و ترسها و غمهایمان، تنها راه برای رسیدن به اصالت شخصیت است و بزرگترین هدیهای است که به خود میتوانیم بدهیم.
خودمان بودن، از ما انسان شادتر و سالمتری میسازد و با اطرافیانمان ارتباط قویتری را به ارمغان میآورد.