سازمان فضایی آمریکا (ناسا) و کمپانی گوگل، روز گذشته خبر از کشفی بزرگ دادند. به لطف تکنولوژی هوش مصنوعی جدید گوگل، آنها منظومه‌ای سیاره‌ای که دارای 8 سیاره است را کشف کرده‌اند. اهمیت این یافته به دلیل وجود سیاره‌ای داغ و سنگی به نام کپلر-90i در این منظومه است.
ستاره‌ای شبه خورشید به نام کپلر-90 هسته مرکزی این منظومه را تشکیل می‌دهد و 2545 سال نوری با زمین فاصله دارد. این منظومه در میان مواردی که تا کنون شناسایی شده‌اند دارای بیشترین تعداد سیاره است و گمانه‌زنی‌ها حاکی از آن است که این تعداد با کشف سیارات بیشتر، می‌تواند بیشتر هم شود.
فرآیند کشف این سیاره به این صورت بود یک سیستم یادگیری ماشینی ساخته شده توسط گوگل داده‌های دریافتی از تلسکوپ فضایی کپلر را دسته بندی می‌کرد. تلسکوپ فضایی کپلر، که همراه با زمین در مداری به دور خورشید می‌گردند، در طول سال‌های فعالیت‌اش بر روی حدود 145 هزار ستاره شبه‌خورشید و با هدف کشف سیارات دوردست تمرکز کرده و هم اکنون در فاز دوم ماموریت‌اش (کپلر2 یا K2) به سر می‌برد.
بیشتر بخوانید: تلسکوپ فضایی کپلر ؛ با شکارچی سیارات فراخورشیدی آشنا شوید
بیشتر سیارات فراخورشیدی که تلسکوپ فضایی کپلر موفق به کشف آنها شده است در ناحیه کوچکی در صورت فلکی دجاجه (Cygnus) واقع شده اند. تلسکوپ کپلر در چهار سال اولیه فعالیت خود بر روی این صورت فلکی تمرکز کرده بود.
ستاره‌شناسان تا پیش از این به وجود منظومه کپلر-90 پی‌برده، اما موفق به شناسایی سیاره کپلر-90i نشده بودند. از نظر فاصله تا ستاره، به نظر می‌رسد ما در مورد سومین سیاره این منظومه صحبت می‌کنیم که حدودا هر 14 روز یکبار به دور آن می‌گردد. همچنین با دارا بودن دمای سطحی 980 درجه سانتی‌گراد، باید از آن به عنوان یک جرم سماوی داغ یاد کرد.
اندرو واندربرگ (Andrew Vanderburg)، ستاره شناس از دانشگاه تگزاس در شهر آستین که در کشف این سیاره دخیل بوده است، در تله کنفرانس خبری ناسا اذعان داشت: ” کپلر-90i سیاره‌ای نیست که ما علاقه‌ای به رفتن و دیدن آن داشته باشیم.”
کرستوفر شالو، مهندس نرم‌افزار در پروژه هوش مصنوعی گوگل (Google AI) که در کشف این سیاره با اندرو واندربرگ همکاری کرده است، می‌گوید: “ما با توسعه تجهیزاتمان در راه کشف این سیاره امکان تاثیرگذاری بیشتر را برای ستاره‌شناسان مهیا کردیم.”
واندربرگ در بیانیه‌ای عنوان کرد:
منظومه کپلر-90 یک نسخه کوچک از منظومه شمسی ماست؛ به طوری که سیارات کوچک در بخش درونی و سیارات بزرگ‌تر در بخش بیرونی قرار دارند، اما همه چیز به هم فشرده شده است.
مقایسه سیارات منظومه کپلر-90 با منظومه شمسی ما (اعتبار: NASA/JPL-Caltech)
همکاری میان این دو نفر همچنین منجر به کشف سیاره جدید دوم به نام کپلر-80g شد. در راه شناسایی این دو سیاره جدید، یادگیری ماشینی گوگل به چگونگی شناسایی سیگنال‌های موجود در داده‌های تلسکوپ کپلر پی برد؛ به طوری که در طول 4 تصویر برداری کپلر، این سیستم، با استفاده از فناوری تحت عنوان شبکه عصبی کانولوشن (CNN)، توانست بیش از 14 میلیون نقطه را در تصاویر کپلر مورد پردازش قرار دهد. شبکه عصبی کانولوشن نوعی شبیه‌سازی از فرآیند پردازش اطلاعات مغز انسان است.
ناسا و گوگل می‌گویند این تکنولوژی در آینده با هدف کشف سیارات فراخورشیدی بیشتر، یاری‌‌رسان دانشمندان خواهد بود. در همین زمینه واندربرگ معتقد است، سیستم خورشیدی کپلر-90 احتمالا دارای سیارات بیشتری است که هنوز شناسایی نشده‌اند. او می‌گوید:
در واقع اگر سیارات بیشتری در این منظومه حضور نداشته باشند، من کاملا شگفت‌زده خواهم شد. واقعا وجود یک منظومه هشت سیاره‌ای مانند آنچه زمین ما در آن قرار دارد، فوق‌العاده خوهد بود. این امکان وجود دارد که منظومه‌هایی با تعداد بیشتری سیاره نیز وجود داشته باشند. در این صورت وجود منظومه شمسی ما، امری کاملا عادی خواهد بود.
بیشتر بخوانید: با بهترین و شگفت‌انگیزترین سیارات فراخورشیدی که تاکنون کشف شده‌اند آشنا شوید
تا پیش از این تحلیل واندربرگ، آخرین بررسی‌های ناسا از داده‌های به دست آمده توسط کپلر وجود 219 دنیای جدید را، در میان 4 هزار کاندیدایی که توسط کپلر تا کنون شناسایی شده است، تایید می‌کند.
در حال حاضر این سازمان فضایی مجموعا وجود 2525 سیاره فراخورشیدی را تایید کرده است که در این میان حدود 10 مورد از آنها سنگی، هم‌اندازه زمین و با پتانسیل زیست‌پذیر بودن برای حیات‌های بیگانه هستند.
تلسکوپ فضایی کپلر از سال 2009 در حال شناسایی سیارات فراخورشیدی است و هزاران نمونه از آنها را کشف کرده است، با این حال تعداد زیادی از آن ها هنوز مورد نایید قرار نگرفته‌اند.
تلسکوپ فضایی کپلر، شکارچی سیارات فراخورشیدی
کپلر توانست سیارات فراخورشیدی بسیاری را به کمک روش گذر (Transmit)، یعنی مشاهده جرمی، بدلیل عبور آن از مقابل ستاره میزبانش، کشف کند و به همین جهت به شکارچی سیارات فراخورشیدی شهره شده است. این سیارات در ابتدا بوسیله سایر تلسکوپ‌ها و از طریق اندازه گرفتن “همگرایی گرانشی” سیاره بر ستاره میزبان خود کشف می‌شدند.
همواره در روش گذر کاملا بر ما مشخص نیست که آیا این سیگنال‌های دریافتی از سوی سیارات هستند یا خیر. اگر این سیگنال‌ها ضعیف باشند، ممکن است در نتیجه گذر یک ستاره دورتر و یا جرمی دیگر باشند. به همین دلیل است که همه‌ی موارد شناسایی شده توسط کپلر را به جرئت نمی‌توان در زمره سیارات فراخورشیدی قرار داد. حال امروزه با استفاده از تکنولوژی شبکه عصبی گوگل، دانشمندان ناسا قادر خواهند بود با سرعت و موفقیت بیشتری به غربال کردن داده‌های دریافتی کپلر بپردازد.
پاول هرتز (Paul Hertz) مدیر بخش اخترفیزیک ناسا در واشنگتن می‌گوید:
همان‌گونه که انتظار داشتیم اکتشافات هیجان‌انگیزی در پس داده‌هایی که کپلر به دست آورده ، پنهان شده است. این یافته جدید نشان می‌دهد در سال‌های آتی، این داده‌ها گنجینه‌ای ارزشمند برای محققان نوآورد به شمار خواهد رفت.
با استفاده از این تکنیک جدید دانشمندان امیدوارند، سیارات فراخورشید بیشتری را در میان داده‌های کپلر به دست آورند. ماموریت کپلر فراتر از برنامه زمانی‌اش پیشرفت و تا پایان ماه مه 2013 به فعالیت خود ادامه داد. زمانی که تعداد نیمی از چهار چرخ واکنشی‌اش (ژیروسکوپ؛ وسیله برای حفظ جهت) را از دست داد.
این تلسکوپ برای قرارگیری و ماندن در مسیر مستقیم حرکتش به حداقل سه ژیروسکوپ نیازمند است. با این حال در این زمان ناسا اعلام کرد که این تلسکوپ در سلامت کامل به سر می‌برد و برای تحقق ایده‌های جدید در ماموریتش، نیازمند بررسی‌های بیشتر بر روی سخت‌افزارها است.
ناسا در پاسخ به افرادی که عنوان کرده بودند وجود سیستم هوش مصنوعی گوگل (Google AI) منجر به ایزوله شدن ستاره‌شناسان خواهد شد، اعلام کرده است که جای هیچگونه نگرانی نیست.
بیشتر بخوانید: هوش مصنوعی چیست و چه آینده‌ای را برایمان رقم خواهد زد؟
جسی داتسون (Jessie Dotson)، دانشمند پروژه کپلر در مرکز تحقیقات ایمز (Ames Research Center) ناسا در سیلیکون ولی، توضیح داد که ستاره‌شناسان همواره قبل از آنکه اطلاعات را به شبکه عصبی وارد کنند، می‌بایست اجرام را طبقه بندی کرده و بدین وسیله به سیستم هوش مصنوعی گوگل بیاموزند که چگونه باید داده‌های جدید را تجزیه و تحلیل کند.
این یک همکاری مشترک میان ستاره‌شناسان و هوش مصنوعی خواهد بود. این دو همواره در کنار هم هستند. نتایج این تحقیق در مجله The Astrophysical Journal به چاپ رسیده است.
بیشتر بخوانید:
.
منبع: ScienceAlert , IFLScience
