ماهنامه معیشت - شکیبا پورمند: آیا مدارس خصوصی از لحاظ علمی بهترند؟ ممکن است باشند؛ اما همیشه این گونه نیست. هیچ ارتباطی بین رفتن به پیش‌دبستانی، ابتدایی، راهنمایی یا دبیرستان خصوصی و موفقیت در آینده وجود ندارد. من هیچ مدرک یا تحقیقی برای اثبات این ادعا ندیده ام. آیا مدارس خصوصی نرخ فارغ التحصیلی بالاتری دارند؟ آیا بیشتر دانش آموزانشان به دانشگاه می روند؟ و آیا از لحاظ علمی سطح مطلوب تری دارند؟ ممکن است؛ اما حتی با در نظر گرفتن این موضوع نمی توانیم بگوییم که دانش آموزان مدارس خصوصی، موفقیت در زندگی شان را مدیون این مدارس هستند.
محیط خانوادگی، محیط اجتماعی و اقتصادی، هم نشینان و والدین کودک نقش مهم تری در موفقیت آینده او دارند تا مدرسه؛ بنابراین اگر می خواهید به مدرسه خصوصی به عنوان یک گزینه نگاه کنید، باید سهمی منطقی در بودجه تان داشته باشد. نمی توانید هیجانی رفتار کنید و خانواده تان را به خاطر این که کودک چهار ساله تان به مهدکودک خصوصی برود، ورشکسته کنید. باید در تصمیم گیری هایتان از عقل سلیم بهره ببرید. اگر فرزند سال آخر دبیرستان دارید و برای تحصیلات او پس انداز نکرده اید و هیچ ایده ای برای پرداخت هزینه های تحصیلات عالی وجود ندارد، چه باید کرد؟
این موقعیت بسیار دشواری است؛ اما فقط مشکل مادی نیست، بلکه یک مشکل عاطفی بزرگ برای بسیاری از والدین است. این مسئله منجر به یک سوال می شود: چه کسی در نهایت مسئول هزینه دانشگاه فرزندتان است؟ بدانید که آن فرد شما نیستید. رفتن به دانشگاه، یک حق مسلم نیست. شما برای آن ها لباس، غذا و خوراک فراهم کرده اید و برای هجده سال جای امنی برایشان تهیه دیده اید. اگر او می خواهد به دانشگاه برود و شما در موقعیتی نیستید که به او کمک کنید، پس باید خودش این کار را انجام دهد. در هجده سالگی، فرزند شما به حدی از بلوغ رسیده است و می تواند مسئولیت زندگی اش را برعهده بگیرد. اگر در توانتان هست، باید کمکش کنید؛ اما به این معنا نیست که اگر توان پرداخت ندارید، باید احساس گناه کنید.
شما باید مهربانانه نوجوانتان را در انتخاب دانشگاه و رشته اش راهنمایی کنید. همه ما می دانیم که رشد فیزیک دلیل رشد آگاهی نیست؛ اما از فرزندانمان انتظار داریم در انتخاب رشته شان پخته رفتار کنند و خودشان تصمیم گیری کنند و اجازه می دهیم آن ها مانند یک فرد سرگردان در میدان مین حرکت کنند. ما فرزندانمان را در سخت ترین تلاش هایشان تنها می گذاریم و این سبب می شود برای گرفتن مدرک فوق لیسانس در رشته تاریخ موسیقی پولکای آلمانی هزینه زیادی بپردازد و دستِ آخر، مشغول به کار در یک همبرگرفروشی زنجیره ای شود! فرزندتان باید رشته ای را بخواند که به آن علاقه دارد و مشتاق دنبال کردنش است. اما شما نباید یک فرد هجده ساله را به علایقش واگذار کنید.
مدرک یا رشته بیهوده، دقیقا همان طور که از اسمش پیداست بیهوده است. بنابراین شما وظیفه ایجاد تعادل بین ترغیب علایق، خلاقیت و آرزوهای فرزندتان و عقل سلیم را دارید. اگر فقط به جنبه عملی بودنش فکر کنید و او را راهنمایی یا مجبور به کاری کنید که بازارپسند است اما از آن تنفر دارد، ممکن است هرگز موفق نشود؛ چون هیچ اشتیاقی ندارد. از طرف دیگر اگر شما به او اجازه بدهید بدون بررسی وارد رشته ای شود که کاملا غیرعملی است، مایوس خواهدشد. به عنوان پدر یا مادر این وظیفه شماست که در تصمیمات شرکت کنید و مهربانانه فرزندتان را راهنمایی کنید.
فرزندتان باید در طول دوران دانشگاه شغلی برای خودش دست و پا کند. بسیاری از والدین تصور می کنند اگر فرزندشان در کنار تحصیل شغلی پاره وقت داشته باشد، نمراتش افت خواهدکرد. یک شغل پاره وقت عملا نه تنها به نمرات فرزندتان لطمه ای وارد نخواهدزد، بلکه آن را بهتر هم خواهدکرد. مطالعات نشان می دهد دانشجویانی که ده تا نوزده ساعت در هفته مشغول کارند، در عمل معدل بالاتری نسبت به دانشجویانی که در طول تحصیل شغلی ندارند، کسب می کنند. حتی مطالعاتی صورت گرفته که نشان می دهد هرچه دانشجو نسبت به پرداخت هزینه تحصیلاتش مسئول تر باشد، معدلش بیشتر می شود.
ممکن است این مسئله خلاف واقع به نظر برسد، اما اصولا انسان برای چیزی که بابتش هزینه می دهد، ارزش بیشتری قائل می شود. اگر فرزندتان خودش روی تحصیلاتش سرمایه گذاری کند، به احتمال زیاد ارزش بیشتری برایش قائل خواهدبود و برای استفاده بهینه تر، سخت تر تلاش خواهدکرد و علاوه بر این اگر در طی تحصیل، شغلی را مدیریت کند، امتیازات اضافه ای مانند یادگیری اولویت ها، هدف گذاری و مدیریت زمان را به دست می آورد. این ها تعدادی از بهترین آموزش هایی هستند که فرزند شما می تواند در دانشگاه به دست آورد.
