سال روز رحلت حضرت ام البنین(س) به عنوان روز بزرگ داشت مادران و همسران شهدا نام گذاری شده است. خانوادۀ شهید و در رأس آن، مادران و همسران شهدا، از جهات مختلف دارای مقام و منزلت ویژه ای در پیشگاه خداوند و در نظام و جامعۀ اسلامی اند. مقام معظم رهبری دربارۀ عظمت و مقام خانوادۀ شهید می فرمایند:
خانوادۀ شهیدان و ایثارگران، از نظر تأثیر و ارزش رفتار و حرکت، فقط با خود شهدا قابل مقایسه هستند؛ با هیچ قشر دیگری در انقلاب، این مجموعه قابل مقایسه نیستند. ارزش آن مادران و پدران، آن همسران و فرزندان و بازماندگان، که حرمت خون شهیدشان را حفظ کردند و خودشان با صبرشان، با گذشتشان مظهر دیگری شدند از فداکاری در پیشبرد اهداف انقلاب، این است که یکی از مؤثرترین و نقش آفرین ترین عناصر کشورند. نمی خواهیم تعارف کنیم یا خوشامد بگوییم؛ می خواهیم حقیقت مطلب، آن چنان که هست، روشن شود (حسینی خامنه ای، 27/2/1386).
یکی از شاخصه های ام البنین، صبر و استقامت اوست. او با اینکه چهار فرزند خود را در رکاب سید و سالار شهیدان از دست داده بود و به افتخار مادر چهار شهید بودن نایل گشته بود، لحظه ای در برابر دشمن، بی صبری و ناله و جزع نکرد و با روحیه ای قوی، از شهامت ها و شجاعت فرزندانش سخن می گفت و بر آنها افتخار می کرد. چنین برخوردی از مادر که منبع عطوفت و مهربانی است بسیار شگفت انگیز و تأثیرگذار است. همین رفتار ام البنین بود که حقانیت صراط حق را بیش ازپیش روشن ساخت و مشی او را امروزه الگویی بی نظیر برای مادران شهید قرار داد. امروزه خانواده های معظم شهدا با الگوگیری از حضرت ام البنین فرزندانی را تربیت کردند که برای حفظ اسلام و نظام اسلامی جانشان را تقدیم می کنند و در برابر این ایثار خود، نه تنها هیچ توقعی از نظام اسلامی ندارند، بلکه حتی برای اینکه دشمنان نظام اسلامی با دیدن اشک چشم آنها شاد نشوند، از گریه بر فرزندان خود نیز چشم می پوشند. مقام معظم رهبری در بیان صبر و استقامت مادران شهدا می فرمایند:
در زیارت خانواده های شهدا، اغلب اوقات مادران شهید را شجاع تر و مقاوم تر از پدران شهید یافتم. مگر محبت مادر را می شود با محبت پدر مقایسه کرد؟ روح لطیف زنانه، آن هم نسبت به جگرگوشه، این را پرورش بدهد، بزرگ کند مثل دستۀ گل؛ بعد راضی بشود که او برود میدان جنگ و به شهادت برسد؛ بعد برای اینکه جمهوری اسلامی دشمن شاد نشود، بر جنازۀ او گریه هم نکند! که بنده مکرر به این خانواده های شهدا گفتم: گریه کنید؛ چرا گریه نمی کنید؟ گریه ایرادی ندارد. گریه نمی کردند؛ می گفتند: می ترسیم جمهوری اسلامی دشمن شاد شود. «زن مگو، مردآفرین روزگار». زن های ما اینهایند. امتحان خوبی دادند (همان، 23 /2/1391 ).
بنده خانواده هایی را از نزدیک دیده ام؛ یعنی به خانۀ آنها رفته ام و با پدران و مادران صحبت کرده ام. روایت نیست؛ خودم از نزدیک دیده ام. خانواده ای که دو پسر داشتند، هر دو شهید شدند. خانواده ای که سه پسر داشتند و هر سه شهید شدند. این مگر شوخی است!؟ این مصیبت، مگر قابل تحمل است!؟ این پدر و مادر باید از غصه دیوانه شوند. آن وقت، مادر که عواطف جوشان تری هم دارد با کمال قدرت می گوید: «ما اینها را در راه اسلام دادیم و حرفی نداریم». پس تأثیر اسلام این است! تأثیر ایمان به خدا این است! این را دشمن فهمید (همان، 21/5/1371).
آری، مادران، خواهران و همسران شهدا با الهام از رفتار شایستۀ ام البنین(س) دیروز در حماسۀ دفاع مقدس و امروز در دفاع از حرم آل الله، از تقدیم جان عزیزانشان در راه ولایت لحظه ای دریغ نکردند و چنان در این راه صبوری و شکیبایی نشان دادند که قلم از به تصویر کشیدن عظمت آن عاجز و ناتوان است.
در یکی از دیدارهای خانوادۀ شهدا با امام خمینی(ره)، مادری با لهجۀ خرمشهری فریاد می زد: «ای امام! سه پسر داشتم و هر سه شهید شدند. دیگر فرزندی ندارم تا در راه اسلام قربانی کنم؛ خدا مرا فدای تو کند» (شیدائیان، 1386: 196).
مقام معظم رهبری در خاطره ای نقل می کنند:
یک وقت در یکی از سفرهای من، خانمی خودش را به من رساند و گفت: از قول من به امام بگویید که پسرم در جنگ اسیر شده بود و اخیراً خبر کشته شدن او را برایم آورده اند. من پسرم کشته شده، اما برایم اهمیت ندارد؛ برای من سلامت شما اهمیت دارد. آن خانم این جمله را در اوج هیجان و احساس به من گفت. من خدمت امام آمدم و داخل رفتم. ایشان سرِپا ایستاده بود و من همین مطلب را برایش نقل کردم. دیدم این کوه استوار و وقار و استقامت، مثل درخت تناوری که ناگهان براثر طوفانی خم شود، در خود فرورفت؛ مثل کسی که دلش بشکند؛ روح و جان و جسم او تحت تأثیر این حرف مادر شهید قرار گرفت و چشمانش پُر از اشک شد! (همان، 14/3/1378).
