شورش نان آشفتگی‌های عمیق و دراز مدت بسیاری به همراه داشت. در آغاز، وضع تهیدستان کم غذای تهران که تعداد آنها بر شدت و وسعت شورش افزوده بود، تغییری نکرد.
پس از یک سرشماری در بیست‌وهفتم آذر، برای همه اهالی تهران کارت‌های جیره صادر شد که در آنها 800 گرم نان جو برای هر کارگر و 400 گرم برای هر فرد دیگر در هر روز به بهای تقریبا سه سنت از سوی نانوایی‌های انبار غله در نظر گرفته شده بود.
این مقدار بیش از 60 درصد کمتر از مصرف میانگین در طول ادوار عادی‌تر بود. با وجود این، بازار آزاد همچنان دایر بود و در آنجا نان سفید با کیفیت خوب را با تقریبا یک دلار برای هر 400گرم می‌شد به هر مقدار خرید. بازار آزاد تا زمانی که در دوازدهم مرداد 1322 آرتور میلسپو آن را تعطیل کرد، همواره برای گندم کمیاب پیشنهادی بیشتر از پیشنهاد انبار غله می‌داد.
با وجود این، جیره‌بندی یک راه‌حل نبود، زیرا تهران همچنان فاقد غله کافی بود و این امر شریدان را واداشت که از متفقین تقاضا کند تا زمان برداشت محصول (سال 1322) هر ماه 10 تن گندم تحویل دهند. ماموران آمریکایی که به علت شدت شورش، برای اقدام درحال آماده‌باش بودند با وعده واگذاری 25هزار تن گندم برای حمل فوری به ایران، پاسخ دادند. ماموران انگلیسی با واگذاری 10 تن دیگر گندم به اضافه 16400 تن جو از عراق موافقت کردند.
با وجود این، در بهمن‌ماه، ایالات‌متحده برای حمل تنها 800 تن به ایران جا پیدا کرد که فقط برای احتیاجات سه روز تهران کافی بود. در اسفند ماه بیش از 122 هزار تن بار که برای کمک به اتحاد شوروی در نظر گرفته شده بود، در جنوب ایران در انتظار انتقال از کشتی به وسایل نقلیه دیگر بود و نظام حمل‌و‌نقل ایران را متوقف کرده بود. یک مرتبه هفده روز طول کشید تا گندم را بار بزنند و با کامیون به تهران برسانند.
با وجود این، در خرداد 1322 مشکل تغذیه تهران تخفیف یافته بود. روس‌ها در فروردین 1322 با واگذاری 25هزار تن از گندم آذربایجان موافقت کردند و 4500 تن نخست آن در خرداد 1322 رسید. ایالات‌متحده و انگلیس در خرداد 1322 تقریبا 50 تن غله به ایران حمل کرده بودند. واردات مداوم متفقین، افزایش برداشت محصول سال 1322 و استفاده از کامیون‌های متفقین برای جمع‌آوری و توزیع، در پاییز سال 1322 به بحران خوراک زمان جنگ در ایران خاتمه داد.
- به نقل از مقاله‌ای به قلم خسرو معتضد
