معرفی انیمیشن Paprika: انباشتی از رؤیا و خیال بر پایه‌هایی از علم

دنیا خواب و رؤیاها می‌تواند پنجره‌ای فوق‌العاده به روان انسان باشد؛ پنجره‌ای برای دیدن عمیق‌ترین خواسته‌ها، آرزوها و خاطرات سرکوب شده. یک آزمایشگاه موفق به ساخت دستگاهی به نام “دی سی مینی ” “DC Mini” شده که قادر به نفوذ به رؤیای دیگران است. آتسوکو چیبا Atsuko Chiba و کوساکا توکیتا Kōsaku Tokita به شکلی خستگی‌ناپذیر کار می‌کنند تا این تکنولوژی را توسعه دهند، به امید اینکه با استفاده از آن به عمق ذهن بیماران خود نفوذ کرده و اختلالات روانی آن‌ها را درمان کنند.
با این حال داشتن دسترسی به عمیق‌ترین گوشه‌های ذهن یک فرد مسئولیت بزرگی است. در دست افراد نادرست “دی سی مینی ” می‌تواند به ابزاری برای تروریسم ذهنی تبدیل شود و باعث اختلالات روانی و فکری بر روی هدف شود. هنگامی که این تکنولوژی به سرقت می‌رود و افراد که اطراف آن‌ها هستند شروع به رفتار و کارهای عجیب می‌کنند، آتسوکو و کوساکا می‌فهمند که با مشکلی جدی مواجه‌اند. با کمک افسر پلیسی به نام کُناکاوا Toshimi Konakawa که در حال دریافت درمان تجربی توسط این تکنولوژی بوده، شروع به جستجو در جهان واقعی و دنیای خواب برای یافتن این تروریست می‌کند…
«پاپریکا» Paprika فیلمی انیمه ای ساخته سال 2006 به کارگردانی ساتوشی کُن Satoshi Kon و از محصولات استودیو مدهاوس studio Madhouse است. این فیلم بر اساس رمانی به همین نام اثر یاسوتاکا سوتسویی Yasutaka Tsutsui که در سال 1993 به نگارش درآمده، ساخته شده ‌است. ساتوشی کُن متولد 12 اکتبر 1963 است و در 24 آگوست 2010 در سن 46 سالگی در اثر سرطان لوزالمعده درگذشت. آثار مهم او که کارگردانی و نویسندگی آن را بر عهده داشته شامل 4 انیمه بلند و یک سریال انیمه‌ای تلویزیونی است. آخرین اثر او «ماشین رؤیا» Dreaming Machine که دنباله‌ای بر انیمه‌ی «پاپریکا» بود در اثر فوت نابهنگام او ناتمام ماند. هنگامی که ساتوشی کُن در سال 1997 اولین انیمه ی بلند خود، «آبی تمام‌عیار» Perfect Blue را اکران کرد توسط راجر کُرمن با کارگردان بزرگ آلفرد هیچکاک Alfred Hitchcock مقایسه شد. پس از اکران «پاپریکا»، چهارمین انیمه ی بلند او، به نظر می‌رسد که این دیدگاه کُرمن حتی بیشتر از قبل بیان کننده کارهای ساتوشی کُن باشد. گرچه «پاپریکا» تأثیر مستقیم هیچکاک را بازتاب نمی‌دهد اما در ادامه علاقه و شیفتگی کُن به تقسیم واقعیت و رؤیا است که خود حاکی از فروپاشیِ پست‌مدرن واقعیت است که سرمنشأ آن در سینمای عامه پسند از فیلم «سرگیجه» Vertigo هیچکاک نشاءت می‌گیرد. با این حال کُن این تم‌ها و تصاویر را بسیار فراتر از «سرگیجه» توسعه داده است و بخش زیادی از آن به واسطه انتخاب انیمه به عنوان مدیوم کاریش است.
«پاپریکا» که اقتباسی از رمان یاسوتاکا سوتسویی است داستان دزدیده شدن “دی سی مینی ” را دنبال می‌کند. این دستگاه به عنوان بخشی از روان‌پزشکی نوآورانه، به متخصصان این امکان را می‌دهد که به داخل افکار ناخودآگاه بیمار خود راه یافته تا بتوانند اختلالات روانی و عصبی او را پیدا کرده درمان کنند. “کلیدی علمی که به ما اجازه می‌دهد دری به رؤیاهایمان باز کنیم “. پیامد ناپدید شدن آن ویرانگر است. همان‌طور که زندگی مردم در واقعیت شبیه راه رفتن در خواب و رؤیا می‌شود و گاهی عواقب آن مرگبار است، آتسوکو چیبا محققی که عمیقاً در پروژه “دی سی مینی ” درگیر است، جستجویی را آغاز می‌کند که به طور فزاینده‌ای مرزهای بین واقعیت و رؤیا را محو می‌کند.
در نقطه اوج داستان خط جداکننده رؤیا و واقعیت به طور کامل از بین می‌رود. رؤیاهای جداگانه و فردی به شکل انفجاری متفق‌القول و یکسان از سورئالیسمی ابزورد و کارناوال شکل درمی‌آیند که هم زمان ترسناک و در عین حال هیجان‌انگیزند. غیرممکن تبدیل به ممکن می‌شود.کُن در مصاحبه‌ای گفته بود که او بلافاصله بعد از اتمام «آبی تمام‌عیار» در فکر اقتباس از رمان سوتسویی بوده. با در نظر گرفتن «بازیگر هزاره» Millennium Actress و «پدرخوانده‌های توکیو» Tokyo Godfathers دومین و سومین انیمه بلند کُن (ساخته شده در سال 2001 و 2003)، جاذبه ساخت این اثر برای او قابل‌درک است. کُن به همچنین در سال 2004 سریال انیمه‌ای «Paranoia Agent» را کارگردانی کرد که دارای تم‌ها و تکنیک‌های مشابه بسیاری با انیمه‌های بلندش داشت.
در جهان انیمیشن ژاپنی که عموماً با آغوش باز از چیزهای عجیب، مرموز و تجربی استقبال می‌کنند، کُن برای فوق‌العاده عجیب‌وغریب و تجربی بودنش مشهور است. او نیز همچون دیوید لینچ David Lynch ، فیلم‌ساز دیگری که اغلب با او مقایسه می‌شود، دغدغه و اشتیاق شدیدی نسبت به ذهن و رؤیا دارد.تریک‌های که واقعیت را تغییر شکل می‌دهد از روزهای آغازین با آثار جورج ملیس Georges Méliès و فیلم‌های چون «مطب دکتر کالیگاری» The Cabinet of Dr Caligari بخشی از سینما بوده است؛ اما با اطمینان می‌توانم بگویم که به ندرت به پای خیره‌کنندگی و جذابیت فیلم‌های کُن می‌رسد. کارهای او که «پاپریکا» نیز شاملش می‌شود، چیزی بسیار فراتر از جذابیت‌های سایکودلیکی ارائه می‌دهد. برخلاف بسیاری از فیلم‌سازان دیگر که از پیچش‌های تماشایی و زرق و برق‌های سینمایی برای منحرف کردن ذهن شما از موضوع کم‌عمق فیلم خود استفاده می‌کنند، کُن جهان بصری فانتزی گونه خود را بر پایه‌های موضوعاتی عمیقاً هوشمندانه و تحریک‌آمیز بنا می‌کند. تماشای آثار کُن نیاز به دقت و تمرکز کامل دارد.
همچنین بخوانید:
بهترین انیمیشن‌های قرن 21
بهترین انیمه‌های میازاکی که می‌توانید در نماوا به تماشای آن بنشینید

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.