به گزارش "ورزش سه"، این شاید تنها قصه مشترک ما است که از پایان شروع می‌شود. آخه فقط همین خطا نبود؛ سامان توپ رو که برداشت تا روی زمین بکارد، بوسید. مثل اولین بوسه انگار، که تپش می‌آورد، قلب ایران لرزید. خیلی‌ها، جمعیت غیرقابل باوری از ما، گفتیم گله. توپ تل‌استار18 اگه زبون داشت شاید شهادت می‌داد که خام همین بوسه یواشکی شد.
موقعیت کاشته درجه یک بود. پس ورزشگاه بوی گل گرفت وقتی احسان رفت پشت توپ. طارمی و انصاری‌فرد توی باکس شلوغ مراکش دنبال اشغال بهترین جای ممکن بودند. جو فیش می‌گه؛ مختصات دقیق و دینامیک درست 17، 10، 8، 19 و 20. طارمی، انصاری‌فرد، پورعلی‌گنجی، مجید حسینی و آزمون.
فرمیشن دو-سه این پنج نفر توی باکس مراکش ساده اما فوق‌العاده بود. از چپ طارمی، کریم و مرتضی روی خط شش قدم، و پشت این سه نفر، مجید و سردار جلوتر از خط فرضی پنالتی.
بریم به اردوی مراکش و دقیقه 77؛ رنار برای تعویض دوم سراغ الکعبی رفت. تک‌مهاجمی که از دقیقه 20 به بعد مهار شد. پس 20 به جای 9؛ عزیز بوهادوز.
فلاش‌فوروارد به دقیقه 6+90؛ توپ از چپ با مهندسی احسان ارسال می‌شود. این لحظه‌یی است که ترکیب دو-سه توی باکس قرار است به سه-دو تبدیل شود. بسته به ارتفاع، حسینی و سردار در فضای حرکتی مهدی، کریم و مرتضی قرار می‌گیرند تا با قطع توپ کار رو تمام کنند. اگه نشد یا در زمان درست نرسیدند، پیشانی عقب‌رفته برمی‌گردد برای ریباند. این فرضیه شماره یک و اصلی برای دل‌بستن به آخرین شانس مسابقه است، به آخرین توپ و آخرین ضربه.
پنج بازیکن ایران توی باکس با شش بازیکن مراکشی کاور شده‌اند. برای همین بوهادوز مهاجم تا تیر یک عقب کشیده. اگه از زاویه توپ به صحنه نگاه کنیم، بوهادوز نزدیک‌ترین بازیکنِ توی باکس به توپ و دروازه است که فضای طارمی رو کاور می‌کند. انگار که مرگ و زندگی این لحظه دست او ست.
یک پایان باورنکردنی. بوهادوز در آن ثانیه‌ی قطع توپ آخرین شانس ایران رو کشته بود، به همین سادگی. ولی گاهی می‌شه دل به یک هندسه فضایی بست و عاشق زاویه و قوانین فیزیک شد. زاویه و شدت برخورد توپ با سر بوهادوز. انگار که توپ هنوز بی‌قرار بوسه سامان بود که اگه به تور نمی‌رسید قرار نمی‌گرفت.
رامتین جباری
