به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری میزان، طی سال های گذشته، به دلیل تغییرات جوی، از میزان بارندگی ها در این کشور کاسته شده و درصورتی که این وضعیت در سال های آینده ادامه یابد، پاکستانی که امروز با بحران های تروریسم و انرژی مواجه است، باید با بحران جدیدی به نام 'بحران آب' نیز دست به گریبان شود.
با ادامه کاهش بارندگی و گذشت زمان طی سال های گذشته در پاکستان، بحران کمبود آب در این کشور با پایین آمدن سطح آب در سدهای بزرگ و کوچک بی از پیش احساس می شود.
کمبود آب در بخش کشاورزی می تواند ضربه جبران ناپذیری بر تولیدات کشاورزی این کشور به ویژه پنبه، گندم و برنج وارد کند.
با آغاز فصل گرما در اوایل ماه ژوئن ( اواخر اردیبهشت و ابتدای خرداد) سازمان هواشناسی پاکستان نسبت به آغاز خشکسالی در این کشور هشدار داد.
البته به نظر برخی کارشناسان، این هشدار با توجه به اینکه روند آب شدن برف و یخ های طبیعی در رشته کوه های قراقوروم در شمال پاکستان آغاز شده و می تواند سطح آب رودخانه سند را بالا برده و سدها را پر آب کند، عجیب به نظر می رسد.
غلام رسوم رییس سازمان هواشناسی پاکستان می گوید:آب شدن برف کوه ها که باعث افزایش منابع آبی پاکستان می شود مشکل را موقتی حل می کند اما آن چیزی که کشاورزان به آن نیاز دارند آب باران است.
به گفته غلام رسول، سال گذشته مقدار بارش باران نسبت به سال مشابه قبل به نصف کاهش یافت، در حالی که بارش باران زمستانی در سال گذشته نیز نسبت به سال قبل آن بیشتر از نصف کاهش داشته است.
وی گفت: پاکستان تنها از دو سد بزرگ تربیلا و منگالا برخوردار است که می تواند بخشی از آب مورد نیاز کشاورزان و آب شرب مردم این کشور را تامین کند.
رییس سازمان هواشناسی پاکستان با بیان اینکه طی 15 سال گذشته برای نخستین بار سطح آب این دو سد بزرگ به میزان قابل توجه و هشدار دهنده کاهش یافته است، گفت:هر چند آب شدن یخچال های طبیعی در مناطق کوهستانی شمال پاکستان می تواند میزان آب این دو سد را بالا ببرد، این روند حلال مشکلات کمبود آب در این کشور نیست.
از سوی دیگر جمعیت پاکستان با سرعت در حال افزایش بوده و نرخ رشد جمعیت در این کشور 2.4 درصد در سال است و از 130 میلیون نفر در سال 1998 میلادی به 208 میلیون نفر در سال جاری رسیده است.
کارشناسان پاکستانی معتقدند تنها راه علاج با بحران کمبود آب سدهای بزرگ از جمله سد 'کالا باغ' در این کشور است.
ساخت سد کالا باغ در پاکستان به دلیل اختلافات بین ایالت های پاکستان، طی دو دهه گذشته مسکوت مانده است.
در حال حاضر دولت پاکستان با کمک سرمایه گذاران چینی در حال ساخت سد دیامر در ایالت گیلگیت بلتستان در شمال ایالت خیبرپختونخواه است.
بر اساس گزارش بانک جهانی سهم آب هر شهروند پاکستانی در سال 1947 میلادی یعنی در زمان استقلال این کشور، پنج هزار متر مکعب بود که این میزان با کاهش چشمگیر، به یک هزار متر مکعب به ازای هر فرد رسیده است .
طارق بنوری رئیس پیشین موسسه پژوهشی 'مرکز مطالعات تاثیر تغییرات جهانی آب و هوا ' نیز با ابراز نگرانی از تاثیر افزایش جمعیت لجام گسیخته در پاکستان بر کمبود منابع آب گفت:سهم آب هر شهروند پاکستان در سالهای آینده به 500 متر مکعب کاهش می یابد و طی سال های آتی این شرایط به مرز بحرانی می رسد.
این مهم در حالی است که به دلیل شرایط بحرانی کمبود آب دولت سابق پاکستان سیاست مقابله با بحران آب با عنوان 'سیاست ملی آب' را تدوین کرد.
در اسلام آباد و دیگر شهرهای این کشور، آب لوله کشی شهری به دلیل پایین بودن فشار آن و نیز ناخالصی ها و آلودگی هایی که در آن وجود دارد، مشکل چندانی از ساکنان شهرها حل نمی کند و معمولا هر خانه ای که ساخته می شود، یک چاه آب اختصاصی هم برای آن حفر می شود.
حفر چاه های آب که می تواند در بلند مدت این کشور را با مشکل جدی پایین رفتن سطح آبهای زیرزمینی مواجه کند، حتی باز هم مشکل آب شرب سالم شهروندان را حل نمی کند و مردم علاوه بر این که مجبورند ماهیانه مبالغی را برای قبوض آب لوله کشی شهری بپردازند و هزینه زیادی هم صرف حفر چاه کنند، آب شرب خود را باید بصورت بسته بندی در بطری های کوچک و بزرگ از بازار خریداری کنند.
اگرچه دولت پاکستان پروژه ای برای تصفیه آب دریاچه «راول» در اسلام آباد برای تامین آب شرب شهروندان اسلام آباد و راولپندی اجرا می کند، با توجه به ضعف ها و کمبود منابع مالی برای اجرای پروژه های بزرگ، اجرای این طرح سال ها به طول می انجامد و قشر کم درآمد شهرهای اسلام آباد و راولپندی همچنان مجبورند، از آب کم فشار و نه چندان سالم شبکه لوله کشی و یا آب چاه استفاده کنند که تهدیدی جدی برای سلامت افراد محسوب می شود.
حال باید منتظر بود و دید که دولت آینده پاکستان برای مواجه با شرایط نگران کننده کمبود آب، به چه اقداماتی دست می زند.
