رجعت

پیشینه این بحث، به ادیان قبل از اسلام بر می گردد که در امّت های پیشین به سطح وسیع اتّفاق افتاده است، امّا به یقین، عقیده به رجعت یکی از مسائل مهم اعتقادی شیعه است که از جهات مختلف اهمیت داشته و از ابتدای ظهور اسلام، بر آن تأکید شده است

رجعت، از عقاید عمومی و قدیمی است که در ملل مختلف جهان، میان همه اقوام و مذاهب شرق و غرب قبل از اسلام- چه در ادیان آسمانی و چه در ادیان دیگر - وجود داشته و کم و بیش هنوز وجود دارد؛ اگر چه در پاره ای از مذاهب، تأکید بیشتری روی آن شده است

روایات مربوط به آینده اسلام، حوادث گوناگونی از تحولّات تلخ و شیرین را می شناسانند، و این واقعیّت تاریخی را مطرح می کنند که مراحل گوناگون در اسلام دارای فراز و نشیب های شگفتی آوری است مانند: اول: مرحله ی غربت و انزوای اسلام و مسخ ارزش ها و حاکمیت طاغوتیان زمین دوم: مرحله ی تحققّ نهضت ها و قیام های بشری و اسلامی، و نابودی و شکست و وابستگی اکثر ...

1) (و من کان فی هذه اعمی فهو فی الاخره اعمی و اضل سبیلاً) (1) هر کس در این سرای نابینا باشد، در آن سرای نیز نابینا و گمراه تر است

1) (انا لننصر رسلنا و الذین آمنوا فی الحیاه الدنیا و یوم یقوم الاشهاد)(1) بی شک ما رسولان خود و کسانی را که ایمان آورده اند یاری می کنیم؛ در این دنیا و در روزی که گواهان برخیزند

میخواهیم احادیث یاد شده در «رجعت از دیدگاه اخبار و احادیث» را مورد بررسی قرار دهیم؛ ولی به یک حدیث بسنده می کنیم؛ زیرا اگر بخواهیم احادیث این باب را گرد آوریم، چندین کتاب را در بر خواهد گرفت

در این نوشتار می خواهیم با آیاتی از قرآن آشنا شویم که وقوع رجعت را در میان امت های پیشین اثبات می کند

همه کسانی که پیش از ظهور قائم علیه السلام آمده و رفته اند بر نمی گرند، بلکه گروهی از آن ها بر می گردند، چنان که قرآن کریم می فرماید: (و یوم نحشر من کل امه فوجا) (1) روزی که از هر امتی گروهی را بر می انگیزیم

چون مساله رجعت یکی از اعتقادات ویژه ی شیعیان است، علمای شیعه کتاب های فراوانی در این زمینه تالیف کرده اند که بیش تر آن ها در طول تاریخ، با گذشت زمان و هجوم اشرار به منازل علمای شیعه از بین رفته است

در کتب مربوط به رجعت چند شبهه مطرح گردیده، که ما به برخی از آن ها در این جا اشاره می کنیم: 1- بازگشت فعل به قوّه می گویند موجودی که استعداد کمال دارد، هنگامی که کمالات استعدادی آن جنبه ی فعلیت به خود بگیرد - از قوه به فعل درآید - دیگر نمی تواند به حال اولی برگردد؛ زیرا رجوع از فعلیت به قوه محال است