رجعت

نخست باید دانست که رجعت به عالم مادّی، مثل حیات مجدّد در قیامت است؛ با این تفاوت که رجعت محدودتر بوده و قبل از قیامت به وقوع می پیوندد؛ امّا در قیامت همه انسان ها برانگیخته شده و زندگی ابدی خود را آغاز می کنند

قبل از ذکر اقوال بزرگان درباره اجماع نسبت به مسأله رجعت، لازم دانستم که معنای اجماع را از حیث لغت و اصطلاح به طور خلاصه اشاره کنم

در دو بخش قبل، ادلّه بر اثبات رجعت، از نظر عقل و اجماع بیان گردید و ثابت شد که از نظر عقل، امتناع وجود ندارد و بر وقوع رجعت، اجماع وجود دارد

علّامه طباطبایی در تفسیر «دابّة الأرض» می نویسد: این جمله؛ بیان کننده یکی از آیات خارق العاده است

مطلب بسیار قابل توجّه و محلّ تعمّق این که در عصر ائمّه (علیهم السّلام) خفقان و ظلم حاکمان وقت به حدّی بود که آن بزرگواران، معارف دینی و عقاید اسلامی را در لابه لای ادعیه و زیارت نامه ها به شیعیان و پیروان خود انتقال می دادند

اعتبار روایات در این که قرآن، تنها کتاب آسمانی امّت جهان اسلام است که برای هدایت مردم در دسترس می باشد، شکی نیست؛ امّا همه قرآن، هادی مردم است، نه فقط بعضی از آن

برای ورود به بحث، بیان نکاتی را لازم می دانیم. 1

هیچ حادثه ای در این عالم، بدون هدف و فلسفه نیست و هر واقعه ای نسبت به بزرگی و اهمّیتی که دارد، هدفش نیز مهم تر می شود

یکی از روزهایی که باید تحقّق یابد، روز قیامت است؛ ولی کسی از زمان دقیق آن خبر ندارد. علم به زمان وقوع قیامت، جزء علوم اختصاصی خداوند است و کسی را از آن خبردار نکرده است

رجعت در لغت رجعت، مصدر ثلاثی مجرّد از باب «رَجَعَ، یرجِعُ، رُجوُعاً» است. این واژه، به بازگشتن و برگشتن اطلاق می شود