کودکان خیابانی

22 سال از نخستین طرح ساماندهی کودکان کار می‌گذرد،‌ طرحی که تاکنون 30 بار اجرا شده و هر بار نتیجه‌ای جز شکست نداشته است اما باز هم سازمان‌های مسئول با وجود تمام انتقادها بر اجرای مجدد این طرح اصرار دارند.

2 یا با اغماض 3 ساله است و کنار داروخانه ای نشسته و به پهنای صورت اشک می ریزد، پدرش یا مراقبش روبرویش نشسته و می گوید «امروز پول ندارم، کار می کنم و پول در می آورم و بعداً داروهایت را می گیرم، باشه»؛ بعد از چند ساعت که به محل بازمی گردم کودک همچنان گریه می کند و مرد مدام آن جمله کذایی را تکرار می کند

دیروز روز جهانی مقابله با کار کودک بود، اما هنوز آمار دقیقی از تعداد کودکان کار در تهران در دست نیست. برخی آمارها تعداد کودکان فعال در حوزه کار را 14 هزار نفر اعلام می‌کند که البته چندان قابل استناد نیست.

طرح جمع‌آوری کودکان کار و خیابان بار دیگر اجرایی می‌شود. سال پیش بود که با اجرای این طرح، این کودکان شناسایی شدند و به گفته مسوولان بهزیستی، کودکانی که از کشورهای دیگر به ایران آورده شده بودند، به کشورشان برگردانده شدند.

مدیر کل بهزیستی استان تهران با اشاره به تعداد کودکان خیابانی مهاجر در سطح تهران گفت: 70 درصد از کودکان خیابانی از کشورهای پاکستان، افغانستان و ... هستند که قرار است به زودی تصمیم‌گیری برای آنها به کشورشان انجام شود.

معاون امور اجتماعی سازمان بهزیستی کشور با تاکید بر اینکه این سازمان به هیچ وجه زباله گردی برای کودکان را نمی‌پذیرد، گفت: واگذاری این کار ازسوی شهرداری به پیمانکارن نباید موجب سلب مسئولیت شهرداری از منع به کارگیری کودکان شود.

هنوز نمی‌توان آمار دقیقی از تعداد کودکان کار ارائه کرد؛ یکهزار کودک در مراکز شهرداری و حدود 4هزار کودک در مراکز بهزیستی نگهداری می‌شوند اما آمار آنها بیش از سه میلیون نفر هم تخمین زده می‌شود؛ ثبت هویتی ندارند و هر روز انواع آزارهای جسمی،جنسی و وروانی آنها را تهدید می‌کند.

شب باشد یا روز، وقت باشد یا بی وقت، اگر به خیابان بروید می بینیدشان. از هفت یا هشت ساله تا 18 ساله. یک کیسه نایلونی بزرگ سیاه و چرک را به دوش گرفته‌اند و یکی یکی داخل سطل های زباله سرک می‌کشند و از آن چیزی برمی‌دارند و داخل کیسه می‌اندازند.

رئیس کمیته اجتماعی شورای شهر تهران میزان ابتلای کودکان کار به ایدز و اعتیاد آنها به مواد مخدر را اعلام کرد

کودکان کار هم از مردم شهر جدا مانده و گسسته هستند و هم هر روز درست جلوی چشمانشان حضور دارند؛ کار می‌کنند تا گاهی کمک خرج خانواده باشند یا حتی هزینه اعتیاد والدینشان را پرداخت کنند؛ گاهی مورد آماج خشونت قرار می‌گیرند و گاهی هم در معرض نگاه‌های ترحم‌آمیز شهروندان شانه‌هایشان خم می‌شود.