ابوریحان-بیرونی

ابوریحان محمد بن احمد بیرونی در 14 شهریور 352 خورشیدی (29 ذیقعده 362 قمری برابر 5 سپتامبر 973 میلادی) در شهر کاث یکی از شهر‌های ولایت خوارزم به دنیا آمد. پدر ابوریحان، ابوجعفر احمد بن علی اندیجانی، اخترشناس دربار خوارزمشاه و مادر او ماما بود.

شرایط نامزدی دریافت جایزه ابوریحان شامل دارا بودن مدرک دکتری در یکی از رشته‌های علوم پایه، حداکثر سن 40 سال تا پایان اسفند ماه هر سال و دارا بودن ملیت ایرانی است.

 ابوریحان محمد بیرونی خوارزمی فرزند احمد در سوم ذیحجه سنه 362 ق در یکی از نواحی کاث خوارزم (خیوه کنونی) متولد شد[1] و تحصیلات خود را در خوارزم انجام داد، سپس به دربار شمس المعالی قابوس بن وشمگیر رفت و مورد توجه او قرار گرفت و کتاب «آثارالباقیه» را در سال 391 به نام او تألیف کرد.

ابوریحان محمد بن احمد بیرونی از دانشمندان پرآوازه ایران و اسلام در قرن پنجم هجری می باشد

مسئله چگونگی ادراکات و کسب علم از سده نخست موردتوجه متفکّران مسلمان بود. در سده اول ق

آنچنان که از منابع کهن می توان دریافت تا اواخر قرن اول هجری قمری، دیوان های حکومتی در داخل ایران به دست کارگزاران ایرانی اداره می شد و آنان دفترهای دیوانی را به زبان مادری خود می نوشتند.

سیزدهم شهریورماه، روز بزرگداشت ابوریحان بیرونی است که از دانشمندان بزرگ ایران در علوم حکمت، اخترشناسی، ریاضیات، تاریخ، جغرافیا و ... است. در سالروز بزرگداشت ابوریحان بیرونی از بزرگ‌ترین دانشمندان ایرانی و اختراعات‌شان گفته‌ایم.

«ابونصر محمد بن محمد فارابی» همراه در حالی مسیر ثبت در فهرست «مفاخر، مشاهیر و رویدادها» در یونسکو را طی می‌کند که کشورهای ترکیه و قزاقستان نیز در این پرونده با مدیریت «ایران»، سهیم هستند.

آثار به جا مانده از دوران اسلامی در شهر غزنی نشان می‎دهد این شهر نمادی از علم، فرهنگ، تمدن اسلامی و شکوفایی در آن دوران بوده است.

هیچ تاریخی از ریاضیات، نجوم، جغرافیا، انسان شناسی و یا تاریخ دین بدون تاکید بر سهم عظیم ابوریحان بیرونی کامل نیست.