ادراک

شاید بهتر باشد در این جا به بحث دربارة کام آزاد انسانی یا مبحث «اختیار» بپردازیم. آگاهی ما، که روی هم رفته پی میانجی ترین منبع شناسایی ماست، به ما اطمینان می دهد که کاملاً مختاریم

بدون شک پرداختن به اینکه رابطه میان عقل و وحی چیست؟ قلمرو هر یک کدام است؟ آیا تعالیم وحیانی قابل اثبات عقلانی است؟ از جمله پرسشهای مهمی است که باید مطرح گردد.

پدیدارشناسی فیلم که زمانی، دست کم در این کشور، سنت انتقادی مهمی محسوب می شد، با اوج گیری نشانه شناسی فیلم از نظر مابعد ساختگرایی در دهه 1970، به ویژه با اوج گیری نظریه نقد ایدئولوژیکِ نومارکسیستی و نظریه انتقادی ملهم از روانکاویِ لاکانی، دچار زوال شد

در دو دهه اخیر، ادبیات اسلامی ما ارتباط تنگاتنگی با مفاهیم، اصطلاحات و نظریه های فلسفی و کلامی برخاسته از فرهنگ غرب داشته است

بسیاری از نقدهای وارد شده بر دیدگاه آلستون، مربوط به ادعای هم سنخ بودن تجربه دینی با تجربه حسی و از همه مهم تر، ناسازگاری تجربه های دینی در فرهنگ ها و سنت های دینی گوناگون است

از جمله اساسیترین مسائل معرفت در فلسفه، مسئله منشا معرفت و راه حصول آن است. معرفت آدمی یا تصوری یا تصدیقی

علم و معرفت محصول ارتباط خاص بین عالم و معلوم است. زمانی که عالم، معلوم را دریافت می کند، «معرفت» متولد می شود

امروزه علاوه بر این که پژوهش و تحقیق در باب آرای متفکران و اندیشمندان از اهمیّت برخوردار است، تحقیق و تأمّل در باب مقایسه آراء متفکران نیز موضوعیت و اهمیت یافته است. مقایسه و تطبیق آراء و نظرات اندیشمندان از جهات گوناگون و با رویکردهای متنوّعی صورت می گیرد.

در تفکر غزّالی، بحث عقل و قلمرو آن، از اهمیت زیادی برخوردار است. غزّالی با اعتقاد به توانایی عقل در شناخت، استقلال عقل در درک تمامی حقایق را مردود می داند. در دیدگاه او، عقل در دو مورد معتمد بر ایمان و محتاج به وحی و نبوت است:

این سؤال از دیرباز مطرح بوده است که اراده چیست و چگونه پدید می آید؟ چگونه فردی اقدام به کاری می کند و آن را به شدّت دنبال می کند، در مقابل، نسبت به عمل دیگری هیچ واکنشی از خود نشان نمی دهد؟ شاید شما هم افرادی را مشاهده کرده اید که می گویند: شخص بی اراده ای هستم