اهل-بهشت

بهشت در لغت ریشه‌ی اوستایی دارد و به معنای خوش‌تر، نیکوتر، جهان بهتر (فردوس، خلد، جنّت). جای خوش آب و هوا، فراوان نعمت و آراسته است که نیکوکاران پس از مرگ در آن جاودان باشند.[1]

قرآن مجید در صدها آیه که از مسأله‌ی معاد بحث می‌کند تعبیرات کاملاً متنوعی دارد که هر یک از آنها اشاره به یکی از ابعاد مفهوم معاد است، و در مجموع بیان گر عمق این مسأله و اهداف زندگی پس از مرگ است

بعضی از دانشمندان فریقین اسلامی در تالیفات خویش به این سوال پرداخته‌اند که نوع لهجه‌ی اهل بهشت ودوزخ چیست؟ آیا عربی است ویا عجمی؟ ( عجم را در مقابل عرب گویند؛ لهذا هرکسی غیراز عرب وهر لهجه‌ای غیر عرب را عجم وعجمی گویند

در روز قیامت هر کسی زیر علم کسی می آید: «یوْمَ ینْفِخُ فِی الصّوُرِ فَتَأتُونَ افْواجاً»[1] گروه گروه و صنف صنف می آیند. چرا؟ برای این که شاهد اعمال خویش باشند. قرآن شریف دسته هایی را به دو صنف کلی تقسیم کرده، می فرماید عده ای بهشتی و گروهی جهنمی هستند: