تب-نوشتن

علی میرمیرانی می‌گوید: تب انتشار کتاب مانند تب سوار شدن فلان ماشین مد روز، پوشیدن فلان مارک لباس و داشتن فلان برند عینک و... است. این تب برای دیده شدن در فضای سایبری است.

کامران محمدی تبِ نوشتن را ناشی از یک سوءتفاهم دانست و گفت علاقه‌مندان هنر فکر می‌کنند ساده‌ترین راه، نوشتن است.

بلقیس سلیمانی با ربط دادن تب نویسندگی به میل به سلبریتی شدن می‌گوید: برخی از نویسندگان را باید انکار کرد؛ چرا که هرکسی که یک یا دو کتاب چاپ کرد، نویسنده نیست.

محسن حکیم‌معانی می‌گوید: بخشی از اشتیاق وافر به نوشتن به خاطر این است که نویسندگان جوان مسیر را برای نوشتن هموار می‌بینند، در حالی‌که در گذشته نمی‌شد این مسیر را آسان دید.

کامران پارسی‌نژاد می‌گوید: هر فردی توانمندی و استعداد نویسنده شدن را دارد، اما مهم این است که استعدادهای‌مان را چگونه پرورش دهیم.

محمدرحیم اخوت می‌گوید: کسانی که با هزینه شخصی خود کتاب منتشر می‌کنند و فکر می‌کنند با چاپ کتاب نویسنده می‌شوند تصویر عوامانه‌ای از نویسنده‌ شدن دارند.

علی‌اصغر شیرزادی می‌گوید: داشتن غریزه برای نویسندگی شرط لازم است اما کافی نیست. برای نویسنده شدن باید مطالعه زیادی داشت، با تکنیک‌های نویسندگی آشنا بود و به صورت مستمر کار کرد.

راضیه تجار می‌گوید: نوشتن حال آدم را خوب می‌کند زیرا فرد اضطراب‌، دغدغه‌، امید و آرزوهایش را در قالب کلمات می‌ریزد و با نوشتن خود را رها می‌کند.

علی موذنی می‌گوید: نگران کتاب اولی‌ها نیستم. نگران نویسنده‌های حرفه‌ای هستم که بی‌دلیل در این جامعه مهجور افتاده‌اند و آثارشان با تاخیرهای طولانی به دست مخاطب می‌رسد یا نمی‌رسد.

فرهاد کشوری می‌گوید: افزایش علاقه و گرایش به نویسندگی طبیعی است و خاص کشور ما نیست.