جایزه-مهرگان-ادب

نشست نهایی انتخاب آثار بیستمین دوره جایزه «مهرگان ادب» برگزار شد.

جواد اسحاقیان با بیان این‌که گلشیری‌های ساختگی زیادند، از موج خطرناک افرادی که خلاقیت و تجربه چندانی در داستان‌نویسی ندارند اما کلاس‌های آموزشی ادبیات داستانی برگزار می‌کنند، می‌گوید.

حسین آتش‌پرور با اشاره به سطحی‌نگری نسبت به داستان‌نویسی، از توجه بیش از اندازه داستان‌نویسان نسل امروز به فرم وارداتی و تقلیدی در داستان‌نویسی می‌گوید.

پروین سلاجقه درحالی از رشد کمی تولید کتاب‌های ادبیات داستانی می‌گوید که معتقد است در برخی از این داستان‌ها نویسنده می‌خواهد مالیخولیای ذهنی‌اش را به‌عنوان داستان یا رمان قالب کند.

هلن اولیایی‌نیا، از داوران جایره‌ی مهرگان ادب، از «20 نکته‌ی قابل تامل در داوری آثار دوره‌ی بیستم این جایزه» نوشته است.

فراخوان جایزه «مهرگان ادب خارج از ایران» منتشر شد.

مدیر جایزه «مهرگان» می‌گوید: من در هر دوره برگزاری جایزه مهرگان گزارش هزینه‌های مالی را - که بسیار اندک و با جوایز دولتی غیرقابل مقایسه است - ارائه می‌دهم؛ دولت هم وظیفه دارد بگوید برای برگزاری هر یک از جوایزش چه میزان هزینه کرده است؛ به این ترتیب می‌توانیم درباره هزینه‌ها، خروجی و اثربخشی جایزه‌ها داوری کنیم.

قاسم کشکولی گفت: این‌که یک اثر در خارج از کشور منتشر شود، آن‌چنان اهمیت ندارد؛ به این دلیل که ما برای این‌جا داریم کتاب می‌نویسیم نه برای خارج از کشور. مخاطب ما این‌جاست.

محمدرضا ذوالعلی می‌گوید: در این سال‌ها ادبیات داستانی ما از مردم فاصله گرفته و همه چیز "هامون"ی شده است؛ داستان‌های ایرانی فاقد قصه شده و نویسنده فکر می‌کند باید روشنفکر باشد و حرف‌های قلمبه سلمبه بزند. البته در سال‌های اخیر قصه داشتن پررنگ‌تر شده است.

سروش چیت‌ساز می‌گوید: زمانی که جایزه به کتابی تعلق می‌گیرد، نویسنده رقیبِ خودش می‌شود و سعی می‌کند رو به جلو حرکت کند.