جایگاه-شاعران-برای-رسانه‌ها

این‌که فقط برخی از شاعران و نویسندگان برجسته می‌شوند و روی جلد مجله‌ها و در قاب تلویزیون و دیگر رسانه‌ها جا می‌گیرند حکایتی‌ است که سر گله را برای برخی باز می‌کند؛ عده‌ای را به گوشه‌نشینی می‌کشاند و برخی دیگر را به تلاش وامی‌دارد تا برای مطرح کردن خود و آثارشان بیشتر سمت رسانه‌ها بروند.

علیرضا پنجه‌ای که معتقد است وجود مافیا در ادبیات ایران باعث دیده نشدن برخی آثار خوب شده است، می‌گوید: این‌که نشریه‌ای برای کمان ابروی فلان شاعره کارش را چاپ کند، فایده‌ای ندارد.

بهروز یاسمی که معتقد است خلأ کاملا محسوسی وجود دارد که ارتباط شاعران با رسانه‌ها قطع است، از علت این‌که این خلأ چطور باعث منزوی‌تر شدن شاعران نسبت به سایر هنرمندان شده است، می‌گوید.

محمد آزرم معتقد است اگر پردازش اطلاعات به خوبی از سوی رسانه‌ها انجام شود، مسیریابی آثار خلاق و بحث‌های نظری جدید در حوزه شعر آسان‌تر می‌شود و این تصور که رسانه از امکانات نرم‌افزاری خود برای حمایت از شعر بی‌کیفیت و نازل در برابر شعر رادیکال سوءاستفاده می‌کند، زدوده می‌شود.

محمد آزرم معتقد است اگر پردازش اطلاعات به خوبی از سوی رسانه‌ها انجام شود، مسیریابی آثار خلاق و بحث‌های نظری جدید در حوزه شعر آسان‌تر می‌شود و این تصور که رسانه از امکانات نرم‌افزاری خود برای حمایت از شعر بی‌کیفیت و نازل در برابر شعر رادیکال سوءاستفاده می‌کند، زدوده می‌شود.

هرمز علیپور با اشاره به عطش برخی شاعران برای به نمایش گذاشتن خود می‌گوید برخی برای دیده شدن کارهایی می‌کنند که آدم حیرت می‌کند.

مصطفی محدثی‌خراسانی از آسیب‌هایی که در کمین ارتباط شاعران با رسانه‌ها است و از نقش شاعران روزنامه‌نگار در رعایت و ارتقای زبان در رسانه‌ها می‌گوید.

علی مسعودی‌نیا از دلایلی که سبب توجه رسانه‌ها به یک طیف خاص از شاعران می‌شود می‌گوید. او همچنین مطرح نشدن ادبیات در رسانه‌ها را در مقابل سینما، به عنوان «مناسبات بیمارگونه پشت‌ پرده» توصیف می‌کند.

آرش شفاعی که معتقد است حال و روز مطبوعات این‌قدر خوش نیست که بتوانند تاثیرگذاری درجه یکی در سطح کشور داشته باشند، می‌گوید: نباید درباره نقش رسانه‌ها و مطبوعات برای پدیده‌های فرهنگی مثل شعر اغراق کرد.

محمود معتقدی با انتقاد از نبود بی‌طرفی در اطلاع‌رسانی فرهنگی، از «مافیای فرهنگی» در رسانه‌ها سخن می‌گوید.