شفیعی-کدکنی

به گفته مرادیان «سالانه 120 هزار عنوان کتاب برای بررسی و صدور مجوز به اداره کتاب می‌آید» و مجموعه شعر «نامه‌ای به آسمان» یکی از همان 120 هزار عنوان است. او در عین حال گفته است: «ما تغییراتی در گروه شعر داشتیم و به همین دلیل فرایند صدور مجوز زمان‌بر شده است.»

در میان بیلبوردهایی که به ابتکار سازمان زیباسازی شهرداری تهران در پروژه «تهران، ‌شهر شعر» و با همکاری خانه شعر نیما یوشیج در جای‌جای شهر نصب شده و پیش چشم شهروندان و رهگذران و رانندگان است متفاوت‌تر و غیر منتظره‌تر از همه تابلوی شعر فروغ فرخ‌زاد است: و در شهادتِ یک شمع/ راز منوّری است که آن را/ آن آخرین و آن کشیده‌ترین شعله، خوب می‌داند

شاید اگر قاآنی شیرازی کنارم بود به جای «حبذا از هوای نیشابور، که بُوَد مایۀ نشاط و سرور»، می‌سرود: «حبذا از هوای تبریز، که بُود چنین دل‌انگیز».

زیارتِ عطّار زیاد آمدم و برام خیلی مقدسه. به مناسبت 25 فروردین روز عطار

واضح است که آنچه اسماعیل امینی از آن می‌نویسد ارتباط مستقیم دارد با «نرمش بیانی» [ به زبان طنز گل‌آقایی می‌شود «ژیمناستیک حرف زدن!»] که باعث «مانایی» زبان شده و در بهترین آثار زبان فارسی شاهدش هستیم.

ما در علوم انسانی بسیار وضع بدی داریم. خیلی فقیریم. شما این کنگره‌ها را نگاه کنید! هفت هشت آدم. ابن سینا باشد همان‌ها صحبت می‌کنند. کانت باشد همان‌ها صحبت می‌کنند. ویتگنشتاین باشدهمان‌ها صحبت می‌کنند.

یکی از راه‌های بیان ضعف‌ها و عیب‌ها، استفاده از ابزاری به نام طنز است. وقتی شاعر یا نویسنده برای بیان منظورش دست به دامنِ طنز می‌شود، اتفاقاً سخنش بیشتر به دل مخاطب می‌نشیند و بیشتر هم اثر می‌کند

روزی روزگاری، محمدرضا شفیعی‌کدکنی، درباره احمد شاملو، اظهارنظری داشت که نقد‌های زیادی را علیه‌اش ایجاد کرد. شفیعی کدکنی گفته بود: «آنچه ا. بامداد یا احمد شاملو را می‌سازد اگر به 100 جزء تقسیم شود، 50 تا 60 درصدش ربطی به شعر ندارد. این شهرت و اعتبار نتیجه 60-50 سال حضور مستمر در روزنامه‌هاست».