لاضرر

براساس ضوابط قطعی فرهنگ اسلامی رفتار انسان برای خود و دیگران نباید مضرّ باشد و حتی فکری را که سلامت خود و جامعه را مختل نماید نباید به خود راه دهد

قاعده لاضرر، یکی از قواعد فقهی فراگیر و مسلّمی است که می توان آن را از ارکان اساسی فهم و درک نمونه های فقهی دانست که راه گشا و حل کننده بسیاری از مسائلی است که در دوران های گوناگون پدید می آید و در همه مباحث فقه، کاربرد دارد

درادامه ء تحقیق در قواعد فقهی، نوبت قواعدی است که در باره ء ضمان قهری (لزوم جبران خسارت) بحث می کند. در شماره پیش، قاعده ء اتلاف مورد رسیدگی قرار گرفت

یکی از مشهورترین قواعد فقهی که دربیشتر ابواب فقه مانند عبادات، معاملات وغیره به آن استناد می شود، قاعده "لاضرر"است که مستند بسیاری از مسائل فقهی می باشد. اهمیت قاعده مذکور به حدی است که بسیاری از فقها از گذشته دور ونزدیک در تالیفات و تقریرات خود رساله مستقلی را به آن اختصاص داده اند.

در بیان مراد فقهی و حقوقی روایت لاضرر چهار عقیده مشهور وجود دارد; این عقاید از آنجا پدید آمده است که ضرر واقعاوجود دارد ولی در روایت آمده است:"لاضرر و لاضرار ". لذا به سبب "لا"ی موجوددر این روایت که حکایت از نفی و یا نهی دارد اقوال چهارگانه ذیل مطرح می گردد:

در روزگار غیبت، فقهای اسلام، با الهام و بهره وری از منابع و متون اسلامی، قواعد فقهی بسیاری را بیرون آورده و عرضه کرده اند قاعده هایی که گاه در یک باب و گاه در چند باب و گاه در سرتاسر فقه کاربرد دارند. (1) قاعده هایی که به فقه نشاط و شادابی و پویایی می بخشند و فقیه را در پاسخ گویی به پرسشهای نوپیدا یاری می رسانند.