ماه-خدا

حضرت علی علیه السلام در اولین روز ماه رمضان در مسجد کوفه خطبه خواند. پس خدا را به بهترین ستایش و برترین و رساترین ثنا ستود و بر پیامبرش محمد- درود فرستاد. سپس فرمود:

بعضی کلید واژه ها در فرهنگ اسلامی از چنان قداست و جایگاهی برخوردارند که دست یابی به حقیقت و ماهیت آنها به راستی و درستی امکان پذیر نیست، قلم فرسایی هایی که در حد تلاش انسان های بی بضائت صورت گرفته نیز نتوانسته حق مطلب را ادعا کند

ماه "ربیع الاول" همانگونه که از اسم آن پیداست بهار ماه ها می باشد؛ به جهت اینکه آثار رحمت خداوند در آن هویداست. در این ماه ذخایر برکات خداوند و نورهای زیبایی او بر زمین فرود آمده است. زیرا میلاد رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم ) در این ماه است و می توان ادعا کرد از اول آفرینش زمین رحمتی مانند آن به خود ندیده است.

در بین ماه های سال قمری، ماه مبارک رمضان، از قداست و جایگاه ویژه ای برخوردار است چنانکه در دعای مخصوص آن می خوانیم:«

فکر نمی کنم مزه خوشمزه ترین شیرینی جهان هم به پای طعم چای شیرین افطار برسد. از نان و پنیر خشک و خالی گرفته تا خوراکی ها و میهمانی های این ماه، همه و همه لذت دیگری دارد

کیمیاگری ماه رمضان از ویژگی‎های ماه مبارک رمضان، کیمیاگری این ماه است. در این ماه، افزون بر آنکه ثواب عبادت‌ها چند برابر به روزه‎دار باز می‎گرداد، اعمال عادی و روزمره شخص روزه‎دار، رنگ عبادت می‌گیرد

ماه رمضان، ماه تمرین غلبه دادن روح بر جسم انسان همواره در کشمکش میان روح و تن به سر می‎برد. روح یا همان بخش فرازین وجود انسان، وی را به پاکی‎ها و جهان‌های معنوی فرا می‎خواند و جسم یا همان بخش فرودین او، وی را به ناپاکی‎ها و جهان‌های پست مادی دعوت می‎کند

بازتاب حقوق انسانی در ماه مبارک رمضان بخشی از دعاهای ماه رمضان درباره حقوق انسان‌هاست. خواندن این دعاها، در عین حال که ثواب و پاداش الهی دارد، دعاخوان را از تنگنای خویشتن‌نگری و توجه صرف به منافع خویش فراتر می‌برد، دغدغه هم‌نوعان را در وی ایجاد می‌کند و درس دگرگرایی و مهرورزی به او می‎آموزد

ماه رمضان، از طعام مادی تا طعام معنوی براساس سخنان بزرگان، همانگونه که جسم انسان به غذای مادی نیاز دارد، روح او به غذای معنوی محتاج است

ماه رمضان آمد، ای یار قمر سیما! بربند سر سفره، بگشای ره بالا! ای یاوه هر جایی، وقت است که باز آیی بنگر سوی حلوایی1 تا کی طلبی حلوا یک دیدن حلوایی ز انسان کندت شیرین که شهد تو را گوید: «خاک توام ای مولا» گر توبه ز نان کردی، آخر چه زیان کردی کو سفره نان‌افزار؟ کو دلبر جان‌افزا؟ از دُرد به صاف آییم2 وز صاف به قاف ...