ماه-رجب

ماه رجب، علاوه بر تقدّس و احترام خاص خود قبل از اسلام، به خاطر اینکه از ماه های حرام بوده و جنگ و جدال در آن قدغن بود و مردم در این ماه (و لو باهم خصومتی هم داشتند) در صلح و آرامش و امنیت بسر می بردند، پس از ظهور اسلام هم به خاطر اتفاقاتی که رخ داده است، اهمیت آن را دوچندان کرده.

نگاهی به سابقه اعتکاف در ادیان گذشته، ثواب و فضیلت اعتکاف و زمان و مکان و سایر شرایط این سنّت اسلامی

در ماه رجب سال دوم هجرت، رسول خدا(ص)عبد الله بن جحش یکی از مهاجرین را مامور کرد با هشت نفر - و به گفته برخی دوازده نفر - از مدینه خارج شود و نامه ای سربسته بدو داد و فرمود: به سمت مکه برو و تا دو روز، نامه را باز نکن و پس از آن، نامه را باز کن و هر چه در آن نوشته بود بدان عمل نما.

در سال ولادت آن حضرت اشهر آن است که سال دویست و دوازدهم هجرت بود، و جمعی کثیر سال دویست و چهاردهم نیز گفته اند. اما ولادت مشهور پانزدهم ذی حجه است.

از براى آن چند عمل است: غسل، روزه و آن یکى از چهار روزى است که در تمام سال امتیاز دارد براى روزه گرفتن و برابر است با روزه هفتاد سال، بسیار صلوات فرستادن، زیارت حضرت رسول(ص) و امیرالمؤ منین (ع).

از امام صادق (علیه اسلام) در خصوص اعمال عبادی این ماه نقل شده است «مَنْ زَارَهُ أَوَّلَ یَوْمٍ مِنْ رَجَبٍ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ الْبَتَّةَ؛ هر کس در روز اول رجب امام حسین (علیه السلام) را زیارت کند حتما آمرزیده گردد.»

پایان اعمال اعتکاف ماه رجب با دعای «ام داوود» است. دعایی که در اعمال نیمه ماه رجب مفاتیح‌الجنان، به آن سفارش فراوان شده و آمده است: «هر صاحب اندوهی این دعا را بخواند، حق تعالی او را از اندوه و غم رهایی بخشد».

دو نقل قول در این خصوص وجود دارد. نخست این‌که طبق برخی نقل‌ها به دلیل فعالیت‌های حضرت زینب (س) برضد دستگاه خلافت یزیدی و افشاگری‌ها، روشنگری‌ها و پیام‌رسانی قیام امام حسین (ع)، حاکم مدینه به یزید نامه نوشت و در آن ذکر کرد که زینب (س) مدینه را برعلیه تو می‌شوراند و حکومت تو را تباه می‌کند.

در روایتى آمده است: «هر کس در ماه رجب، در وقت صبح، 70 مرتبه و شبانگاه نیز 70 مرتبه بگویداَسْتَغْفِرُ اللّهَ وَأَتُوبُ اِلَیْهِ و پس از آن، دست‌ها را بلند کند و بگوید أَللّهُمَّ اغْفِرْلی وَ تُبْ عَلَىَّ اگر در همان ماه رجب بمیرد، خداوند از او راضى خواهد بود...»

معتکف می‌تواند برای انجام کارهای ضروری عرفی یا شرعی، خواه واجب باشد یا مستحب، مربوط به امور دنیوی باشد یا اخروی، به شرطی که مصلحتی در آن نهفته باشد از مسجد خارج شود؛ مثلا برای گواهی دادن در دادگاه ...