مکران

حالا خبر رسیده که تا پایان بهمن امسال فعالیت دبیرخانه شورای توسعه مکران متوقف خواهد شد. دستور این انحلال توسط عبدالعلی‌زاده صادر شده.

وزیر میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری گفت: با جذابیت های ایجاد شده موج سرمایه گذاران و فعالان اقتصادی در حال عزیمت به سواحل مکران هستند.

مهاجرانی درباره این برداشت اشتباه بیان کرد: «من نگفتم پایتخت به مکران خواهد رفت؛ بلکه گفتم دو شورا تشکیل شده که یکی برای احصای مشکلات پایتخت فعلی است و یکی هم برای بررسی قوت‌هایی که اقتصاد دریامحور مشخصاً در مکران دارد؛ نتیجه‌ این سخنان این نیست که پایتخت به مکران خواهد رفت».

معین‌الدین سعیدی، نماینده پیشین چابهار، با انتقاد شدید از مطرح شدن طرح انتقال پایتخت به مکران، این اقدام را بدون کارشناسی و تنها موجب افزایش هزینه‌های زندگی برای مردم این منطقه دانست. وی با اشاره به وضعیت نامناسب زیرساخت‌ها در مکران، این طرح را مصداق ضرب‌المثل «آفتابه لگن هفت دست، شام و نهار هیچی» توصیف کرد.

دولت چهاردهم با مطرح کردن نام مکران،‌ موضوع انتقال پایتخت را به شکل دیگری بر زبان‌ها انداخته است. این درحالی است که این محدوده نسبت به تغییر اقلیم حساس است و برخی مطالعات هم نشان می‌دهد احتمال زیرآب رفتن گزینه پایتخت جدید کشور وجود دارد.

مکران را بسیاری از مردم ایران نمی‌شناسند، درواقع یک نوار ساحلی باریک است که از میناب شروع می‌شود، اندکی بالاتر از تنگه هرمز؛ همان‌جا که خلیج فارس به دریای مکران یا همان دریای عمان وصل می‌شود و به اقیانوس هند می‌ریزد. پس از میناب به سیریک، جاسک، کنارک، چابهار و دشتیاری در مرز پاکستان می‌رسد.

محسن حاجی‌میرزائی، رئیس دفتر رئیس‌جمهور اظهار کرد: در دنیا وجود دریا و ساحل فرصت بی‌نظیری برای توسعه به شمار می‌رود که در کشورمان از این ظرفیت به درستی استفاده نشده است.

حاجی میرزایی بیان کرد: منطقه مکران، منطقه‌ای است که به اقیانوس متصل می‌شود و عرصه اقتصادی مناسبی را در اختیار فعالان این حوزه قرار می‌دهد.

مسعود پزشکیان اعلام کرد که برای توسعه منطقه استراتژیک مکران، برنامه‌هایی توسط کارشناسان بین‌المللی و داخلی طراحی می‌شود تا از منابع غنی این منطقه به بهترین شکل استفاده شود.

پروژه جاده شهید کلانتری که از سال 1359 در داخل دریاچه ارومیه آغاز شد و بعدها به بزرگراه دریاچه ارومیه تبدیل شد، اثر بالقوه اکولوژیکی آن بر خشک کردن دریاچه ارومیه نماد بی‌توجهی به محیط زیست در پروژه‌های عمرانی در ایران است.