این شاعر و مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری استان قزوین همزمان با روز بزرگداشت فردوسی (25 اردیبهشت) در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به اهمیت شاهنامه فردوسی در میان سایر آثار ادبی اظهار کرد: هیچ شاعری در تاریخ ادبیات فارسی به‌اندازه فردوسی و شاهنامه‌اش تأثیرگذار، دوران‌ساز و فرهنگ‌پرور نبوده است؛ شاهنامه آیینه تمام‌نمای فرهنگ ایرانی است.
او افزود: شاهنامه‌خوانی از زمان سلطان محمود غزنوی رواج یافت و در دوره صفویه و قاجار به اوج خود رسید و تا به امروز هویت و فرهنگ ایران و ایرانی را حفظ کرده است.
حضرتی در خصوص جایگاه شاهنامه در ایران و جهان تأکید کرد: وسعت نفوذ شاهنامه در مناطق مختلف ایران بیانگر جایگاهی است که مردم ما برای فردوسی قائل هستند. اهمیت شاهنامه به حدی است که نه‌تنها در قلمرو جغرافیایی ایران بلکه در گستره فرهنگی جهان نیز اثر ادبی تأثیرگذاری محسوب می‌شود.
این شاعر و پژوهشگر تصریح کرد: همه آن‌ها که پس از فردوسی آمدند در زیر درخت تناور و سایه‌افکن شاهنامه نفس کشیدند و اثر آفریدند.
او ضمن اشاره به وجه حماسی شاهنامه خاطرنشان کرد: یکی از دلایلی که در طول سالیان ما فردوسی را همچنان نگهبان ایران می‌دانیم، صرف‌نظر از بحث زبان و فرهنگ، تأثیری است که شاهنامه به لحاظ حماسی در مخاطب ایجاد می‌کند.
وی اضافه کرد: ازاین‌رو در هزار سال گذشته به هنگام بروز جنگ‌ها و هجوم دشمنان این مرزوبوم به میهنمان در میان سپاه ایران شاهنامه‌خوانانی بودند که با قرائت متن‌های حماسی شاهنامه روح حماسه و حراست از ایران‌زمین را در جنگاوران می‌دمیدند و باعث پایداری آنان می‌شدند.
حضرتی در ادامه گفت: این ویژگی در دوره صفوی که ایران در دو جبهه همزمان با ازبک‌ها و عثمانی‌ها می‌جنگید بسیار برجسته است و توجه به شاهنامه چه به شکل نقالی و چه به‌صورت کتاب‌آرایی و نسخه‌پردازی از اثر سترگ فردوسی رواج داشت و تا امروز نیز استمرار یافته است.
مدیرکل میراث فرهنگی استان قزوین یادآور شد: درگذشته اهالی ادب معتقد بودند در وصف جزئیات و مدح و سخن عاشقانه سه شاعر استاد وجود دارد و چنین می‌گفتند « در شعر سه تن پیمبرانند/هرچند که لا نبیَّ بعدی/اوصاف و قصیده و غزل را/فردوسی و انوری و سعدی».
حضرتی گفت: با اینکه انوری در قصیده از قله‌های شعر فارسی بوده و سخن‌سنجان او را در کنار فردوسی می‌نشانند اما خود انوری در مورد فردوسی می‌گوید «او نه استاد بود و ما شاگرد/او خداوند بود و ما بنده» و این نکته نشان‌دهنده آن است که تمامی شاعران ایران ریزه‌خوار خوان گسترده شاهنامه و فردوسی هستند.
