نه بدرقه نه محاکمه؛ مطالبه

در چنین شرایطی که مردم در وضعیتی سخت به سر می برند، نگاه همه به این سمت است که راه برون رفت از این وضعیت چیست؟ به یک معنا سئوال اساسی این است که چگونه می توان با تکیه بر توان داخلی و ظرفیت های موجود هم با تحریم های خصمانه آمریکا مقابله کرد، هم فشارهای اقتصادی ناشی از شیوع بیماری کرونا و نیز ضعف های محسوس بخش های اجرایی و دولتی را برطرف کرد.

در چند هفته اخیر یک راه حل که به ذهن برخی نمایندگان مجلس رسیده است، سئوال از رئیس جمهور است. به این شکل که با استفاده از سازوکار قانونی سئوال از رئیس جمهور او را به صحن علنی مجلس آورده و درباره وضعیت موجود از او مطالبه کنند. برخی دیگر اما نگاه متفاوت تری دارند و معتقدند که شاید استیضاح راه حل بهتری باشد.

اما طیف دیگری هم هستند که می گویند باید این چندماه باقی مانده از دولت حسن روحانی را با سعه صدر بیشتری سپری کرد و معتقدند که این دو نوع مواجهه با دولت فضا را تندتر کرده و ممکن است دولت را از فضای موظف بودن به پاسخگویی به جامعه، به مظلوم نمایی و حاشیه سازی سوق بدهد. مانند ماجرای محمدجواد ظریف که اگرچه سئوالات نمایندگان به جا و به حق بود اما فرم مطرح کردن آن موجب شد که هم ظریف به سئوالات پاسخ ندهد و هم لشکر رسانه ای جناح رقیب شکل دیگری در ماجرا را برای جامعه تصویرسازی کند.

اکنون سئوال اساسی این است که کدام یک از سه نگاه درست است؟

به نظر می رسد نمایندگان هر کدام از این راه ها را که انتخاب کردند در کنار آن می بایست خود نیز با جلسات کارشناسی و تخصصی راه هایی برای برون رفت از شرایط موجود ارائه دهند. از نگاهی دیگر در میانه دو نگرش سازگاری و بی تفاوتی به دولت روحانی یا به عبارتی «تئوری بدرقه» و استیضاح روحانی برگرفته از تئوری محاکمه، به نظر می رسد که باید در کنار ابزارهای نظارتی و پرسش از دولت، با طرح های ایجابی و ارائه راه حل و پیگیری اجرایی شدن آن به استقبال حل مشکلات کشور رفت؛ تئوری مطالبه