همزه در «بسم» وصل است؛ و در ادبیات عرب این همزه اگر در وسط کلام قرار گیرد خوانده نمی شود، اما نوشته می شود، به خلاف همزه قطع که خوانده و نوشته می شود.
گفتنی است که در کلمه «بسم» استثنائاً علاوه بر این که آن را تلفظ نمی کنند در کتابت نیز نمی نویسند و در علت آن چند دیدگاه وجود دارد، به دلیل:
- فراوانی استعمال همزه وصل
- جدا نبودن باء از «بسم»
- نبودن همزه جزو کلمه «بسم»
- این که اصل «بسم»، سِم یا سُم بوده، و همزه ای حذف نشده، و به این شعر استناد شده است: «بسم الذی فی کلّ سورة سمه»؛یعنی، بسمی که در ابتداء هر سوره است، از سِم یا سُم گرفته شده است. و با اضافه شدن باء در اول آن «بِسم» شد. بنابر این نظریّه، همزه ای از اول نبوده تا حذف شود.
