عصر ایران؛ مجله تصویری سلاح - ویلیام پاتریک استوارت-هوستون یکی از اعضای محترم و محبوب نیروهای مسلح آمریکا بود. او در جنگ جهانی دوم به عنوان پزشکیار و داروساز خدمت کرد و در این راه نشان پرپل هارت (قلب بنفش) را دریافت کرد. پس از جنگ، او به ایالت نیویورک نقل مکان کرد، با شریک زندگی خود فیلیس ازدواج کرد، صاحب چهار فرزند شد و کسب و کار موفق خود را در زمینه خدمات درمانی راه اندازی کرد.
بردارزاده ای که به عموی خود پشت کرد
اما چیزی که تعداد بسیار کمی از ساکنان محله پاچوگ، نیویورک متوجه آن بودند، این بود که همسایه خوب آنها، ویلیام، در واقع برادرزاده آدولف هیتلر است.
ویلیام پاتریک استوارت-هیوستون، به عنوان ویلیام پاتریک هیتلر چشم به جهان گشود. مهم است که در همین ابتدا اشاره کنیم که این مرد یک جاسوس نازی نبود. عموی مستبدش برادرزاده اش را به عمق خاک دشمن نفرستاده بود. ویلیام صادقانه و با نفرت از اعمال و سیاست های عمویش خدمت کرد. اما این واقعیت که او اجازه خدمت در نیروی دریایی آمریکا را کسب کرد، بسیار قابل توجه بود.
داستان ویلیام پاتریک هیتلر
ویلیام هیتلر در مارس 1911 در منطقه توکستت لیورپول به دنیا آمد. مادر ایرلندی اش، بریجت، حدود دو سال قبل در دوبلین با آلویس هیتلر جونیور اتریشی ملاقات کرده بود. این زوج راهی لندن شدند و کمی بعد به آپارتمانی در خیابان 102 آپر استنهوپ در لیورپول نقل مکان کردند. ویلیام آنجا به دنیا آمد. سی و یک سال بعد، حمله هوایی آلمان به شهر، این ملک را نابود کرد. دستور این حمله به طور غیرمستقیم توسط آدولف، برادر ناتنی آلویس، صادر شده بود.
البته پیش از بمباران بریتانیا، آلویس خیلی وقت بود که خانواده خود را رها کرده بود. او کمی پس از تولد ویلیام، همسر و فرزندش را ترک کرد.
ویلیام پس از رسیدن به 18 سالگی، تصمیم گرفت با پدرش تماس بگیرد و به آلمان سفر کرد تا مدتی را با او بگذراند. سال 1929 بود و در آنجا، پدر و پسر به دیدن عمو آدولف در یکی از تجمعات نازی رفتند.
پیش از آنکه به انگلستان بازگردد و مقالاتی نه چندان خوشایند درباره ستاره در حال ظهور سیاست آلمان بنویسد، ویلیام جوان مدتی را با عمو و پدرش گذراند. همانطور که می توانید تصور کنید، مقاله های ویلیام چندان به مذاق عمویش خوش نیامد. آدولف هیتلر اما پس از مدتی این شرایط را فراموش کرد و در سال 1933 برای برادرزاده اش شغلی نسبتاً معمولی در بانک رایش کردیت در برلین فراهم کرد.
ویلیام که در آن زمان تا حدی فرصت طلب و مشتاق بهره برداری از موقعیت عمویش به عنوان صدراعظم آلمان بود، همواره در تلاش بود تا شغلی پردرآمدتر و قدرتمندتر برای خود دست و پا کند. با این وجود، آدولف هیتلر محتاط بود و نمی خواست به خویشاوندبازی متهم شود.
ویلیام تلاش کرد هیتلر را با نوعی باج گیری جسورانه خانوادگی، وادار به فراهم کردن شغلی بهتر برای خود کند. به رغم تهدید به انتشار این دروغ که هیتلرها خون یهودی دارند، ویلیام موفق به فرار از آلمان شد و درست پیش از آغاز جنگ، در آمریکا ساکن شد. او پس از اقامتی کوتاه در بریتانیا به آمریکا نقل مکان کرده بود. ارتش بریتانیا کمی به وفاداری او مشکوک بود و بر همین اساس از ورودش به ارتش جلوگیری کرد.
نیروهای مسلح آمریکا نیز رویکردی مشابه داشتند. پس از برگزاری یک تور سخنرانی در سراسر آمریکا به عنوان مهمان غول رسانه ای ویلیام راندولف هرست، ویلیام هیتلر دوباره تصمیم گرفت تا برای خدمت در ارتش آمریکا تلاش کند و در جنگ علیه عمویش شرکت کند. درخواست او دوباره توسط آمریکایی ها رد شد. این تصمیم قابل درک بود زیرا انتخابی پرخطر بود.
با این وجود، هیتلر جوان تسلیم نشد. او به تلاش خود ادامه داد و در نهایت در جنگ جهانی دوم برای متفقین جنگید. این اتفاق پس از نوشتن نامه مستقیم به رئیس جمهور روزولت عملی شد. در این نامه، ویلیام استدلال خود را برای نقل مکان به آمریکا از بریتانیا توضیح داده بود.
ویلیام در نهایت موفق شد تا در جنگ جهانی دوم برای ارتش آمریکا خدمت کند. او سه سال به عنوان پزشکیار در نیروی دریایی خدمت کرد. در یک رویداد ترکش به پای او اصابت کرد و به خاطر همین جراحت نشان پرپل هارت را دریافت کرد.
اولین روز حضورش در خدمت، حکایتی را برای ویلیام به ارمغان آورد که تا آخر عمر با دوستانش در مورد آن صحبت می کرد. افسر استخدام نام او را پرسید. ویلیام پاسخ داد: «هیتلر». افسر نگاهی به سرباز جدید انداخت و اخم کرد. افسر گفت: «از آشنایی با شما خوشبختم، هیتلر. من هم رودولف هس هستم.»
ویلیام در سال 1947 از خدمت مرخص شد، نام خانوادگی خود را به استوارت-هوستون تغییر داد، ازدواج کرد، صاحب چهار فرزند شد و یک آزمایشگاه آنالیز خون را اداره کرد. او در اواخر دهه 1980 در سن 76 سالگی درگذشت.
