جمال الدین حسن بن یوسف (بن علی بن مطهر) حلی معروف بن علامه حلی و آیت الله علی الاطلاق، بین سالهای 690 تا 726 ق در عالم مرجعیت تشیع درخشید، او پیشوای دوره ششم از ادوار فقه است. او بحثهای گسترده و مستدلی در فقه مطرح نمود و به نقد و تحلیلهای تازه ای در آن پرداخت و کتابهای متنوع و با شیوه های نوین تالیف کرد. همچنین مسائل خلافی بین شیعه و سنی را به نحو گسترده ای مورد بحث و بررسی قرار داد و آنها را در کتاب پر ارج تذکرة الفقهاء ذکر کرد و در دسترس همگان نهاد و از این طریق خدمت بزرگی به فقهای شیعه نمود. علامه حلی در آسمان دانش و میان انبوه دانشمندان نامی ما همچون ستاره زهره می درخشد و آراء فقهی و اصولی و رجالی و نظرات کلامی و فلسفی و منطقی اش در کتب علمی همه جا موج می زند.
علامه حلی درکتاب ارزنده خود تذکرة الفقها هر مسئله ای را که مطرح می کند، اول عدله فقهای مسلمین را می آورد سپس با تفصیل به نقد و مناقشه آن می پردازد این کتاب به حدی پر بار و سودمند است که هیچ فقیه و مجتهدی از آن بی نیاز نیست.
علامه، فقه را نزد محقق حلی (صاحب شرایع الاسلام) فرا گرفت، همچنین فلسفه و ریاضیات را نزد محقق طوسی آموخت، در دوران تحصیل آنچنان بر همگنان برتری یافت و هنوز با سن بلوغ نرسیده بود که نبوغش زبانزد همگان شد. از این رو پس از فوت محقق، کرسی تدریس و منصب فتوا و زعامت به او رسید.
