تجارب چند قرن اخیر استعمار نشان می دهد در هر جایی که بحث اختلاف بین شیعه و سنی پدیدار گشته، از همان نقطه اسلام شکست رامتحمل شده است و ذهن جهان اسلام و مسلمین را از خطراتی که ازخارج آنها را تهدید می کند، منحرف کرده و به خود مشغول ساخته است، تجارب انگلیس به علاوه همکاری دو کشور پاکستان و عربستان به عنوان دو کشور اسلامی متحد آمریکا و مخالف شیعه و امکانات وزمینه هایی که در افغانستان وجود داشت، تقریبا موقعیتی بی نظیربود تا بتوان از طریق آن، بحث شیعه و سنی را دوباره مطرح کرد.
طالبان با اتکاء به مذهب تسنن و نفوذ روحانیت که در راس آن امیرالمومنین قرار داشت، وارد صحنه شد(تسنن در مقابل تشیع،امیرالمومنین در برابر ولایت فقیه و روحانیت اهل تسنن در برابرروحانیت اهل تشیع).
از ابتدای ایجاد طالبان این گونه تبلیغ شد که مخالفت جمهوری اسلامی ایران با طالبان به علت سنی بودن آنهاست(این درحالی بودکه ایران در مقابل طالبان از دولتی حمایت می کرد که در ایجاد آن دو کشور عربستان و پاکستان بیشترین سهم را داشتند و اصلاجایگاهی برای شیعیان در نظر گرفته نشده بود)طالبان همچنین بااین شعارها که ایران از ایجاد یک حکومت خالص اسلامی در کنار خودنگران است، همسو با رسانه های غربی در تبلیغات خود چنین وانمودمی کردند که جمهوری اسلامی ایران از ایجاد یک کشور رقیب سنی درکنار خود که خیلی دقیق تر و بهتر از ایران قوانین و مقررات اسلامی را به اجرا می گذارد، و ممکن است جایگزین ایران در رهبری جهان اسلام باشد، نگران است این تبلیغات نشان می دهد در واقع غرب و آمریکا در تبلیغات خود در صدد یک شبیه سازی برای جمهوری اسلامی ایران هستند.
اعمال طالبان و چهره ای که رسانه های غربی از آنان ترسیم می کردند، دقیقا همان چهره ای بود که از جمهوری اسلامی ایران سالها بر اثر تبلیغات سوء ارائه شده بود. آنها تصمیم داشتندبگویند هرآنچه طالبان می گویند، همان است که جمهوری اسلامی ایران می گوید با این تفاوت که ایران شیعه است و طالبان سنی این تبلیغات خودبخود این سئوال را در اذهان به وجود می آورد که واقعا ایران چرا مخالف طالبان است شعارها و قوانین طالبان دراجرای احکام اسلامی و شریعت، همان چیزی که سالها در حوزه های علوم دینی در جمهوری اسلامی ایران بر آن تاکید می گردد (1) .
پی نوشت:
1)مقاله سعید زاده در روزنامه جامعه.
