«مادر قلب اتمی» روایتگر زندگی چهار جوان در یک شب و در خیابان‌های تهران است. این فیلم فضایی متفاوت داشته و تجربه‌ای جدید در سینمای ایران محسوب می‌شود. تجربه‌ای که برخی آن را موفق و برخی ناموفق می‌دانند.
خلاصه داستان: آرینه و نوبهار از میهمانی شبانه‌ای خارج می‌شود و در مسیر تصادف می کنند. آن‌ها پولی برای جبران خسارت به همراه ندارند اما غریبه‌ای جوان و مرموز خسارت تصادف را پرداخت کرده و مرتب سر راه دختران سبز می‌شود و حوادث عجیبی برای هر سه نفر رخ می‌دهد...
عوامل فیلم: کارگردان: علی احمدزاده/ نویسنده: علی احمدزاده، مانی باغبانی/ بازیگران: محمدرضا گلزار، ترانه علیدوستی، پگاه آهنگرانی، مهرداد صدیقیان و.../ فیلمبردار: اشکان اشکانی/ تدوین: احسان واثقی/ موسیقی: سهند مهدیزاده/ تهیه کننده: امیرحسین سیدزاده.
صحبت‌های عوامل فیلم:
امیر سیدزاده: دیالوگ‌هایی در فیلم وجود داشت که ممکن بود باعث ایجاد شبهاتی شود که در نهایت یا حذف شدند یا بر روی آن‌ها یک نریشن گذاشتیم.10 الی 12 دقیقه باقی مانده که حذف نشد، با پیشنهادی که سید ضیاءالدین دری به عنوان نماینده شورای پروانه نمایش ارائه کرد، از شخص سومی به عنوان گوینده‌ی نریشن استفاده کردیم.
آنچه منتقدان گفتند:
سایت نماوا: فیلم تقریباً ساختاری دوپاره دارد. از زمانی که گلزار به فیلم اضافه می‌شود فضای داستان شکل مشخص و متفاوت با ابتدای فیلم دارد. فیلم به ژانر علمی تخیلی نزدیک می‌شود و شاید هم با آن شوخی می‌کند. اما در پاره‌ی اول، فیلم فضای هجوگونه و طنزآلود دارد و یادآور فیلم «اسب حیوان نجیبی است» ساخته‌ی عبدالرضا کاهانی است.
سایت سلام سینما: مادر قلب اتمی فیلم عجیبی ست همان‌طور که اسم عجیب و غریبی دارد. فیلم با یک نریشن آغاز می‌شود نریشنی که با صدای گلزار روی تصویر ترانه علیدوستی نشسته است و می‌گوید این منم! من معلوم نیست کی هستم و تا آخر هم معلوم نمی‌شود. بازیگوشی‌های ترانه علیدوستی (آرینه) و پگاه آهنگرانی (نوبهار) با در آسانسور و شیر آب از همان ابتدا شاید این حس را القا می کند که با دو کاراکتر بازیگوش و ماجراجو طرف هستیم. در ادامه و با وارد شدن کامی به داستان، فیلم سر پا می‌ایستد و به یک شخصیت با تیپ عجیب و غریبی می رسیم که در لحظاتی هم سرگرم کننده و کمیک می‌شود.
خبرگزاری مهر: مادر قلب اتمی یک فیلم روان‌پریش است که به هر دری می‌زند تا از بلاتکلیفی نجات پیدا کند اما احمدزاده به صورت کاملا عمدی از عناصری بهره گرفته که پایه و اساس فیلم بلاتکلیف به نظر برسد، اساسا مشخص نیست که قصد فیلمساز از سیاه نمایی چه بوده؟ احمدزاده نتوانسته که به شیو‌ه‌ی مرسوم اعتراض اجتماعی‌اش را گسترش دهد پس تصمیم گرفته یک آدمی را از سیاره‌ی دیگری به فیلم بیاورد تا او زمینه‌سازی باشد برای نشانه‌ی اعتراض‌های اجتماعی و ایجاد فضای تخیلی بی ربط که مطلقا به سینمای سورئال ربطی ندارد، زیرا که سینمای سورئال تعریف دیگری دارد و نمی‌شود با خلق یک کاراکتر بی‌هویت یا با نوع دیالوگ‌گویی یا قاب‌بندی یا نورپردازی شلخته، فضای سورئال خلق کرد.
نظرکاربران چیست:
باران ترابی کاربر سینماتیکت: دیالوگ‌های خوبی داشت و بازی‌های خوب ولی فیلمنامه‌ای ضعیف و پراکنده ای داشت. داستان و ماجرای خوبی هم نداشت. درواقع یک قسمت از زندگی را به صورت تخیلی نشان داده.
علی کاربر خبرگزاری میزان: فیلم شروع جالبی داره اما در ادامه کمی کسل کننده می‌شه. در کل تجربه‌ی متفاوتی توی سینمای ماست.
مازیار کاربر سایت هنرآنلاین: فضای فیلم رو دوست داشتم ولی بعضی جاها حرف‌های کارگردان اصلا مفهوم نبود. به نظرم فروش خوب فیلم تا حد زیادی به خاطر بازیگرای خوب و بازی‌های خوبشون هست.
حواشی:
«مادر قلب اتمی» دومین ساخته علی احمدزاده بعد از «مهمونی کامی» است. هر دوفیلم توقیف بودند و در نهایت «مادر قلب اتمی» پس از کش و قوس‌های فراوان موفق شد رنگ پرده را ببیند.
فیلم برای اکران عمومی 3 دقیقه کوتاه شده است.
قصه فیلم درست بعد از داستان فیلم «مهمونی کامی» آغاز می‌شود.
این فیلم در جشنواره‌ی برلین نمایش داده شده و تا به‌حال چندین اکران بین‌الملی از جمله اکران در کشورهای آلمان و انگلیس داشته است.
فیلم از طرف حوزه‌ی هنری بایکوت شده است و علی احمدزاده طی نامه‌ای به مدیر سینمایی حوزه‌ی هنری، خواستار اکران فیلم در سینماهای این نهاد شده است.
صداوسیما تیزرهای این فیلم را پخش نکرده است.
«مادر قلب اتمی» در هفته‌ی اول اکران نیم میلیاردی شده است که خبر از استقبال خوب مخاطبان از این فیلم دارد.
نظر من را بخواهید:
احمدزاده که در «مهمونی کامی» به سراغ داستان گروهی جوان رفته بود که برای شرکت در یک مهمانی راهی شمال می‌شوند؛ در دومین اثرش نیز فضایی در ادامه «مهمونی کامی» انتخاب کرده و با انتخاب داستانی جاده‌ای، چهار جوان را در شب واریز یارانه‌ها درگیر حادثه‌ای می‌کند که آن‌ها را در کنار هم قرار می‌دهد.
فیلم به هذیانی بی پایان می‌ماند که در چرخه‌ای مدام تکرار می‌شود. مخاطب تا انتهای فیلم متوجه نمی‌شود شخصیت‌های داستان در خوابند، در عوالم نشئگی به سر می‌برند یا تخیلاتشان را مرور می‌کنند. همین موضوع دست نویسنده و کارگردان را باز گذاشته است تا هرچقدر مایل هستند اثرشان را پر کنند از حوادث و اتفاقات غیر منطقی و تصادفی. «مادر قلب اتمی» در بعد فنی موفق عمل می‌کند، طراحی گریم و لباس خوبی دارد و خوش ریتم است اما فیلم به جعبه‌ی کادویی خوش سروشکل و تزئین شده‌ای می‌ماند که درونش خالیست، چراکه در حد ایده متوقف شده و از بیان آنچه می‌خواهد بگوید در روایتی سینمایی عاجز است.
کارگردان سعی در خلق فضایی سورئال و البته ابزورد در اثرش داشته اما به اشتباه، راه بسیاری از کارگردان‌هایی را رفته است که حال و هوای ابزورد را با آشفتگی روایی و دیالوگ‌ها مترادف می‌دانند و در نتیجه فیلمشان از عدم انسجام فیلمنامه و قصه رنج می‌برد. فضای سورئال فیلم هم آنچنان که باید درنیامده و فیلم بین اثری کمدی، درامی سیاسی و فیلمی سورئال سرگردان است. البته «مادر قلب اتمی» در نهایت به خاطر بازی‌های خوب بازیگران و برخی دیالوگ‌های پینگ پونگی و طنازانه و پایان غیرمتعارفش می‌تواند مخاطب با حوصله را با خود همراه کند اما این فیلم با اینکه داعیه حرف‌های مهمی را دارد در نهایت در ذهن مخاطب نمی‌ماند.
