اللَّهُمَّ انّی اسْئَلُک مِنْ مَسائِلِک بِاحَبِّها الَیک وَ کلُّ مَسائِلِک حَبیبَةٌ؛ اللَّهُمَّ انّی اسئَلُک بِمَسائِلِک کلِّها.
تفسیر ادبی
«مسائل» در لغت ... به معنای طلب است. قرآن شریف می فرماید: «وَ اذا سَئَلَک عِبادی عَنّی فَانّی قَریبٌ اجیبُ دَعْوَةَ الّداعِ اذا دَعانِ فَلْیسْتَجیبُوا لی وَ لْیؤْمِنُوا بی لَعَلَّهُمْ یرْشُدُونَ»؛[1] و هر گاه بندگان من، از تو درباره من بپرسند،[بگو] من نزدیکم و دعای دعا کننده را- به هنگامی که مرا بخواند- اجابت می کنم. پس آنان باید فرمانِ مرا گردن نهند و به من ایمان آورند، باشد که راه یابند. در این آیه، برای کسی که بر درخانه خدایش برود عنایاتی شده ... زیرا در قرآن مثل این آیه که در آن برای یک مطلب این گونه سخن گفته باشد نداریم.
شرح عرفانی
بنده وقتی که به ما سوی الله، به ربط ما سوی الله و به فقر ذاتی ما سوی الله توجه کند و در آن حال به واسطه فیض هم توجه داشته باشد، می گوید: «اللَّهُمَّ انّی اسْئَلُک مِنْ مَسائِلِک بِاحَبِّها الَیک؛ ای خدا! به درخانه ات آمده ام، و تو را به آن سئوال های حالی، فقرهای ذاتی و فیض مقدس و بلکه به محبوب ترین آن ها قسم می دهم؛ یعنی تو را به حقیقت عقل اول، به حقیقت پیغمبر صلی الله علیه و آله قسم می دهم.» بنده وقتی که به بساطت فیض مقدس توجه کند و این که عالم هستی یک چیز بیشتر نیست و افاضه و شعاعی از طرف حق، است و همه این فیض مقدس به تنهایی از نظر استعداد خدا خدا می کند، می گوید: «وَ کلُّ مَسائِلِک حَبیبَةٌ؛ خدایا! همه سئوال های عالم هستی پیش تو محبوب است. ای خدا! به درخانه ات آمده ام، تو را به همه مسائل قسم می دهم.» اما وقتی که به لسان قال در موجودات توجه کند، و ببیند همه موجودات با خدا راز و نیاز می کنند و سئوال از خدا دارند، می گوید: «اللَّهُمَّ انّی اسْئَلُک مِنْ مَسائِلِک بِاحَبِّها الَیک؛ ای خدا! به درخانه ات آمده ام، توجهم به سئوال هایی است که از تو می شود و پیش تو محبوب است. تو را به محبوب ترین آن سئوال ها قسم می دهم؛ یعنی تو را به آه و ناله گنه کار قسم می دهم. ای خدا! تو را به آه و زاری آن کسی که به درخانه تو آمده تا توبه کند قسم می دهم.» بنده وقتی توجه کند که همه مسایل و دعاها پیش خدا محبوب اند، می گوید: «اللَّهُمَّ انّی اسئَلُک بِمَسائِلِک کلِّها؛ ای خدا! به درخانه تو آمده ام از تو سئوال می کنم، و تو را به همه سئوال هایی که از تو می شود قسم می دهم.»
درس ولایی
بنده گاهی به اهل بیت علیهم السلام و دعای آنها توجه می کند(دعا از نظر استعدادها و گفتارهایشان) در این زمینه وقتی می خواهد توسل پیدا کند، می گوید: «اللَّهُمَّ انّی اسْئَلُک مِنْ مَسائِلِک بِاحَبِّها الَیک؛ ای خدا! به درخانه ات آمده ام، به آن طلب هایی که پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله دارد، به آن مسایلی که محبوب ترین مسایل پیش تو است قسم می دهم؛ یعنی تو را به دعاهای پیغمبر اکرم به آن فقر ذاتی که پیغمبراکرم صلی الله علیه و آله دارد قسم می دهم.» و وقتی توجه به بساطت نور کند و این که: «اوَّلُنا مُحَمَّدٌ، آخِرُنا مُحَمَّدٌ، اوْسَطُنا مُحَمَّدٌ»، در این نظر می گوید: «وَ کلُها الَیک حَبیبَة.» «اللَّهُمَّ انّی اسئلَک بِمَسائِلِک کلِّها؛ ای خدا! به درخانه ات آمده ام، و تو را به دعاهای اهل بیت علیهم السلام، به راز و نیازهای محمد و آل محمد، به آن فقر ذاتی بین ممکن و واجبی که در اهل بیت است قسم می دهم. خدایا! همه آن سئوال ها و دعاها پیش تو محبوب است. خدایا! تو را به راز و نیازهای امیرالمؤمنین علیه السلام در این شب ها و به آن مناجات های علی در شب نوزدهم، بیستم و بیست و یکم قسم می دهم.»
تذکر اخلاقی
از این جمله دعا می فهمیم که راز و نیاز نزد خدا محبوبیت دارد و بالاترین چیزها برای بنده، راز و نیاز با خداست و ما باید همیشه، به خصوص در ماه مبارک رمضان با خدا راز و نیاز کنیم. در این شب ها که بهار راز و نیاز با خداست، می توانیم سعادت دنیا و آخرت را برای خود تأمین کنیم. و بدانیم سعادت دنیا و آخرت مرهون همین است. وقتی جمله «اللَّهُمَّ انّی اسْئَلُک مِنْ مَسائِلِک بِاحبِّها الَیک وَ کلّ مَسائلِک حَبیبَة» را می خوانیم بدانیم که خدا سئوال و راز و نیاز را دوست دارد. باید توجه کنیم که در سئوال و راز و نیاز با خدا نیاز به توسل داریم، پس امیر المؤمنین علی علیه السلام- را با آن مقامش- به درخانه خدا ببریم و خدا را به فرق شکافته و نیز به مظلومیت او قسم بدهیم؛ آن مظلومی که مثلش به عالم نیامده و نخواهد آمد.
پی نوشت:
[1] بقره، آیه 186.
