پاسداران حریم عشق

حدیث اول

مدح و ستایش آنان توسط امام حسین علیه السلام، آنگاه که برایشان خطابه ایراد می فرمود:

فَانّی لا اعْلَمْ اصْحاباً اوْفی وَ لا خَیراً مِنْ اصْحابی، وَ لا اهْلَ بَیتٍ ابَرَّ وَ لا اوْصَلَ مِنْ اهْلِ بَیتی، فَجَزاکمُ اللَّهُ عِنّی خَیراً[1]

اصحابی باوفاتر و بهتر از یاران خود و خاندانی نیکوتر و مهربان تر از خاندان خود سراغ ندارم، خداوند از جانب من به شما پاداش خیر دهد.

حدیث دوم

امام باقر علیه السلام می فرماید:

علی علیه السلام با یاران خود رهسپار منطقه جنگی بود، به دو یا یک میلی کربلا که رسیدند، مقابل یاران خود قرار گرفت و بر گِرد محلی به نام «مِقْدفان» گردش کرد و سپس فرمود: در این مکان، دویست پیامبر و دویست پیامبرزاده که همگی شهید به شمار می آمدند، به قتل رسیده اند، این جا محل بر زمین افتادن سواران و مکان کشته شدن عاشقانی است که به فیض شهادت نایل خواهند شد. کسی قبل از آنان بر آن ها پیشی نگرفته و پس از آنان نیز کسی به مقام آن ها نخواهد رسید. [2]

حدیث سوم

در کتاب خرائج از امام محمد باقر علیه السلام روایت می کند که فرمود: امام حسین علیه السلام قبل از اینکه شهید شود به اصحاب خود فرمود:

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله به من فرمود: ای پسر عزیزم! تو به زودی به سوی عراق روانه خواهی شد، زمین عراق همان زمینی است که پیامبران و اوصیای آنان در آن با یکدیگر ملاقات کردند، آن زمین را «عمور» می خوانند تو در آن زمین شهید خواهی شد و گروهی هم با تو شهید می شوند که درد نیزه و شمشیر را احساس نمی کنند، سپس این آیه را تلاوت کرد: قُلْنا یا نارُ کونی بَرْداً وَ سَلاماً عَلی ابراهیم [3]

جنگ برای تو و یارانت سرد و سلامت خواهد شد، سپس امام حسین به اصحاب خود فرمود: مژده باد شما را، گرچه دشمنان ما را می کشند ولی ما بر پیامبر صلی الله علیه و آله خود وارد خواهیم شد. سپس من به قدری که خدا بخواهد مکث خواهم نمود! بعد اول کسی که زمین برایش شکافته و او خارج می شود من خواهم بود، من با حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام و قیام حضرت قائم علیه السلام و زنده شدن پیامبر خدا صلی الله علیه و آله خارج خواهم شد، سپس افرادی از آسمان از طرف خدا نزد من می آیند که هرگز در زمین نازل نشده اند، جبرئیل، میکائیل،اسرافیل، گروهی از ملائکه بر من نازل خواهند شد حضرت محمد صلی الله علیه و آله و علی علیه السلام و من و برادرم و جمیع آن افرادی که خدا بر آنان منّت نهاده بوسیله شترانی از نور که احدی از مخلوقین بر آنها سوار نشده فرود می آئیم، پس از این جریان حضرت محمّد صلی الله علیه و آله پرچم خود را به اهتزاز می آورد و آن را با شمشیر خود به قائم (عج) ما می دهد. سپس ما آنچه را که خدا بخواهد مکث می نمائیم بعداً خدای توانا چشمه ای از روغن و چشمه ای از آب و چشمه ای از شیر در مسجد کوفه خارج می کند، پس از این جریان امیرالمؤمنین علیه السلام شمشیر پیامبر خدا را به من می دهد و مرا به سوی مشرق و مغرب می فرستد، من به هیچ یک از دشمنان خدا برنمی خورم مگر اینکه خون او را می ریزم، هیچ بُتی را نمی بینم مگر اینکه آن را می سوزانم، تا اینکه به هند می رسم و آن را فتح می نمایم. دانیال و یوشع خارج می شوند و به حضرت امیر علیه السلام می گویند: خدا و رسول راست گفته اند سپس ایشان با تعداد هفتاد مرد به سوی بصره می روند و دشمنان خود را می کشند. گروهی به جانب روم اعزام می شوند و خدای توانا پیروزی را نصیب آنان می نماید، بعداً هر حیوانی را که خدا گوشت آن را حرام کرده می کشم تا اینکه در روی زمین غیر از گوشت طیب و طاهر چیزی نباشد، من بر یهود و نصارا و سایر ملل اسلام شمشیر را عرضه می کنم و آنان را بین اسلام و شمشیر مخیر می نمایم، هر کسی از آنان اسلام بیاورد منّت بر او می گذارم و هر کس که از اسلام بیزار باشد خدا خون او را خواهد ریخت.

هیچ مردی از شیعیان ما روی زمین نیست مگر اینکه خدا ملکی می فرستد تا خاک را از روی او پاک نماید، زنان و مقام و منزلت او را در بهشت به وی معرفی نماید، در روی زمین شخص کور و زمین گیر و مبتلائی نخواهد بود مگر اینکه خدا به وسیله ما اهل بیت بلا را از او برطرف می کند به قدری برکت از آسمان به زمین نازل می شود که شاخه درخت از زیادی میوه می شکند، میوه زمستانی در تابستان و میوه تابستانی در زمستان خورده می شود، همین است معنای قول خداوند سبحان که می فرماید:

وَلَوْ انَّ اهْلَ الْقُری امَتُوا و اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیهِمْ برکاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الأرض ولکنْ کذَّبوا فَاخْذناهُمْ بِما کانوا یکسِبُون [4]

سپس خدای رئوف کرامتی به شیعیان ما عطا می کند که چیزی در زمین بر آنان پنهان نخواهد بود، حتی اینکه مردی از ایشان تصمیم می گیرد که علم اهل بیت خود را بداند آنان را آگاه می نماید. [5]

حدیث چهارم

از امام باقر علیه السلام روایت شده است که امام حسین علیه السلام خطاب به اصحاب خود فرمود:

ابْشِروا بِالْجَنَّةِ فَوَاللَّهِ انّا نَمْکثُ ما شاءَ اللّه بَعْدَ ما یجْری عَلَینا، ثُمَّ یخْرِجُنا اللَّهُ وَ ایاکمْ حَتَّی یظْهَرَ قائِمُنا فَینْتَقِمُ مِنَ الظَّالِمینَ وَ انَا وَ انْتُمْ نُشاهِدُهُمْ فِی السَّلاسِلِ وَ الْأَغْلالِ وَ انْواعِ الْعَذابِ [6]

مژده باد شما را به بهشت، به خدا سوگند پس از آنچه برای ما رخ دهد، آن قدر که خداوند بخواهد درنگ می کنیم، آنگاه خداوند ما و شما را بیرون می آورد تا قائم ما پیروز شود و از ستمکاران انتقام بگیرد! و من و شما آنان را در غل و زنجیر و عذاب گوناگون می بینیم.

حدیث پنجم

از امام زین العابدین علیه السلام نقل شده است که فرمود:

پدرم در شب عاشورا به اصحاب خود فرمود: من بیعت خود را از شما برداشتم، بروید به هر کجا که دوست دارید، این قوم غیر مرا طلب نمی کند، اصحاب گفتند: حمد خدای را که شهادت را نصیب ما فرمود که در رکاب تو جان بسپاریم. آنگاه حضرت در حق آنها دعا کرد و فرمود: اکنون بنگرید و منازل خود را در بهشت ببینید اصحاب چون سر بالا نمودند، منازل خود را مشاهده کردند و از این جهت در شهادت شتاب داشتند. [7]

پی نوشت ها

[1]  بحارالانوار، ج 44، ص 392

[2]  منهاج النجاح فى ترجمة مفتاح الفلاح/ مقدمه 2/ ص 86

[3]  انبیاء/ 69

[4]  اعراف/ 69. و اگر اهل شهرها و آبادى‏ها، ایمان مى‏آوردند و تقوا پیشه مى‏کردند، برکات آسمان و زمین را بر آنها مى‏گشودیم؛ ولى آنها تکذیب کردند؛ ما هم آنان را به کیفر اعمالشان مجازات کردیم

[5] بحارالانوار، ج 45، ص 80

[6]  مقتل الحسین علیه السلام للمقرّم، ص 215

[7]  فرسان الهیجاء، ج 2، ص 157