شاعر نمی‌تواند به خودش سفارش شعر بدهد

به گزارش خبرگزاری مهر، سودابه امینی در آستانه برگزاری جشنواره «شعر و داستان جوان سوره» در سخنانی عنوان کرد: تحولات جهان تنها درصورتی که منجر به تحول روحی شوند، می‌توانند دست‌مایه هنری قرار بگیرند و موجب خلق اثر اصیل و بی‌بدیل شوند. تربیت تماشای شاعرانه نیازمند تامل و تعمق در دو جهان درون و بیرون است و این ممکن نیست مگر به همت تماشای شاعرانه درون و بیرون جهان شاعر که در این راستا شاعر خود چراغ راه خویشتن است و اگر فنون شاعری را از معلمان و منتقدان شعر آموخته باشد، تربیت تماشا را باید به مدد شاعر تیزهوش و تیزبین درون خویش به سامان برساند. همه این مسائل زمانی ارزش پیدا می‌کند که در خدمت عواطف خیرخواهانه و صلح جویانه انسانی و در عین حال در مسیر ایجاد امنیت آرامش و صلح جهانی به کار گرفته شود.

وی ادامه داد: از طرفی وظیفه  ما تولید شعر متعهد نیست، بلکه وظیفه ما تربیت انسان متعهد است و مسلما برای تربیت انسان متعهد هم لازم نیست آموزش و پرورش پادگانی داشته باشیم وحکمفرمایی کنیم که چنین باید و چنان نباید انجام شود. برای تربیت انسان متعهد باید به ذات انسان احترام بگذاریم و دیگر هیچ؛ تنها دراین صورت است که هنرمتعهد خلق و نه تولید می‌شود. شاید بپرسید چه فرقی میان این دو هست؟ در پاسخ  باید بگویم در خلاقیت آزادی هست و در تولید تصنع و اجبار وجود دارد، در آزادی حقیقت هست و در تصنع دروغ دیده می‌شود.

این شاعر در پاسخ به اینکه اشعار سفارشی را در این جریان چگونه می‌توان بررسی کرد و آیا می‌توان در مجموع شعر سفارشی را نوعی آسیب دانست، تصریح کرد: نمی‌دانم اشعار سفارشی چیست اما می دانم هرچه هست شعر نیست؛ حتی خود شاعر هم نمی‌تواند به خودش سفارش شعر بدهد. تمرین و سیاه مشق را شاید بتوان به سفارش از آب درآورد اما شعر ناب را نه خوانده‌ام ونه دیده‌ام.

امینی سپس درباره اینکه آیا می‌توان شعر جوان امروز را شعری متعهد هم دانست و این تعهد آیا تفاوتی با شعر ارزشی و متعهد نسل نخست انقلاب اسلامی دارد، بیان کرد: اگر شاعری شعر متعهد سروده است، به خاطر این بوده که به حقیقتی قائل بوده و رنج خود را سروده است، وگرنه آنان که در پر قو زیسته‌اند نمی‌توانند دغدغه‌ و تعهدی داشته باشند.

وی در پایان در پاسخ به اینکه چرا به اشعار اجتماعی گاهی از سوی برخی منتقدان برچسب سفارشی بودن می خورد و بعضا رد می‌شوند، خاطرنشان کرد: با توجه به کلی بودن سوال، این پرسش ایجاد می‌شود که کدام شعر و کدام منتقد، قبولی نزد کدام جامعه و ردی برای کدام شاعر اهل نظر؟ جامعه‌ای که به دنبال خلق هنری است، باید به همه ظرفیت‌های هنری خود اجازه رشد و نمو بدهد. شما نمی‌توانید انتظار تربیت شاعری خوب داشته باشید؛ در حالی که دست سینماگر و تئاتری را بسته‌اید یا به عنوان مثال نمی‌توانید مجال تربیت  نقاش خوبی را از جامعه بگیرید و انتظار داشته باشید داستان‌نویس خوب تربیت شود. جامعه هنری باید در همه ابعادش رشد متعادل داشته باشد در چنین جامعه‌ای میتوان منتقد خوب هم تربیت کرد.