آناهیتا آروان - نویسنده شایسته تقدیر بخش داستان هشتمین دوره جایزه «پروین اعتصامی» - در گفت‌وگو با ایسنا درباره کتاب «بگذار تروا بسوزد» اظهار کرد: این رمان درباره عشق، خیانت، روابط عاطفیِ عمیق انسان‌ها و اعتماد و بی‌اعتمادی است. در واقع می‌توان گفت کتاب درباره مسائل اجتماعی، عاطفی و روابط انسانی است. توضیح دادن درباره قصه «بگذار تروا بسوزد» برایم سخت است، اما کتاب ترکیبی از وفاداری و بی‌وفایی و روابط عاطفی است که بیشتر در سفر می‌گذرد. منِ راوی و قهرمان قصه دارد و بر روی رابطه عاطفی انسان‌ها متمرکز است و ارزش‌های انسانی را که در دل اتفاقات وجود دارد بیرون می‌کشد و بیان می‌کند.
او همچنین درباره جایزه «پروین» و این‌که کتابش در این دوره از جایزه شایسته تقدیر شده است، گفت: جایزه پروین به خاطر اعتبارش تأثیرگذار خواهد بود. بردن جایزه باعث شود تعداد مخاطبان یک نویسنده بالا برود. به نظرم برگزیده شدن در جشنواره‌ها انتظارها را از نویسنده بالا می‌برد. زمانی که مخاطب با اثر برگزیده روبه‌رو می‌شود انتظار دارد اثر قابل توجه باشد و این طبیعی است.
آروان درباه تأثیر جایزه‌های ادبی نیز اظهار کرد: هیچ جایزه‌ای بی‌تأثیر نیست؛ البته بارها گفته‌ام هیچ نویسنده‌ای برای جشنواره نمی‌نویسد اما همه (خبرگزاری‌ها و مخاطبان جدی داستان) بر خروجی این جایزه‌ها متمرکز می‌شوند و برگزیده‌ها را می‌بینند. شاید کوچک‌ترین فایده جایزه ادبی در کشور دیده شدن به شکل گسترده‌تر باشد. به واسطه همین دیده شدن مخاطبان نویسنده را دنبال می‌کنند و بر نوشته‌هایش متمرکز می‌شوند و او را جدی‌تری می‌گیرند. قطعا جایزه‌ها تأثیرگذار هستند به‌ویژه جوایزی مانند جایزه «پروین» که بسیار معتبر است.
نویسنده کتاب «بگذار تروا بسوزد» درباره این‌که آیا فکر می‌کند ادبیات داستانی در کشور ما رونق ندارد، بیان کرد: من موافق چنین نظری نیستم که ادبیات داستانی ما بی‌رونق است. از نظر من ادبیات داستانی ما نه تنها بی‌رونق نیست بلکه در سال‌های اخیر موفق بوده است. نویسندگان خانم نیز کارهای بسیار برجسته‌ای ارائه کرده‌اند. می‌توان گفت در این سال‌ها کارهای بسیار قابل توجهی داشته‌ایم. خانم‌ها در زمینه‌هایی کار کرده‌اند که به نظر می‌رسید تا سال‌های پیش قلمرو مردان بوده است مانند مضامین مربوط به جنگ.
او سپس خاطرنشان کرد: کارها در این سال‌ها به قدری قابل توجه و خواندنی بوده که مخاطبان را درگیر کرده‌اند و آن‌ها کارهای نویسنده‌ها را دنبال می‌کنند. این موضوع به معنای این است که به داستان‌های داخلی اعتماد دارند و آن‌ها را می‌خوانند، بنابراین قبول ندارم که مخاطبان به آثار ترجمه توجه دارند و ادبیات داستانی ما رونق ندارد. من حتی معتقدم در این سال‌ها ادبیات داستانی ما پررنگ‌تر شده است.
آناهیتا آروان درباره این‌که چرا فکر می‌کند در این سال‌ها زن‌ها موفق‌تر ظاهر شده‌اند، گفت: دلایل زیادی دارد و این موضوع به جهت علمی قابل بررسی است. اما شاید یکی از دلایل آن این است که خانم‌ها در عرصه داستان‌نویسی بسیار حرفه‌ای عمل می‌کنند. آن‌ها داستان را جدی گرفته‌اند و کاملا حرفه‌ای می‌نویسند. همچنین زن‌ها پیگیرانه و با صبوری کار می‌کنند و طبیعی است که حرفه‌ای با آن‌ها برخورد شود و مخاطبان حرفه‌ای‌تر داشته باشند. از طرف دیگر خودباوری و ایمان به خویشتن در آن‌ها بسیار بالا رفته است. همچنین توانایی بیرون کشیدن حس‌های ناب انسانی به‌ویژه حس‌های زنانه در اتفاقات خیلی خیلی ساده، کاری است که داستان‌نویس‌های زن ما در چند سال اخیر در آثارشان انجام دادند. برگزیده‌های بسیاری از جوایز در سال‌های گذشته خانم بودند که این نشان می‌دهد آن‌ها گوی سبقت را از آقایان ربوده‌اند.
او در پایان تأکید کرد: حادثه‌محوری آثار داستانی زن‌ها، ژرف‌نگری در اتفاقات ساده و بیرون کشیدن حس‌های ناب و ناشناخته از این اتفاقات شاید دلایل موفقیت داستان‌نویسان زن باشد.
