این شاعر در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: سرودن شعرهایی که ساحت روشنگرانه شعر آیینی را به سمت تکرار و شعار می‌برد از سر شاعر آیینی‌سرا رفع تکلیف نمی‌کند. او باید درباره مطلبی که قرار است موضوع شعرش باشد شناخت کافی داشته باشد. در تصویرها و ایماژهای شاعرانه نیز باید شعر دینی آیینه دین و حقیقت روشن مذهب و به دور از تصنع و تکلف‌های گوناگون یا غلوهای شاعرانه باشد.
او درباره اهمیت بازشناسی و تاثیر بررسی قیام عاشورا در سرایش شعرهای آیینی گفت: در ژانر ادبیات مذهبی، واژگان و مفاهیم خاصی به کار می‌روند که القاکننده باورها و اعتقادات دینی و آیینی‌اند و با کدهای تعریف‌شده و مشخص، آثاری با درون‌مایه‌های مذهبی خلق می‌کنند.
اصلاحی با بیان این‌که «عاشورایی‌ها» بخش عمده‌ای از ادبیات منظوم و منثور آیینی را دربر می‌گیرند بیان کرد: حماسه قیام کربلا از غنی‌ترین و بارزترین بخش‌های ادبیات مذهبی و شیعی است که به همت شاعران، ادیبان و نویسندگان شکل گرفته و ماندگار شده است. اما صرف پرداختن به بحث تشنگی شهدای کربلا که قسمت سوزناک مراثی و مقاتل را تشکیل داده است نباید هدف از قیام امام (ع) را به حاشیه بکشاند یا کمرنگ کند.
این شاعر افزود: در واقع هدف ارزشمند امام حسین(ع) یعنی ظلم‌ستیزی و اقامه امر به معروف و نهی از منکر باید با شگردهای خاص ادبی نظیر نگاه نو، عمیق و لطیف بر اساس اخلاق‌مداری به نسل امروز و فردا ارائه شود، بی آن‌که به شعار بیانجامد یا فقط به عزاداری ختم شود؛ نثر یا نظم با چنین ویژگی‌ای می‌تواند عاشقان واقعی عاشورا و کربلا را به قیام علیه ظلم و ایستادگی در برابر ظلم ترغیب کند.
اصلاحی سپس بر شناساندن مفاهیم دینی و باورهای اعتقادی به دور از بزرگ‌نمایی و بدعت‌های اشک‌انگیز تاکید کرد.
او با اشاره این‌که شعر آیینی یک شعر متعهد، صمیمی، موجز و بدون اغراق یا تناقض است درباره تعدد جشنواره‌ها و نشست‌های این حوزه بیان کرد: جشنواره‌هایی که با موضوعات مذهبی و دینی برگزار می‌شوند باید با هدف ترغیب شاعران به سرودن شعرهای دینی و ایجاد انگیزه برای مطالعه و توجه به آموزه‌های دینی برگزار شوند اما متاسفانه گاهی به انبوه‌سرایی و سفارشی شدن شعرها منجر می‌شوند.
اصلاحی در پایان گفت: وقتی یک شاعر خود را مجبور به سرودن درباره مضامین تعیین‌شده در یک جشنواره می‌کند در واقع ارزش و اعتبار سروده‌های خود را زیر سوال می‌برد چون به شعرسازی می‌اندیشد نه شعرسرایی و سپس به جای این‌که سواد آیینی خود را تقویت کند و اشراف بر مذهب، دین و اعتقادات خویش را افزایش دهد و شعری ناب بسراید تنها به کسب رتبه و رقابت می‌اندیشد.
