دهه 70، دوره تاریک سیاست آمریکا، اما فرصتی طلایی برای هالیوود برای ساخت فیلم‌های مختلف در مورد آن، بود. یکی از بهترین فیلم‌های ساخته شده در مورد آن دوره، «همه مردان رییس جمهور» All the President’s Men است، فیلمی که داستان دو خبرنگار روزنامه واشینگتن پست The Washington Post که ماجرای سرپوش گذاشتن بر رسوایی واترگیت Watergate را برملا می‌کنند، را روایت می‌کند. رسوایی که در نهایت به استعفای ریچارد نیکسون Richard Nixon از مقام ریاست جمهوری منجر شد. پس از چهل سال، هنوز هم این اتفاق منبع الهام فیلم‌های زیادی است. (برای مثال فیلم موفق «افشاگر» Spotlight).
در زیر جزییات جالبی در مورد فیلم «همه مردان رییس جمهور» را آورده‌ایم.
13 حقیقت جالب در مورد فیلم All the President’s Men ـ قسمت اول
7- … اما ردفورد اغراق می‌کرد.
آیا واقعا فیلم‌نامه نهایی «همه مردان رییس جمهور» نوشته کسی بجز گلدمن بود؟ خیر. به گفته ریچارد استیتون Richard Stayton، نویسنده مجله Written By که نسخه نهایی را با نوشته‌های گلدمن مقایسه کرده است، فیلم‌نامه «همه مردان رییس جمهور» فقط و فقط نوشته گلدمن است.
8- هافمن و برنستین رابطه نزدیکی با هم داشتند.
این بازیگران وقت زیادی را با کسانی که نقش آن‌ها را بازی می‌کردند، می‌گذارند. وودوارد شخصیتی درون‌گرا داشت، اما برنستین که آدمی صمیمی و برون‌گرا بود، با هافمن رابطه خوبی داشت. حتی او را برای شام به خانه‌اش دعوت کرد و برای واقعی‌تر شدن داستان، ساعت مچیش را به او داد.
9- قسمت کمی از داستان، براساس واقعیت نیست.
برخلاف توجه زیاد به جزییات و اهمیت صحت اتفاقات در فیلم، یک صحنه آن نه در واقعیت اتفاق افتاد و نه در کتاب آن وجود دارد: صحنه‌ای که برنستین با تماس تلفنی الکی منشی (با بازی پالی هالیدی Polly Holiday) را از میزش دور می‌کند تا بتواند یواشکی به دیدن رییس او (با بازی ند بیتی Ned Beatty) برود. به گفته گلدمن، این تنها چیزی است که از فیلم‌نامه نوشته برنستین و افرون در فیلم‌نامه اصلی استفاده شده است.
10- اتاق خبر واشینگتن پست در فیلم، نسخه بسیار دقیق بازسازی شده از اصل آن است.
با این‌که بیشتر صحنه‌های فیلم در لوکیشن‌های واقعی آن‌ها فیلم‌برداری شده است، از جمله دادگاهی که دزدان واترگیت در آن محاکمه شدند، اما امکان فیلم‌برداری در اتاق خبر اصلی واشینگتن پست وجود نداشت. چرا که عده زیادی روزانه در آن‌جا مشغول کار هستند. بنابراین دست‌اندرکاران فیلم تصمیم به ساخت نسخه یکسان آن گرفتند.
طراح تولید، جورج جنکینز George Jenkins بیش از 150 میز دقیقا مشابه میزهای ساختمان پست خرید و تمام آن‌ها را مشابه میزهای آن‌جا رنگ زدند. روزنامه‌نگاران پست پس از دیدن تلاش آن‌ها برای ساخت این دکور، بخشی از وسایل خود را به آن‌ها دادند. جنکینز برای زحماتش برنده جایزه اسکار شد.
11- صحنه‌های فیلم‌برداری شده در اتاق خبر، تنها صحنه‌های کاملا روشن فیلم هستند.
فیلم‌بردار، گوردون ویلیس Gordon Willis برای تایید بر رمز‌آلود بودن داستان، اکثر صحنه‌های داخلی را با حداقل نور و حداکثر سایه، فیلم‌برداری کرده است. تنها صحنه‌ای که کاملا روشن است، اتاق خبر است، جایی که حقایق را برای همه روشن می‌کند.
12- هافمن و ردفورد دیالوگ‌های یکدیگر را از به خاطر سپردند.
از همان ابتدا، جالب‌ترین نکته داستان از نظر ردفورد، ارتباط وودوارد و برنستین باهم بود. این‌که چطور دو مرد کاملا متفاوت (یک جمهوری‌خواه واسپ WASP و یک آزادی‌خواه یهودی) برای پیدا کردن حقیقت با هم همکاری می‌کنند. برای نشان دادن این صمیمیت در فیلم، هافمن و ردفورد علاوه بر دیالوگ‌های خود، دیالوگ‌های یکدیگر را نیز به خاطر سپردند تا شخصیت‌های آن‌ها بتوانند تکمیل کننده جملات و نظرهای یکدیگر باشند. همین کار باعث روان شدن دیالوگ‌ها بین آن‌ها شد. این نکته را می‌توان به خوبی در صحنه‌هایی که این دو مشغول بازجویی هستند، دید. هافمن و ردفورد تیم خوبی را تشکیل دادند.
13- رتبه‌بندی این فیلم جزو فیلم‌های PG (با نظارت والدین)، اتفاق نادری بود.
در ابتدا قرار بود این فیلم به خاطر استفاده از کلمات نامناسب جزو فیلم‌های بزرگسالان R رده‌بندی شود، اما در آخر رتبه PG به آن داده شده که اتفاق نادری است. چرا که معمولا فیلم‌هایی که یک کلمه ناسزا در آن استفاده شده باشد رده R را می‌گیرد، چه برسد به فیلمی که 10 بار در آن از این کلمات استفاده شده باشد.
این مطلب از نوشته ارید دی اسنیدر Eric D Snider از سایت MentalFloss گرفته شده است.
کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.
Post Views:
32
