یکی از بزرگترین موانعی که بر سر راه خودروهای الکتریکی قرار دارد و از پذیرش آن در مقیاس گسترده از سوی خریداران جلوگیری میکند، موضوع مسافت قابل دسترس و ترسهایی است که در این زمینه در ذهن مردم وجود دارد. خودروهای الکتریکی امروزی دارای میزان پیمایش ماکزیمم حدود 160 تا 400 کیلومتر به ازای یک بار شارژ کامل هستند و چنین رقمی نمیتواند با خودروهای معمولی رقابت کند. موضوع وقتی بغرنجتر میشود که در حین حرکت نیاز به روشن شدن چراغها یا برفپاککنها یا نیاز به فعال شدن سیستم تهویهی هوا باشد.
مرکز تحقیقاتی فرانهوفر (Fraunhofer) آلمان، به منظور برگرداندن ورق به نفع خودروهای الکتریکی و تغییر نسبی اوضاع، در حال کار روی طراحی نوع جدیدی از باتری است که در صورت موفقیت میتواند مسافت بیشینهی پیموده شده با یک بار شارژ توسط خودروهای الکتریکی را تا میزان 1000 کیلومتر برساند.
باید توجه داشته باشیم که خودروهای الکتریکی دارای باتری منفرد و واحدی نیستند؛ بلکه آنها دارای مجموعهای از بستهها یا پکهای باتریاند و هر کدام از این بستهها از هزاران سلول باتری منفرد ساخته شدهاند. این بستهها در کنار هم قرار گرفته و از طریق اتصالات الکتریکی به هم متصل شده و در نهایت سیستم باتری یک خودروی الکتریکی را شکل میدهند.
این سلولهای باتری هر کدام به صورت جداگانه مستلزم محفظهبندی مختص خود، ترمینالها، سیمکشی، کابلها و همچنین مانیتورهای الکترونیکی برای خود هستند که همهی این موارد روی هم رفته تا میزان 50 درصد از فضای کل بستهی باتری را اشغال خواهد کرد. در کنار همهی اینها، باید در نظر داشت که وجود این ارتباطات الکتریکی در سیستم باتری باعث ایجاد مقاومت الکتریکی در این بخشها شده و در نتیجه منجر به اتلاف و تضعیف جریان الکتریکی میشود.
انستیتوی فرانهوفر با همکاری گروه مهندسی تسینکروپ (ThyssenKrupp) و گروه مهندسی خودروی IAV و مرکز IKTS در دردسن آلمان در حال توسعهی EMBATT هستند؛ نوع جدیدی از باتری که شمار اجزای اشاره شده در یک بستهی باتری را کاهش میدهد و در قالب یک طراحی بسیار سادهتر، میتواند فضای زیادی را از حجم بستههای فعلی آزاد کند و طبیعتا این فضای اضافی را میتوان در ادامه برای توسعهی ظرفیت ذخیرهی الکتریسیته مورد استفاده قرار داد.
راهنمای ساخت و ایدهی اولیهی باتری EMBATT از یک منبع توان الکتریکی دیگر گرفته شده است. ما در اینجا در مورد سلولهای پیل سوختی صحبت میکنیم. سلولهای سوختی با استفاده از ترکیب اکسیژن با یک گاز دیگر همانند هیدروژن یا متان در داخل یک غشای نفوذپذیر کار میکنند و حاصل این روند هم تولید الکتریسیته است. یکی از مولفههای کلیدی در چنین سلولهایی، پدیدهای است که با نام صفحه (پلیت) دوقطبی شناخته میشود. این صفحه هر دو سمت سلول را پوشش میدهد و دارای چند عملکردهای مشخص است؛ اما هدف اصلی آن، عمل کردن به عنوان الکترودهایی است تا به این ترتیب بتوانند الکتریستهی تولیدشده توسط سلولی با یک صفحه به عنوان آند و صفحهی دیگر به عنوان کاتد را جمعآوری کند.
ایدهی فرانهوفر این است که ما محفظهها و اتصالدهندههای منفرد را در داخل بستههای باتری با صفحههای مشابهی که در متن اشاره شد جایگزین کنیم. در این صورت به جای اینکه سلولهای باتریها در کنار یکدیگر قرار داده شوند، میتوانند به طور مستقیم و روی یکدیگر در یک ناحیهی بزرگ سوار شده و توسط این صفحهها پوشش داده شوند؛ صفحههایی که جریان الکتریکی از میان سطح آن عبور خواهند داد. چنین کاری نه تنها طراحی را سادهتر میکند، بلکه مقاومت الکتریکی را نیز به میزان زیادی کاهش میدهد و الکتریسیتهی بیشتری را بهطور سریعتری فراهم میکند.
در طراحی فرانهوفر، صفحهی دوقطبی اشارهشده به شکل یک نوار فلزی است که در هر دو سمت خود با ترکیب سرامیک پودرشده، پلیمیرها و مواد رسانای الکتریسیته پوشیده شده است. در این ساختار، سرامیک به عنوان یک واسط ذخیرهی انرژی عمل میکند که در آن بسته به شکل پوشش، یک سمت از نوار به عنوان آند و سمت دیگر به عنوان کاتد عمل میکند.
بر پایهی اعلام فرانهوفر، این آرایش از باتریها میتواند باعث ساده شدن روند تولید و همچنین افزایش عمر مفید باتریها شود. نتیجهی اصلی تمام تغییرات فوق این خواهد بود که خودروهای الکتریکی میتوانند باتریهایی بزرگتر و پرظرفیتتر را روی خود داشته باشند؛ باتریهایی که در عین حال در قیاس با باتریهای کنونی، فضا یا وزن بیشتری را به خود اختصاص نمیدهند و میتوانند مسافت بیشینهی پیمایش در خودروهای الکتریکی را به طور متوسط تا مقدار 1000 کیلومتر به ازای هر شارژ کامل، برسانند.
در حال حاضر EMBATT در مقیاس آزمایشگاهی مورد تایید قرار گرفته است. اما شرکای تجاری در حال کار روی این طرح هستند تا بتوانند فناوری آن را در مقیاس تجاری نیز گسترش دهند و ما شاهد نصب و استفاده از باتریهای جدید در خودروهای الکتریکی از سال 2020 باشیم.