سرویس ورزش مشرق – شاید بدترین نوع مدیریت این باشد که بانوان یا آقایان رییس، تا مجبور به کاری نشوند اقدام به انجامش نکنند! موضوعی که بارها در ابعاد مختلف اجتماعی، سیاسی و فرهنگی شاهد نمونه های متعدد از این دست بوده ایم.
تا وقتی یک پل محل عبور است و ریزش نداشته از آن کار می کشیم و هیچ برنامه ای برای ترمیم و نگهداری اش انجام نمی دهیم تا سرانجام پل فرو بریزد و جان عده ای به خطر بیفتد و یا از بین بروند، تازه آن وقت به فکر احداث یک پل جدید می افتیم که زمان‌برتر، هزینه‌برتر و البته به مراتب دشوارتر از ترمیم و نگهداری یک بنا، یا سازه فلزی، آجری و یا بتنی است!
قطعا با مرور همین چند خط، نمونه های متعددی از این دست سهل انگاری ها در محله اطراف خود را به یاد آورده اید که در شهر یا روستای محل اقامت تان درباره اش به مسئولان گوشزد شده و هر بار با پاسخ مشابه "انشاالله به وقتش انجام می شود" مواجه گشته اید!
اگر امروز کنفدراسیون فوتبال آسیا سئوال می کند چرا به دستوراتی که 19 سال پیش قبل از راه اندازی اولین دوره لیگ برتر در ایران گفته، عمل نشده است، برای همین است که جان تماشاگران در استادیوم ها به خطر نیفتد. مدتی گفته می شد از نظر تجهیزاتی امکان بازسازی نیست و یا هزینه های سرسام آوری دارد. برخی اوقات هم کمبود زمان برای رساندن یک سازه ورزشی به استانداردهای لازم را بهانه این موضوع عنوان می کردند که البته خلاف همه این ادعاها در پاییز سال 1397 اثبات شد.
آنجا که AFC تهران را به عنوان محل برگزاری دیدار برگشت فینال لیگ قهرمانان 2018 آسیا میان کاشیما آنتلرز ژاپن و پرسپولیس در نظر گرفت و قرار شد اینفانتینو رییس فیفا و کولینا رییس کمیته داوران آن و همه مقامات برجسته کنفدراسیون فوتبال آسیا برای تماشای این دیدار راهی تهران شوند. تهران برای تأیید شدن تنها 10 روز فرصت داشت تا استادیوم پیر آزادی را به شکلی مدرن و امروزی تغییر شکل بدهد. جایگاه ویژه تخریب شده و جایگاهی برای ایستادن تیم قهرمان روی آن تعبیه شود. راهروها برای محل استقرار خبرنگاران تغییر شکل داده و خلاصه دهها اتفاق مهم دیگر در استادیوم آزادی رخ بدهد تا تهران بتواند شرایط میزبانی را احراز کند و اتفاقا با کار سه شیفته و شبانه روزی همه این کارها انجام شدند!
بیشتر بخوانید:
پس می توانستیم و اقدامی نمی کردیم؟ بودجه بود و می گفتیم پول نداریم؟ مهندسین نقشه کش و نیروی کار به مقدار لازم موجود بود و گفته می شد کسی نیست؟
امروز از اهواز خبر می رسد صندلی های ورزشگاه فولاد آره نا شماره گذاری نشده است! چسباندن یک عدد، جلو یا پشت صندلی سخت تر است یا احداث یک استادیوم؟ کسی که ورزشگاهی به آن عظمت را ایجاد کرده نمی توانسته شماره های صندلی هایش را هم بچسباند؟ کار را که کرد...آن که تمام کرد، اینجا به درستی مصداق پیدا می کند.
لطفا مقامات مسئول از این پس از مشاوران و معاونان خود بخواهند مادامی که یک پروژه 0 تا 100 تمام نشده قراری برای قیچی کردن روبان افتتاحش نگذارند. حتما باید تهدید و محرومیت و جریمه باشد تا کار کنیم؟ یکبار برای همیشه این قاعده زشت و ناپسند را به پایان ببریم. ورزشگاهی که فلان مسئول افتتاح می کند ممکن است محل حضور یکی از نزدیکان خودش در آن باشد. پس لااقل اگر به جان و سلامتی هموطنان خودتان بی اعتنا هستید برای اعضای خانواده خودتان ارزش قایل شوید که ممکن است روزی روی یکی از همان صندلی ها بنشینند!
اینجاست که آرزو می کنیم ای کاش AFC ایران را میزبان دائمی فینال های لیگ قهرمانان آسیا اعلام می کرد و هر سال فینال در یک شهر برگزار می شد تا لااقل هر سال و ظرف 10 روز اتفاقاتی در حد بهترین ورزشگاه های اروپا را در ایران شاهد باشیم و در نهایت پس از یکی دو دهه همه شهرهای کشور دارای ورزشگاه هایی قابل قبول و استاندارد شوند.
