به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی خبرگزاری میزان، نمایش «تماشاچی محکوم به اعدام» به نویسندگی ماتئی ویسنی یک و کارگردانی سینا میرشمسی این شب‌ها در تماشاخانه نوفل لوشاتو روی صحنه رفته است.
این نمایش تجربه دوم میرشمسی در مقام کارگردان بوده و در نوع خود نسبت به اثر قبلی این کارگردان جوان گامی رو به جلو محسوب می‌شود، اثری که می توانست با کمی ریزبینی و دقت بیشتر به نمایشی قابل دفاع مبدل شود.
میرشمسی در این تئاتر به سراغ متن دغدغه مندی رفته و می خواهد مخاطب را در جریان یک قضاوت شخصی قرار دهد، تماشاگری که به دیدن یک نمایش آمده اما پس از مدتی خود را در جایگاه اشتباه کردن می بیند، میرشمسی تا اینجا کار به طور کامل به متن و دغدغه آن وفادار است.
ضرباهنگ شروعی نمایش در هنگام ورود تماشاگران بسیار خوب بوده اما دکور کمی ناکارمد ساخته شده است، دکور که در اکثریت زمان اجرا بلااستفاده بوده و نمی تواند در طراحی میزانسن کمک چندانی به کارگردان کند.
طراحی صحنه نمایش کمی با بی سلیقگی روبرو بوده و به نوعی مختص اثر ایجاد نشده است، اتفاقی که با استفاده از صندلی های مرسوم اداری و یا میزی اداری در محوطه دادگاه کمی توی ذوق می زند، از طرفی حضور نوازنده درام در گوشه صحنه آن در بخشی از دکور بی نظمی را دو چندان می کند.
حضور عنصر موسیقیایی در نمایش تماشاچی محکوم به اعدام همچون حضورش در طراحی صحنه در خود نمایش هم تافته ای جدا بافته بوده و کمکی به روند داستان نمی کند، اکثریت موسیقی نمایش به صورت انتخابی و بازپخش است اما موزیسین حاضر در صحنه تنها در بخش های ابتدایی و پایانی به کمک اثر می آید.
بازیگری را باید یکی از نقاط مثبت نمایش دانست، مجتبی بیات به عنوان نقش محوری این نمایش به درستی انتخاب شده و بازی درخشانی را در جای جای اثر ارائه می کند؛ از سویی بازیگران دیگر نیز به نوبه خود سعی در پیشبرد داستان دارند و در لحظاتی اتفاقات جذابی را رقم می زنند.
اما آنچه شاید تعادل بین اجرا و مفهوم را بر هم می زند، اصرار بیش از حد اثر در کمیک بودن آن است، استفاده از شوخی هایی که در نوع خود محترمانه هم هستند، متن را از دغدغه اصلی که تاثیرگذاری روی مخاطب است دور می کند.
شوخی هایی که توقع مخاطب را از اثری جدی به سوی روایتی کمیک هدایت می کند، تا جایی که مخاطب بیش از اینکه به دنبال کردن قصه بپردازد در جستجوی داستان‌های کمدی اثر است، این اتفاق بزرگترین ضعف تماشاچی محکوم به اعدام است.
این اثر به نوبه خود تلاش جسورانه‌ای محسوب می شود زیرا کارگردان متن خوب و هرچند مستعملی را استفاده کرده اما در نحوه پیاده کردن متن کمی دقت لازم بوده است، اتفاقی که اگر فدای خنده های مخاطب نمی شد می توانست حتی نمایشی درخشان را رقم بزند.
تماشاچی محکوم به اعدام تمامی نقاط ضعف و قوت به عنوان دومین تجربه سینا میرشمسی توانسته تاکنون رضایت مخاطبان را به خود جلب نماید اما باید دید خود کارگردان تا چه به آنچه که در ذهن داشته رسیده است.