از عوامل مستعدکننده آسپرژیلوزیس مهاجم حاد ریوی می‌توان به نوتروپنی بلند مدت، به ویژه در بیماران مبتلا به لوکمی یا دریافت کنندگان پیوند مغز استخوان، مصرف کنندگان کورتیکو استرویید، افراد شیمی درمانی شونده از طریق انهدام بافت ها به کمک سموم و در مقیاس کوچکتر، در بیماران مبتلا به ایدز و گرانولوماتوز مزمن اشاره نمود.
ممکن است که نشانه های بالینی به مانند پنومونی حاد باکتریایی نمایان شده و علائمی چون تب، سرفه، درد ریه به همراه خونریزی و لخته شدن خون در رگ‌ها و یا نکروزه شدن ریه‌ها پدیدار گردد.
یک بیمار شاخص از این گروه دارای گرانولوسیتوپنی بوده و مصرف کننده آنتی بیوتیک‌های با دامنه اثر گسترده برای تب نامشخص می باشد. نتایج رادیولوژی از اهمیت خاصی برخوردار نبوده و معمولا پاسخ آزمون های رسوب آنتی بادی در سرم خون، منفی است.
تشخیص بالینی این گروه از آسپرژیلوزیس که معمول‌ترین حالت در میان بیماران با نقص سیستم ایمنی می باشد، الزامی است.
آسپرژیلوزیس نکروزه کننده مزمن بدون درد، کند پیشرونده و حالت نیمه مهاجم از عفونت بوده که در بیماران با نقص سیستم ایمنی ملایم و به ویژه آنهایی که دارای پیشینه ابتلای به بیماری‌های ریوی هستند، قابل مشاهده می باشد.
دیابت ملیتوس، سارکوییدوزیس و استفاده از مقادیر پایین گلوکوکورتیکوییدها از دیگر عوامل مستعد کننده به این بیماری قارچی به شمار می آیند. از نشانه های معمول می توان به تب، سرفه، تولید خلط و پاسخ مثبت به آزمون رسوبات آنتی بادی سرم خون اشاره کرد.
درمان
از مهمترین ویژگی هایی که در مورد درمان عفونت آسپرژیلوزیس وجود دارد این است که به دلیل شدت و ضعفی که در میان اشکال مختلف بیماری های قارچی آسپرژیلوزیس مشاهده می‌شود، نوع درمان آنها نیز متفاوت از یکدیگر هستند. برای نمونه، روش درمان آسپرژیلوزیس مهاجم و آسپرژیلوزیس نکروزه کننده مزمن کاملا متمایز از نوع درمان آسپرژیلوزیس و آسپرژیلوزیس ریوی و آلرژی زاست.
برای درمان آسپرژیلوزیس مهاجم و آسپرژیلوزیس نکروزه کننده مزمن استفاده از داروهای ضدقارچی درون وریدی الزامی است. برای درمان عفونت های اخیر، وریکونازول (Voriconazole) به عنوان نخستین آنتی بیوتیک ضدقارچی مورد استفاده قرار می گیرد ولی در برخی موارد به صورت ترکیبی با داروهای دیگر نظیر کاسپوفانجین (Caspofungin) تجویز می گردد.
اگر چنانچه درمان از طریق آنتی بیوتیک های معمول میسر نباشد می توان آمفوتریسین را جایگزین نمود. همچنین، آسپرژیلوزیس ریوی و آلرژی زا به کمک کورتیکو استروییدها قابل درمان می‌باشد؛ به علاوه، بررسی‌ها نشان می‌دهد که استفاده همزمان از داروهای ضدقارچی خوراکی ایتراکونازول برای کنترل و درمان آسپرژیلوزیس ریوی و آلرژی زا سودمند است.
برای درمان آسپرژیلوما می توان در دراز مدت از ایتراکونازول خوراکی بهره جست. استفاده از آمفوتریسین نیز در شمار اندکی از بیماران به عنوان نخستین روش درمانی انجام گرفته است. مطالعات نشان می دهد که داروهای ضدقارچی در این زمینه، از طریق بالا بردن نفوذپذیری غشای سلولی سبب نشت ترکیبات درون سلولی به بیرون می شوند.
برای خواندن بخش اول- آسپرژیلوزیس ریوی- اینجا کلیک کنید.
