خبرگزاری مهر، گروه سیاست-محمد مهدی رحیمی: این روزها اخبار پیشروی های ارتش سوریه در محورهای مبارزاتی و بویژه در حلب، جای خود را به خبرهای آتش بس و البته نقض آن داده است.
گرچه این اتفاق به هیچ وجه به معنای پایان نبرد نظامی و جنگ و خونریزی در شام نیست و چه بسا همین آتش بس نیم بند، خود نشانه ای بر فرآیند سخت و پیچیده پایان بحران در سوریه و اهمیت مبارزه کامل با تروریست ها تا نابودی آنها باشد، اما به هرحال علامتی است برای پیش بینی رخدادهای آینده این کشور.
در خصوص تحولات اخیر سوریه و با توجه به برگزاری نشست «آستانه»، ملاحظات مختلفی وجود دارد که در ادامه به برخی از آنها اشاره می شود؛
الف) جمهوری اسلامی ایران از ابتدای بحران سوریه، بر گزینه سیاسی برای حل این قائله تاکید داشته و در این مسیر پیشنهادات مشخصی را هم ارائه نموده است. این ایده های سیاسی در تمام 6 سال گذشته به موازات حضور میدانی و مستشاری ما در دستور کار بوده است، از این رو در شرایط فعلی که سایر بازیگران و بویژه طرف مقابل ناکام از توفیقات میدانی، رو به راه حل سیاسی آورده است، نباید پیش قدم بودن کشورمان و جایگاه آن در نابودی تروریست ها فراموش شود.
به بیان دیگر همانگونه که مستشاران نظامی ایران بالاترین قدرت تصمیم سازی را در میدان نبرد دارند در آوردگاه دیپلماتیک نیز نمایندگان سیاسی کشورمان باید همین دست بالا را حفظ کنند و مقامات دستگاه دیپلماسی ایران باید برای حراست از دستاوردهای مستشاری کشورمان و پاسداری از خون شهدای مقاومت، با اراده ای از همان جنس وارد کارزار رایزنی دیپلماتیک شوند.
ب) در همین راستا، عدم انتخاب سفیر ایران در سوریه اقدامی غیرقابل پذیرش و تعللی بیجا تلقی می شود. در حالیکه اکنون توجه به رویکرد سیاسی، بیش از همیشه فراگیر شده است، پذیرفته نیست که سفارت ایران 3 ماه بدون سفیر اداره شود و عملا جمهوری اسلامی ایران نماینده ارشد سیاسی در دمشق نداشته باشد. اقدامی که طولانی شدن آن با تفاسیر مختلف و بعضا نگران کننده ای در داخل و خارج از کشور همراه شده است.
ج) تردیدی در نقش آفرینی مثبت و موثر روسیه در عرصه میدانی سوریه و اثرگذاری آنها در تشدید توفیقات ارتش اسد وجود ندارد. بویژه که روس ها با در اختیار داشتن کرسی ثابت در شورای امنیت سازمان ملل و حق وتو، عملا در عرصه سیاسی هم مانع برخی اقدامات غربی ها ضد دولت و ملت سوریه شده اند، اما نباید فراموش کرد که این حضور روس ها متاخر از مستشاران ایرانی و به تعبیری با علم به دست برتر ارتش و گروه های هم پیمان آن صورت گرفته است.
در واقع روس ها آنگاه که پی بردند بشار بیدی نیست که با بادهای عبری و عربی و غربی بلرزد و از حمایت همه جانبه ایران و محور مقاومت از دولت قانونی اسد آگاه گردیدند، حاضر به حضور پررنگ و عملیاتی در این کشور شدند. از همین باب در مذاکرات سیاسی نباید تمامی تخم مرغ ها در سبد روسیه قرار بگیرد و عملا خدای ناکرده، ایران مهره ای در اختیار پوتین باشد که هرگونه که خواست در بازی دیپلماتیک آنرا جابجا کند.
البته تاکنون هم این ملاحظه رعایت شده و امید است با تداوم اجرای سیاست گذاری های کلان ابلاغی در این موضوع، ایران یار روس ها در عرصه سیاسی باشد نه ابزار آنها.
د) همه تحلیل گران تحولات سوریه بر نقش موثر و بعضا تعیین کننده گروه های مقاومت اسلامی و در راس آنها حزب الله لبنان تاکید دارند. در همین آزادسازی حلب، خبرها حکایت از مجاهدت مثال زدنی نیروهای ویژه حزب الله دارد که در نتیجه آن آزادسازی استراتژیک ترین شهر سوریه با سرعتی غیرقابل پیش بینی محقق شد. طبیعی است که این نقش آفرینی برای جبهه مقابل و تروریست هایش بسیار گران تمام شده و به هر شکل ممکن تلاش می کنند آنرا خنثی کنند.
اظهارات اخیر و چندباره مقامات ترکیه مبنی بر اینکه ایران باید حزب الله را از سوریه خارج کند، بارزترین نمونه این دست و پا زدن های بی حاصل است. در چنین شرایطی باید رساتر از همیشه این صدا از ایران به گوش جهانیان برسد که محور مقاومت و حزب الله قهرمان، بنا به درخواست رسمی دولت قانونی سوریه در این کشور حضور داشته و این نقش آفرینی تا نابودی تمامی تروریست ها تداوم خواهد داشت.
