به گزارش خبرگزاری مهر، اولین نشست تخصصی ادبیات پایداری، به مناسبت سالروز آزاد سازی خرمشهر امروز سه شنبه دوم خرداد با حضور مرتضی سرهنگی، میرشمس الدین فلاح هاشمی و جمعی از دانشجویان کارشناسی ارشد ادبیات پایداری در سالن مدرس رضوی دانشگاه تهران برگزار شد.
سرهنگی ابتدای این نشست گفت: شروع هر جنگ دو مسئله لازم دارد؛ اراده و بهانه. آن زمان ایران ٧ برابر عراق برتری طبیعی داشت. قرارداد الجزایر بهانه بود و اراده هم اراده جهانی بود تا این جنگ اتفاق بیفتد.
وی افزود: ادبیات جنگ متولد می شود و ساخته نمی شود. ما دو دستور زبان برای جنگ داریم: اول، دستور زبان تبلیغی که پر از شور و هیجان است. رجز خوانی ها وجود دارد که در شیعه هم سنت است و اغراق و مبالغه دارد. دوم، دستور زبان تعقلی که مربوط به عصر بعد از جنگ است. ارزش و قیمت جنگ مشخص نیست. چون دستور زبان تبلیغی به تعقلی تبدیل نشده است.
این محقق ادبیات جنگ در ادامه گفت:اما ما با سه گونه ادبی دفاع مقدسمواجهیم؛ خاطرات رزمندگان، خاطران اسیران ایرانی و خاطرات اسیران عراقی.
سرهنگی در بخش دیگری از سخنانش گفت: یکی از چهره های درخشانی که ما در جنگ نشان دادیم، به خاطر رفتار حسنه با اسرای عراقی بود. عراقی ها در اسارت شان در ایران، ٦٥ عنوان کتاب نوشته اند که ٣٠ خاطره از آنها استخراج شده است. این در حالی است که اسرای ایرانی حق داشتن قلم و کاغذ نداشتند ولی با هوش و ذکاوت یادداشت های خود را نوشتند. نمونه اش هم کتاب «پایی که جا ماند» است.
چهره برتر هنر انقلاب در سال 93 ادامه داد: نویسندگان جنگ در روسیه اتحادیه دارند. آنها معتقدند روسیه بدون ادبیات جنگ خود فقط یک خاک پهناور است. ادبیات آلمان ها مقابل ادبیات روسیه است؛ یعنی ضد جنگ است. ادبیات دفاعی در ذات خود نمی تواند ادبیات ضد جنگ داشته باشد به همین خاطر در ایران امکان داشتن ادبیات ضد جنگ نیست. ادبیات جنگ در تمام دنیا ادبیات امید است اما ادبیات ضد جنگ را ادبیات ویرانه ها می نامند. نویسندگان آلمانی با کتاب هایشان سیاست جهان گشایی هیتلر را به چالش کشیدند.
وی گفت: ادبیات ایران و روسیه چون هر دو دفاعی بوده اند، مشترکات انسانی بسیاری دارد. ادبیات جنگ همدمی جز انسان ندارد. بسیاری از اسرای جنگی عراق در ایران زندگی می کنند که از منابع مهم مطالعاتی هستند. دنیا ادبیات جنگ را جوان نگه می دارد تا رشادت ها از یاد برده نشوند. زنان در جنگ هم نقش مهمی دارند، زنان اسیر مثل معصومه آباد (راوی کتاب من زنده ام)، و خاطراتی که می نویسند. مهمترین چالش این حوزه موضوع یابی است که باید روی آن کار شود.
