وقتی کودکی از عشق محروم شود…
کسانی را دیده ام که در سن 20، 30 و حتی 40 سالگی هستند اما هنوز هم درون آن ها کودکی زندگی می کند. به این علت است که هنوز هم منتظر عشقی هستند که به اندازه کافی نتوانسته اند آن را تجربه کنند یا اصلا تجربه نکرده اند. آن ها هیچ وقت رشد نمی کنند تا زمانی که یاد بگیرند که خودشان برای خودشان خوشحالی را کشف کنند.
تا زمانی که حس کنیم هیچ کس دوستمان ندارد هرگز رشد نخواهیم کرد.
کودکان در دوره های سنی مختلف به شیوه های مختلفی از والدینشان انتظار دریافت محبت و توجه دارند.
وقتی که هنوز در دوران کودکی هستند: حس اعتماد در کودکان رشد می کند. در این دوران، هوشیاری کودک نسبت به عشق با حساسیت او نسبت به مراقبت های مادرش بروز می کند. اگر یک کودک به اندازه ای که انتظار دارد چنین حسی را دریافت نکند، وقتی وارد دوره نوجوانی می شوند در ارتباط هایشان با دیگران دچار دردسرهای بزرگی می شوند و همیشه دوست خود را تحت آزمون ثبات و وفاداری امتحان می کنند تا تعهدشان برایشان ثابت شود و به آن ها اعتماد کنند.
در سنین 2 الی 3 سالگی: این سنین اولین گام به سوی خودمختاری و توانایی کنترل خود است. اگر والدینش به هر نحوی مانع این روند شوند حس شرمندگی دائمی در آن ها ایجاد می شود. اگر والدین زمان و انرژی زیادی را برای حفظ کودکشان از دنیای اطراف صرف کنند و هرکاری برای حفظ او انجام دهند. با این رفتار ها باعث می شوند کودک همیشه نسبت به فعالیت های خودش حس شک و تردید داشته باشد و دیگر در کارهایش اعتماد به نفس نداشته باشد و نتواند خودش را کنترل کند.
وقتی وارد دوره نوجوانی می شوند نوعی بدگمانی در آن ها ایجاد می شود و حس می کنند که نگاه همه اطرافین به سمت آن هاست، هیچکس آن ها را تایید نمی کند، دیگران به انگیزه ها و شخصیتی که هستند بدگمان هستند. آن ها اغلب دچار وسواس فکری عملی و پارانویا “روان گسیختگی” می شوند.
در سنین 3 الی 6 سالگی: کودکان عشق را در این جمله خلاصه می کنند “فرصت هایی که می توانند خودشان به تنهایی کارهایی را انجام دهند تا بتوانند متکی به خودشان باشند” آن ها از سوی والدینشان انتظار حمایت و پشتیبانی و تشخیص خلاقیت هایشان را دارند. اگر والدین به آن ها اجازه ندهند که به طور مستقل کارهایشان را انجام دهند و یا مدام آن ها را مجازات کنند حس گناه در آن ها ایجاد می شود.
این کودکان وقتی رشد می کنند و بزرگ می شوند با حس کمبود هدفمندی و قاطعیت نیاز دارند که اهداف واقعی برای خود تعیین کنند و به آن ها برسند. حس گناه این افراد را به سمت افکار منفی می کشاند، به سمت ضعف و یا حتی رفتارهای سایکوپاتیک “ضداجتماعی”.
در سنین مدرسه: در اغلب کودکان حس سختکوشی وجود دارد. اگر کودک به توانائی هایش در میان دیگران شک داشته باشد آمادگی آن ها را برای پیشرفتشان کم می کند. همچنین باعث حس شدید حقارت می شود که در طولانی مدت توانایی های آن ها را در عملکردهایشان به عنوان یک جوان مستقل در دنیای مدرن از بین می برد.
اگر یک فرد در دوران کودکی به این نتیجه برسد که موفقیت های مدرسه یا محل کار یا در زندگی حرفه آینده تنها معیارهای تعیین ارزش آن ها به عنوان بشر هستند ممکن است خودشان را غرق کار و تخصصشان کنند.
اگر هرکدام از این مسائلی که توضیح دادم در مورد شما صدق می کنند، پیشنهاد می کنم که دست یاری به سوی کودک درونتان دراز کنید تا رشد کند. سعی کنید بفهمید که او چند سالش است، در جستجوی چیست ،در اندیشه چیست و ترسهایش چه چیزهایی هستند.
با او صحبت کنید
یک تکه کاغذ و 2 مداد در رنگ های مختلف بردارید. یکی از مدادها را در دست راست و دیگری را در دست چپ بگیرید. اگر راست دست هستید با دست راست آنچه را که جوانی شما می گوید بنویسید و دست چپ آنچه را که کودک درون شما می گوید بنویسید.
در این مباحثه فقط شما و کودک درونتان هستید. چگونه آن را شروع می کنید؟ درباره چه چیزهایی صحبت می کنید؟ ممکن است پاسخ هایی که به خودتان می دهید آنچه که انتظار می رود نباشند.
اکنون که کودک درون خود را یافته و با صحبت کرده اید وقتش رسیده که یک درک متقابل ایجاد کنید. درباره امیالش از او سوال کنید. خواسته هایش را ادا کنید. به او جملات عاشقانه و محبت آمیز بگوئید. به او عشق بورزید و نصیحتش کنید.
برای او پدر یا مادری باشید که همیشه انتظار داشته است.
