سرویس سیاست مشرق - این روزها نفتکش های ایرانی حامل بنزین با پرچم جمهوری اسلامی ایران، یکی پس از دیگری در سواحل ونزوئلا لنگر انداخته و محموله خود را تخلیه می کنند. این اقدام اقتدارآفرین و افتخارآمیز در صدر اخبار رسانه های جهان قرار گرفته است.
مرکز امنیتی سوفان مستقر در نیویورک با اشاره به ورود نفتکش‌های حامل سوخت ایران به قلمرو ونزوئلا گزارش داد که ایران و ونزوئلا، ایالات متحده آمریکا را به چالش کشیدند.
خبرگزاری اسپوتنیک نیز در گزارشی نوشت: «ایران بیخ گوش آمریکا بر تحریم های نفتی غلبه کرد».
همچنین روزنامه فرامنطقه‌ای رأی الیوم چاپ لندن در مقاله‌ای نوشت: «رسیدن نفتکش‌های ایرانی به سواحل ونزوئلا به مثابه سیلی دردناکی علیه دونالد ترامپ و استکبار آمریکایی است».
جمهوری اسلامی ایران، در اقدامی تحسین برانگیز از خام فروشی فاصله گرفته و ضمن خودکفایی در تولید بنزین(به همت جوانان متخصص در پالایشگاه ستاره خلیج فارس)، به صادرات بنزین اقدام کرده است.
همانطور که رسانه های خارجی نیز تاکید کرده اند، ارسال نفتکش های ایرانی حامل بنزین به ونزوئلا، بر تحریم های غیرقانونی آمریکا غلبه کرده و فصل جدیدی از تبادلات اقتصادی را رقم زده است.
سانسور موفقیت ایرانی!
در این میان مقامات آمریکایی به شدت عصبی و آشفته هستند؛ اما تجربه موشک باران پایگاه عین الاسد و توقیف نفتکش انگلیسی و ارسال اولین ماهواره نظامی ایران به فضا توسط غیورمردان نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران، به طرف آمریکایی اجازه گستاخی نمی دهد.
مقامات کاخ سفید عصبانی هستند. اما گویا این عصبانیت به واشنگتن خلاصه نمی شود و در این سوی میدان نیز برخی ناراحت و آشفته هستند.
روزنامه های اصلاح طلب در روزهای اخیر یا به طور کامل خبر ارسال نفتکش های ایرانی را در صفحه اول سانسور کردند و یا به صورت بسیار کمرنگ به آن پرداخته و این مسئله را کم اهمیت جلوه دادند.
نکته قابل تأمل اینجاست که سانسورچی های امروز موفقیت ایران، دیروز از حامیان اصلی کودتای آمریکایی بوده اند.
حمایت از کودتای آمریکایی!
در بهمن 97 تنها چند روز پس از آغاز دوره جدید ریاست‌جمهوری «نیکلاس مادورو» و در شرایطی که وی در انتخابات پیروز شده بود، آمریکا تمام توان خود را به کار گرفت تا دولت قانونی ونزوئلا را با کودتا ساقط و همه چیز را در آمریکای لاتین به زمانی برگرداند که دولت‌های این منطقه دست نشانده واشنگتن بودند.
این اقدام غیرقانونی آمریکا با مخالفت جدی افکارعمومی و رسانه ها در کشورهای مختلف مواجه شد. اما نکته قابل تأمل اینجاست که طیف اصلاح طلب که تا پیش از آن «دونالد ترامپ» را یک دیوانه معرفی می‌کرد و مدعی بود که بی دستاوردی برجام تقصیر اوست، از این کودتا که توسط دولت دونالد ترامپ انجام شده بود حمایت کرد.
روزنامه‌های این طیف، این کودتای آمریکایی را «انقلاب»! و «جنبشی برای آزادی»! نامیدند. برای نمونه روزنامه سازندگی - ارگان حزب کارگزاران به دبیر کلی «غلامحسین کرباسچی» - در مطلبی با عنوان «یک ملت، دو دولت» نوشت: «ونزوئلا در میانه انقلاب ایستاده است. از یکسو مردم علیه سیاست‌های نیکلاس مادورو رئیس جمهور کشور قیام کرده‌اند و از دیگر سو خوان گوایدو خود را رئیس جمهور جدید انقلاب می‌خواند»!
این روزنامه اصلاح طلب در گزارش مذکور نوشت: «به باور بسیاری از مخالفان، منتقدان و شهروندان ونزوئلایی در انتخابات ریاست‌جمهوری اخیر تقلب شده و آراء تغییر کرده است. از همین رو پس از پیروزی مادورو بسیاری از ناظران داخلی و بازیگران منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای دولت جدید را فاقد مشروعیت توصیف کردند»!
روزنامه اصلاح طلب قانون نیز در مطلبی با عنوان «جنبشی برای آزادی» نوشت: «از نظر نظام روابط بین‌الملل در حال حاضر، ونزوئلا دو رییس جمهور دارد. برخی کشورها، مادورو را رییس جمهور و برخی دیگرگوایدو را رییس جمهور موقت می‌دانند! … بهترین نسخه برای ونزوئلای 2019، برگزاری یک انتخابات آزاد با نظارات سازمان ملل و گروه‌های مستقل است… به نظر می‌رسد اگر تاریخ در حال تکرار شدن باشد، به زودی باید شاهد بیداری جدیدی در کشورهای آمریکای لاتین و در اعتراض به شرایط اقتصادباشیم… هرچند اکثر کشورهای آمریکای لاتین، کانادا و دبیر کل سازمان کشورهای آمریکایی تقریباً با همان سرعت گوایدو را به رسمیت شناختند، اما…رییس جمهور پوپولیست و چپگرای مکزیک هنوز مادورو را به عنوان رییس‌جمهور ونزوئلا قبول دارد».
همچنین روزنامه اصلاح طلب دنیای اقتصاد در گزارشی با عنوان «دو رئیس در یک اقلیم» نوشت: «چه کسی در ونزوئلا حکومت خواهد کرد، گوایدو یا مادورو؟».
طیف اصلاح طلب پیش از آن نیز برای کودتاهای آمریکایی ذوق زده شده بود.
در سال 92 نیز این جماعت دچار جوزدگی شد. در همین رابطه روزنامه اصلاح طلب آفتاب یزد- که سردبیرش در جریان فتنه 88 به آمریکا گریخت -(7 اسفند 92) لوگوی خود را به تقلید از مخملی‌های اوکراین به رنگ «نارنجی» تبدیل کرد! در آن سال شهر «کیف» -پایتخت اوکراین- به رنگ خون در آمد و آشوب‌ها در شهرهای مختلف به کشته شدن صدها تن انجامید».
از ترک خوردن دیوار تحریم ناراحتید؟
حامیان دیروز کودتای آمریکایی، امروز از موفقیت ایران و ترک خوردن دیوار تحریم ناراحت شده اند.
اصلاح طلبان بارها بدون هیچ مستندی با اتهام زنی مدعی بودند که منتقدان سیاست خارجی دولت روحانی، «کاسبان تحریم» هستند. حالا امروز که با ارسال نفتکش های حامل بنزین ایران، ساختمان تحریم ها ترک برداشته، طیف اصلاح طلب ناراحت و آشفته است و این اقدام غرورآفرین را سانسور می کند!
به نظر شما چه کسانی کاسبان تحریم هستند!؟
«سعید حجاریان» از لیدرهای جریان اصلاحات- دی 97- در مصاحبه با روزنامه شرق گفت: «ما برجام را راهی برای نرمال‌سازی در داخل و خارج تلقی می‌کردیم و آن را کافی می‌دانستیم».
اگر اظهارنظر حجاریان مبنی بر اینکه «هدف برجام، نرمال‌سازی در داخل و خارج بود» را کنار اظهارنظر «محمد جواد ظریف» مبنی بر اینکه «هدف از برجام اصلا اقتصادی نبود» بگذاریم، به نتایج قابل تأملی می رسیم.
اینکه از نگاه اصلاح طلبان، برجام نه عاملی برای لغو تحریم ها و گشایش اقتصادی، بلکه عاملی برای هموارسازی پروژه ضدایرانی «نرمال سازی» بوده است.
نرمال سازی در حوزه سیاست خارجی که حجاریان از آن نام می‌برد، پیش از این توسط اندیشکده های آمریکایی تشریح شده است. از بین بردن دستاوردها و پیشرفت هسته‌ای، محدودکردن و توقف فعالیت‌های موشکی، قطع حمایت ایران از محور مقاومت، پذیرفتن اینکه ایران نباید قدرت منطقه‌ای باشد، پذیرفتن شروط غرب در مسئله حقوق بشر و در نهایت به رسمیت شناختن رژیم غاصب صهیونیستی.
به فراموشی سپردن فتنه 88 و بی تفاوتی نسبت به تکرار آن در آینده و همچنین بی تفاوتی نسبت به مفاسد اقتصادی و حقوق‌های نجومی و در یک کلام ارجح دانستن «اشرافیت» بر «جمهوریت» نیز از مصادیق نرمال سازی در داخل است.
برجام هم در صنعت هسته ای بتن ریخت، هم ارزش پول ملی را کاهش داد، هم تحریم ها را افزایش داد و هم سفره مردم را کوچک کرد. در سوی مقابل، ارسال نفتکش های ایرانی به ونزوئلا، هم یک گام جدی در فاصله گذاری از خام فروشی بود، هم بهره اقتصادی برای ایران داشت و هم تحریم های آمریکا را به چالش کشید.
با اینحال اصلاح طلبان و برخی دولتمردان همچنان از برجام دفاع کرده و موضوع مهم نفتکش ها را بی اهمیت جلوه می دهند.
