رم شهر بی‌دفاع!

جبار آذین

معروف است که: «سلمونی که بیکار شود، با خودش ور می رود.» حکایت مشهور سلمونی بیکار، قصه غصه‌ی بیکاران عرصه‌های فرهنگ وهنر و سینمای امروز است و چون حال نشر و چاپ هم مانند احوال تئاتر و سینما خوب نیست که بشود، صدها داستان و نمایشنامه و فیلمنامه نوشته شده را چاپ و منتشر کند، لذا اهالی فرهنگ و هنر، منهای رسانه‌های وابسته دولتی و ارگانی و یک-دو نشریه مکتوب پولدار و اشرافی سینما که اساساً تاجرند و در کنار سینما، همیشه به مشاغل درآمدزای دیگر هم مشغول هستند و اکنون هم در حوزه تولید و فروش مواد بهداشتی و دستکش و ماسک در حال گنج‌بری از رنج‌بری خلق‌الله‌اند، از بیکاری و بی‌پولی با اعضا و گروه‌های خانواده خود، یعنی خانواده بزرگ و مهم، ولی نابسامان و متفرق سینما ور می‌روند و با کشمکش و انتخابات و انتصابات و…یک جورهایی خود را سرگرم می‌کنند تا از بیکاری نپوسند.
در این میان جالب‌تر و غم‌انگیزتر از همه، منصوبان اشتباهی و کارنابلد سینما هستند که افزون بر اعطای کیلویی مجوز ساخت و پاخت فیلم، برای آینده بدون کرونای سینما و احتمالاً رویای تداوم مسندداری و صندلی‌نشینی سینما، بدون هیچ برنامه و اقدام مناسب و متناسب با اوضاع کنونی و وضع و حال بد کار و زندگی و جیب سینماگران، در ادامه رقابت‌های کور خود به کورس بازی سرگرم شده‌اند تا به خرج ملت، سرشان گرم شود، جیب‌شان خالی نماند، تفریح کنند و دیگران نگویند که اینها بیکار و ندانم‌کار هستند، از همین رو نگاه عاقل اندر سفیه خود را از سینما برگرفته و به آن سوی آب‌ها و خاک‌ها دوخته‌اند. بعد از حضور مجید مجیدی و فیلم «خورشید» او، با مساعدت ارگانی‌ها، به همراه تیمی از توریست‌های سینمایی در ونیز(!) اکنون نوبت دولتی‌ها شده تا با گسیل نورچشمی خود و فیلم «قصرشیرین» او که با پول شیرین ملت ساخته شده است، با لابی‌گری رفقای بنیاد هزارفامیل و سازمان اشتباهی سینمایی با پول مردم و بهانه شرکت این فیلم در یک جشنواره ایتالیایی، گروه ایتالیاگرد، خود را عازم این کشور کنند و نشان دهند که چیزی از ارگانی‌ها کم ندارند و با میل بیت‌المال قادراند، در جهان سینما عرض‌اندام کنند و کالاهای دست‌چندم خود را به عنوان نماینده سینمای ایران در جهان سینما عرضه نمایند.
بیچاره رومی‌ها که با یورش نامدیران سینمای ایران روبرو شده‌اند!
بندگان خدا سینماگران بیکار و سلامت‌اندیشان و مستقل‌های سینما که دست و چشم خود را به در سازمان‌ها و دستگاه‌ها و جریان‌هایی در سینما دوخته‌اند که سال‌هاست به رویشان بسته است. از‌ همین رو حال که بالایی‌هایی سینما با پول مردم و سینماگران، همراه عزیزکرده‌های خود در سینما، جهانگردی می‌کنند، آن‌ها هم به ناچار به یکدیگر گیر می‌دهند تا روزها در گذرد و روزگاری دگر آید!

اشتراک گذاری در: