در جلسه پیش مطلبی را عرض کردم که البته من خودم شخصا به آن اعتقاد دارم و آن راهم مطلب اساسی می دانم منتها این مطلب شاید از ارکان تشیع به شمار نمی رود، و آن اینکه آیا مقام پیغمبر اکرم فقط این بود که دستورات الهی، اصول و فروع اسلام به او وحی می شد؟آن چیزی که او می دانست فقط اسلام واقعی بود و دیگر ماورای آن، شان او نبود که از جانب خدا بداند؟و در مقام عمل و تقوا نیز آیا[فقط]در مرحله ای بود مامون و معصوم از خطا؟همچنین آیا مقام ائمه علیهم السلام فقط این است که گرچه به ایشان وحی نمی شده است ولی اسلام را به وسیله پیغمبر(ص) دریافت کرده اند و فروع و کلیات و جزئیات اسلام را همچنانکه پیغمبر به علمی که هیچ شائبه اشتباه در آن نبود می دانست آنها نیز می دانند و در مقام تقوا و عمل هم مامون و معصوم از خطا هستند؟آیافقط همین است یا چیزهای دیگری هم در شخص پیغمبر و شخص امام وجود دارد؟آیا در ماورای مسائل مربوط به دین و معارف،چه علومی را می دانستند؟آیا این سخن درست است که اعمال بر پیغمبر عرضه می شود و حتی اعمال مردم در زمان حیات هرامامی بر آن امام عرضه می شود به طوری که مثلا الآن امام زمان(ع)نه تنها بر شیعیان بلکه بر همه مردم حاضر و ناظر است و غافل نیست؟ حتی امام، حی و میت ندارد، یعنی همان طورکه در جلسه پیش عرض کردم وقتی شما به زیارت امام رضا(ع)می روید و می گویید: «السلام علیک » در حد این است که شما با انسان زنده ای در این دنیا روبرو می شوید و می گویید: «السلام علیک » ، همان مقدار شما را شهود می کند.این همان مساله ولایت است، ولایت معنوی.
در جلسه پیش عرض کردم در اینجا نقطه التقایی میان عرفان و تشیع وجود دارد یعنی فکرهاخیلی به هم نزدیک است.اهل عرفان معتقدند در هر دوره ای باید یک قطب، یک انسان کامل وجود داشته باشد و شیعه می گوید در هر دوره ای یک امام و حجت وجود دارد که او انسان کامل است و...فعلانمی خواهیم این بحث را مطرح کنیم چون این مساله مورد اختلاف ما و سنیها نیست.اختلاف تشیع و تسنن در آن دومساله اول است، یکی مساله ای که ما اسمش را امامت در بیان احکام دین می گذاریم، و دیگر امامت به معنی زعامت مسلمین.